Niedziela, która zdarzyła się w środę - Audiobook mp3

wie­dział, że kon­ku­ren­cja mu nie po­zwa­la sprze­dać budy ob­ce­mu, musi ją prze­jąć ktoś z ba­za­ru, te­raz na tar­go­wi­skach jest wal­ka na śmierć i ży­cie; dys­po­zy­tor po­my­ślał: ku­pię, jesz­cze mi ją pod­pa­lą, za sta­ry je­stem na to. Sie­dzi więc na bez­ro­bo­ciu, oglą­da głów­nie ka­na­ły nie­miec­kie, cho­ciaż nie zna ję­zy­ka. - I to jest do­bre - pod­su­mo­wu­je - bo dzię­ki temu mogę pa­trzeć na ekran, a sku­piać się na my­śle­niu. PANI Z DZIA­ŁU ZA­OPA­TRZE­NIA: sumę trzy­ma w ta­jem­ni­cy; jest bez­ro­bot­na, lecz na­praw­dę pra­cu­je w fir­mie męża na czar­no. Po­je­cha­ła z cór­ką na ty­dzień do Rzy­mu i na kar­na­wał do We­ne­cji, koszt: 6 mi­lio­nów zło­tych, resz­tę od­da­li do ban­ku. W Rzy­mie sfo­to­gra­fo­wa­ła pa­pie­ża z od­le­gło­ści czte­rech me­trów. - To było dla mnie wiel­kie szczę­ście i ta fo­to­gra­fia to je­dy­na wspa­nia­ła spra­wa, któ­ra wy­ni­kła z do­bro­wol­ne­go wy­rzu­ce­nia mnie z Elw­ro - mówi i po­ka­zu­je pa­pie­ża. - A może to nie były czte­ry me­try, tyl­ko trzy? ME­CHA­NIK: 40 mi­lio­nów; bez­ro­bot­ny. Jego mał­żeń­stwo prze­ży­wa dra­mat, dla­te­go pie­nią­dze trzy­ma­ją przy so­bie. Nic nie ku­pi­li. Miesz­ka­ją w za­kła­do­wym ho­te­lu, mają po­ko­ik na że­nu­ją­cym po­zio­mie, to­a­le­ta dla ca­łe­go pię­tra. Gdy za­trud­niał się w Elw­ro, obie­cy­wa­no mu miesz­ka­nie, na ra­zie ho­tel, więc po­przed­nie ich miesz­kan­ko po ma­mie od­da­li jego sio­strze. Te­raz za po­kój Sie­mens za­żą­dał dwóch i pół mi­lio­na mie­sięcz­nie. Sio­stry me­cha­ni­ka z dzieć­mi, mę­żem i te­ścio­wą nie ma do­kąd prze­nieść; naj­tań­sza ka­wa­ler­ka kosz­tu­je sto kil­ka­dzie­siąt mi­lio­nów; może wy­naj­mą ja­kiś kąt, ale co da­lej? Ona ma trzy lata do czter­dziest­ki (- Po­win­nam na­tych­miast uro­dzić dziec­ko, a to głu­pie Elw­ro mnie wstrzy­my­wa­ło. Chcia­łam uro­dzić we wła­snym miesz­ka­ - pła­cze). - Ale co da­lej? - po­wta­rza­ją trzy razy. Pod­su­wam me­cha­ni­ko­wi po­mysł. Niech da ogło­sze­nie: ,,W uczci­wy i pew­ny in­te­res wło­żę 20 mi­lio­nów zło­tych. Zy­sków ocze­ku­ję za czte­ry, pięć mie­się­cy". - Może war­to za­ek­spe­ry­men­to­wać - prze­ko­nu­ję. Są prze­ko­na­ni, że się z nich na­bi­jam. MA­GA­ZY­NIER­KA: 45 mi­lio­nów; wy­gra­ła los na lo­te­rii: ma taką samą pra­cę jak w Elw­ro, z ogło­sze­nia w ga­ze­cie, ,,ale my­śla­mi cią­gle je­stem w tam­tych po­miesz­cze­niach". So­bie spra­wi fu­ter­ko - ,,żeby mieć po Elw­ro pa­miąt­kę"; sy­no­wi - an­te­nę sa­te­li­tar­ną, resz­tę - do ban­ku. Z ma­ga­zy­nier­ką idzie­my do ka­wiar­ni, z cze­go się cie­szy, bo w ogó­le nie ma ta­kich oka­zji. - Czło­wiek - mówi - na­wet z chę­cią do kina by po­szedł, ale te­raz to szko­da tych pie­nię­dzy. Ma­cią­go­wie pod To­mem Cru­isem A z Ma­cią­ga­mi speł­nia­my dru­gi cel ,,przy­jem­no­ścio­wy" - wy­ru­sza­my do praw­dzi­wej piz­ze­rii. (,,Praw­dzi­wej", bo raz, w osiem­dzie­sią­tym szó­stym je­dli w piz­ze­rii i była to piz­za na go­frze, bar­dzo się za­wie­dli). Bę­dzie­my jeść w Pan Smak przy Pił­sud­skie­go, piz­za tu jest ame­ry­kań­ska. Sia­da­my pod por­tre­ta­mi: Ali­na Ma­ciąg - pod To­mem Cru­isem, Ja­cek Ma­ciąg - pod ak­to­rem, któ­ry umarł w strasz­nych mę­czar­niach na AIDS, ale nie mo­że­my so­bie przy­po­mnieć na­zwi­ska. Wszy­scy za­ma­wia­my piz­zę Tina, bo jest z wę­dzo­nym kur­cza­kiem, orze­cha­mi ziem­ny­mi i sło­necz­ni­kiem ka­li­for­nij­skim. Tyl­ko Ja­cek, gło­wa ro­dzi­ny, za­ma­wia naj­droż­szą za 136 ty­się­cy, z szyn­ką i kre­wet­ka­mi - Roc­ke­fel­ler. Gdy krąż­ki tra­fia­ją na stół, za­pach pod­pie­czo­ne­go wę­dzo­ne­go kur­cza­ka jest tak upa­ja­ją­cy, że przy­my­ka­my oczy i chwi­lę wdy­cha­my woń. Ja­cek (zie­lo­ny pu­lo­wer w se­rek, spod ser­ka - śnież­no­bia­ła wy­kroch­ma­lo­na ko­szu­la) zer­ka na dzie­ci i śmie­je się: - Moż­na by na­wet na­pi­sać tak: ,,Ro­dzi­na Ma­cią­gów zor­ga­ni­zo­wa­ła so­bie nie­dzie­lę - w śro­dę wie­czo­rem, 2 mar­ca 1994 roku". Wał­ku­je­my kwe­stie Elw­ro i piz­zy Tiny. Ali­na Ma­ciąg: - Wy­stą­pi­łam dość szyb­ko, żeby mnie do­bro­wol­nie zwol­ni­li. Ko­le­żan­ki tro­chę zwle­ka­ły, że jak do koń­ca bę­dzie­my twar­dzi, to mu­szą nas po­zo­sta­wić. Ja­cek Ma­ciąg: - Mia­ły Ali­nie za złe tę de­cy­zję, pręd­ko at­mo