Ebook Powiernik Witkacego mobi,epub

stycznych nie zadaje kłamu. [...] Umysłowość ludzka już od zarania ma do czynienia z przyczynami sprawczymi lub z przyczyną pomyślaną osobowo, co stanowi embrion życia religijnego, podczas gdy magia, równie stan jak religia, wypływa z emocji i im zawdzięcza swe trwanie"30. To, że badacz wysp Polinezji, jeden z twórców współczesnej antropologii, Bronisław Malinowski znał manaistyczną koncepcję energii, nie jest czymś zaskakującym. Ale może szokować fakt, że alumn włocławskiego seminarium duchownego, błąkający się w porwanej sutannie po błotnistych parafiach Polesia, twórca amatorskich teatrzyków i gazetek ściennych, pisał w 1937 roku traktat o minach i grymasach (nieukończony, pierwodruk w niniejszym tomie, oryginał w zbiorach Muzeum Literatury w Warszawie), analizujący w nim istotę mana: ,,Nosiciel więc grymasu, podmiot maski budzącej przerażenie, zionie maną i w pewnym sensie jest nią samą, wyłania z siebie boski pierwiastek i sam jest tym bogiem. Inaczej mówiąc, mamy tu jedną z atrybucji many złoczynnej: wzbudzanie przerażenia, przechodzącą w samo bóstwo: boga - stracha. Przedstawicielami tego rodzaju bóstw hipostazujących strach jako taki są w pierwszej linii potwornie wykrzywione twarze posągów bóstw, signa militaria zawierające umieszczane na kosach maszkary, które tak przerażały naszych przodków w epoce najazdów Tatarów"31. Kazimierowicz był niewątpliwie człowiekiem wybitnym, tak jak Witkacy - geniuszem zawczesnym. Jak trafnie skonstatował ksiądz Kazimierz Rulka, dyrektor biblioteki Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku, publikacje Kazimierowicza były zbyt kontrowersyjne nie tylko w dwudziestoleciu międzywojennym. Dziś okazałyby się pewnie trudniejsze do zaakceptowania przez polski Kościół. Okładka I wyd. Sonaty Belzebuba, egzemplarz z księgozbioru ks. H. Kazimierowicza Prof. Janusz Degler w wywiadzie udzielonym Krzysztofowi Kucharskiemu 5 października 2009 tak wyjaśniał olbrzymią płodność epistolarną Witkacego - tysiące listów, w tym także do ks. Kazimierowicza: ,,Korespondencja miała stanowić pomost między jednym Istnieniem Poszczególnym a wybraną, najbliższą mu <> i właśnie dzięki temu nie pozostawało się samemu z sobą. Kiedy czyta się jego listy, widać, jak powoli wciąga adresata w krąg swoich spraw, jak zaczyna traktować go jak spowiednika, zwierzając się z najbardziej intymnych przeżyć. Liczył na podobną wzajemność. Intensywny dialog korespondencyjny stanowił często ucieczkę przed samotnością. Bo był to jednak człowiek samotny, mimo wielu przyjaciół i znajomych, a także roju kobiet, który go otaczał"32. Ksiądz Henryk Kazimierowicz był zatem nie spowiednikiem - uszanujmy deklarowaną areligijność autora Sonaty Belzebuba - lecz właśnie najlepiej wyselekcjonowaną monadą Witkacego. Numer obozowy 28 287 Nie ma się co łudzić, w tej historii nie ma happy endu. Nie może być, jeśli w opisie dokumentów życia bohatera widnieją słowa: Auszug aus dem Zugansbuch des Konzentrationslagers Dachau. Muszę to z siebie wyrzucić, by móc opowiadać o wcześniejszych zabawnych perypetiach z lat dwudziestych i trzydziestych, o chlustach na fortepianie i dziwacznym stroju. By żółć zebrana w trzewiach biografa, w miarę poznawania i zaprzyjaźniania się z obiektem badań, nie wylewała się na karty całego życia opisywanego ex post. Chcę mieć to za sobą, wejść w 1942 rok, by później już tylko zanurzać się w minione życie księdza, niczym w bezpieczne dzieciń Ks. Henryk Kazimierowicz, ok. 1937-1938 r. Zło Dachau, Ravensbrück, Majdanka - nawet w odniesieniu do więźniów, którzy dożyli wyzwolenia - nie mogło być ani w trakcie, ani potem oswojone, wklejone do albumu wspomnień. To musiało pozostać obok zdrowej tkanki jak drzazga. Gdy zostało wchłonięte przez organizm, uznane za też-człowiecze, toczyło go, niczym proces gnilny zatruwało cały i najczęściej prowadziło do choroby psychicznej lub samobójstwa. Jak choćby pisarza, Tadeusza Borowskiego, który uznał, że to, co widział, i to, co przeżył w obozie, to niestety wynikało z istoty człowieczeństwa, było od zawsze składową jego amoralnej konstrukcji. Nie zniósł własnych wniosków33. Ponieważ nie umiałem uznać, że czyste zło jest nieodłączną częścią człowieka, a nie czymś zewnętrznym, czemu tylko w niektórych sytuacjach się poddaje, zrozumiałem, dlaczego tak trudno dowiedzieć się nam, kolejnym pokoleniom, jak wyglądała codzienność kacetu. Ten obszar pamięci u byłych więźniów działał jak odłamek, który neurochirurg postanowił pozostawić w mózgu, ze względu na zbyt duże ryzyko śmierci. Wielu dawnych więźniów przez dekady nie potrafiło rozmawiać o obozowym życiu. W wielu przypadkach dzieci i wnuki nawet o nim nie wiedziały. Inne ofiary, kiedy decydowały się opowiedzieć, co przeszły, nie umiały pow