Ebook Siniaki. Historie zranionych kobiet mobi,epub

czeć z bólu; ży­let­ki do go­le­nia, aby po­ka­le­czyć so­bie nogi i zo­ba­czyć krew, któ­ra spły­wa, mil­czą­ca i nie­ma jak ona. Nie bę­dzie wca­le bo­la­ło!? To nie o to cier­pie­nie cho­dzi, ale o ten praw­dzi­wy ból, głę­bo­ki, któ­ry chwy­ta i nig­dy nie pusz­cza, któ­ry zja­da cię od we­wnątrz, dzień po dniu, nie daje ulgi ani od­de­chu, nie ma for­my ani mia­ry. ,,Tyl­ko kie­dy się ra­nię, kie­dy wi­dzę moje ręce i nogi po­na­ci­na­ne, do­pie­ro wte­dy czu­ję tro­chę ulgi, do­pie­ro wte­dy wy­da­je mi się, że żyję i wy­ła­do­wu­ję to zło, któ­re czu­ję we­wnątrz, bo nie znaj­du­ję in­ne­go spo­so­bu, żeby je wy­ra­zić, bo nie mam ani gło­su, ani słów, by się wy­po­wie­dzieć, a na­wet je­śli mia­ła­bym, nikt by mnie nie słu­chał". Tak my­śli Łu­cja. Bied­na Łu­cja, któ­ra roz­pacz­li­wie pró­bu­je być taka, jaką ją chcą wi­dzieć inni, pró­bu­je za­do­wo­lić ocze­ki­wa­nia wszyst­kich, nie roz­cza­ro­wać ich i udo­wod­nić, że jest od­waż­na, zdol­na, kom­pe­tent­na, po­zwa­la­jąc im przej­rzeć się w naj­lep­szych wy­ni­kach otrzy­ma­nych dzię­ki kształ­to­wa­niu do­sko­na­łej cór­ki i wzo­ro­wej stu­dent­ki. Bied­na Łu­cja, bo nie może po­wie­dzieć, że jest za­ko­cha­na w Łu­ka­szu, pięk­nym i po­tę­pia­nym, po­wta­rza­ją­cym kla­sę noc­nym mar­ku; że chce być przy­ja­ciół­ką prze­bo­jo­wej i pew­nej sie­bie Mo­iry, upar­tej jak osioł i bar­dzo szczę­śli­wej; że chce pójść na za­ba­wę do Elż­bie­ty, ale nie była za­pro­szo­na, zresz­tą wy­star­czy, że stu­diu­je! Że może roz­ma­wiać tyl­ko o dziad­ku, ta­tu­siu, ale nic ją nie ob­cho­dzą ich do­brze ukie­run­ko­wa­ne stu­dia; i nie­praw­da, że nie przej­mu­je się wca­le przy­szło­ścią, wręcz prze­ciw­nie, ma swo­je ma­rze­nia i by­ły­by one jesz­cze wy­raź­niej­sze, ale w jej domu cała ta spra­wa z przy­dat­ny­mi za­wo­da­mi jest uwa­ża­na za hob­by ko­goś, komu w ży­ciu się nie po­wio­dło. Bied­na Łu­cja, któ­ra nig­dy nie mówi, nig­dy nie pro­si, nig­dy nie pła­cze. Łu­cja, któ­ra mówi tyl­ko do sie­bie sa­mej: Jesz­cze jed­no na­cię­cie, a po­tem idę skoń­czyć mat­mę, bo ju­tro bę­dzie spraw­dzian". DRO­GA DLA ŁU­CJI (I JEJ MAT­KI) Przy­pa­dek Łu­cji po­dob­ny jest do sy­tu­acji wie­lu sy­nów i có­rek tych ma­tek, któ­re po­trze­bu­ją po­twier­dze­nia swo­jej war­to­ści. Jed­nak nie wszyst­ko stra­co­ne. Łu­cja może za­cząć na nowo i może się od­na­leźć. Może zmie­nić swo­je za­cho­wa­nie i wy­brać inną dro­gę, ale nie sama. Trze­ba też, żeby jej mat­ka i jej oj­ciec (!) - któ­ry na ro­dzin­nej sce­nie oka­zu­je się być wiel­kim nie­obec­nym - za­sta­no­wi­li się nad zna­cze­niem tego, co się dzie­je; spró­bo­wa­li od­gad­nąć sens strasz­li­wej, za­ko­do­wa­nej mowy cia­ła uży­wa­nej przez Łu­cję. A nade wszyst­ko trze­ba na po­cząt­ku, żeby otwo­rzy­li oczy, uszy i ser­ca i zgod­nie spoj­rze­li na do­mek z kart (i kłamstw), w któ­rym się za­mknę­li, bro­niąc przed czymś. Ten dom mu­szą zbu­rzyć i wy­mieść wszyst­kie swo­je cho­re prze­ko­na­nia. To mat­ka po­trze­bu­je, żeby Łu­cja była pięk­na, dziel­na i do­sko­na­ła. Ma być tak do­sko­na­ła, żeby wzbu­dzać za­zdrość; dziew­czy­na bez wy­ma­gań, pra­gnień i toż­sa­mo­ści. Mat­ka po­trze­bu­je przej­rzeć się w tym ide­al­nym stwo­rze­niu, aby otrzy­mać po­twier­dze­nie wła­snych zdol­no­ści ro­dzi­ciel­skich. Musi zo­ba­czyć to i nic in­ne­go, przy­kryć prze­ży­te nie­po­wo­dze­nia i trud­ną do wy­trzy­ma­nia fru­stra­cję. Mat­ka po­pro­wa­dzi­ła i zor­ga­ni­zo­wa­ła każ­dy szcze­gół ży­cia cór­ki; wy­mo­de­lo­wa­ła ją i zbu­do­wa­ła na ob­raz i po­do­bień­stwo wła­snych ocze­ki­wań, nie da­jąc jej przy tym ani wła­snej prze­strze­ni, ani pra­wa do gło­su. Kie­dy cór­ka wy­czu­wa, że mat­ka po­trze­bu­je po­twier­dzeń, robi wszyst­ko, żeby je dać; or­ga­ni­zu­je swo­je ży­cie tak, żeby było nie­ustan­nym prze­ka­zem po­zy­tyw­ne­go wspar­cia dla mat­ki. ,,Tak, je­steś dziel­na, kom­pe­tent­na, po­rząd­na. Tak, two­je zdol­no­ści ro­dzi­ciel­skie są po­twier­dzo­ne mo­imi wy­bit­ny­mi osią­gnię­cia­mi w szko­le, moim po­słu­szeń­stwem i do­sko­na­ło­ścią". Cór­ka per­fek­cyj­nie od­gry­wa na­rzu­co­ną jej rolę i re­ali­zu­je wy­cho­waw­czy plan, jest uoso­bie­niem wy­pa­czo­nej pe­da­go­gicz­nej wy­obraź­ni mat­ki. A gdzie mają uj­ście