Ebook Moja Warszawa mobi,epub

ść. Aż tu na­gle zo­sta­łem ni­kim, śmie­ciem wa­la­ją­cym się po uli­cy, nie­przy­dat­nym ni­ko­mu. Tak roz­po­czę­ła się moja za­wo­do­wa tu­łacz­ka. Pra­ce zle­co­ne, par­ta­ni­ny na czar­no, każ­dej ro­bo­ty się ima­łem i nadal to czy­nię, li­cząc lata do eme­ry­tu­ry. Cien­ka to bę­dzie eme­ry­tur­ka, le­d­wie ko­niec z koń­cem bę­dzie moż­na zwią­zać. Nie będę się wię­cej roz­wo­dził i se­kre­tów swo­ich ujaw­niał. Po­wiem szcze­rze - nic tak nie psu­je mi hu­mo­ru, jak wi­dok tych obec­nych biz­nes­me­nów, fa­bry­kan­tów, hur­tow­ni­ków, ban­kie­rów czy jak tam na­zwać. Pa­trzę na nich i zła krew mnie za­le­wa, skąd tak szyb­ko do­szli do for­tu­ny? Pa­mię­tam prze­cież tych na­szych dy­rek­to­rów w fa­bry­ce, pry­wat­ne spół­ki z pań­stwo­we­go mie­nia po­ro­bi­li i w try­mi­ga bo­ga­cza­mi zo­sta­li. Cho­ciaż­by ten mój ostat­ni pra­co­daw­ca, co na im­port się prze­rzu­cił, z bran­ży na bran­żę jak ko­nik po­lny ska­kał, uży­wa­ną odzie­żą ob­ra­cał. Tony ta­kich ciu­chów ze świa­ta przy­wo­ził, obec­nie fir­mę trans­por­to­wą po­sia­da, nie­ru­cho­mo­ści sku­pu­je. Wi­dzia­łem go, wy­sia­dał ze swo­jej li­mu­zy­ny z przy­ciem­nio­ny­mi szy­ba­mi przed do­mem par­tii, czy­li gieł­dą. Pa­si­brzuch, krwio­pij­ca, na pew­no oszust i krę­tacz. Na­wet spoj­rzał na mnie, ale nie po­znał, kim ja dla nie­go by­łem, jed­nym z wie­lu maj­strów. Wte­dy pierw­szy raz to zro­bi­łem. Szpi­kul­cem prze­bi­łem mu opo­ny, ciach-mach! Szyb­ko po­szło, syk, ka­peć. Ulga duża. Złość mi prze­szła. Star­ga­ne, na­pię­te ner­wy po­lu­zo­wa­ły, wy­obra­ża­łem so­bie, jak z tej gieł­dy wy­cho­dzi, wsia­da do swo­jej li­mu­zy­ny, ru­sza, cha, cha! Obec­nie mam na oku jed­ne­go z dy­rek­to­rów mo­jej daw­nej fa­bry­ki, wiem, gdzie miesz­ka, pa­łac z dwo­ma wie­ża­mi, ogro­dzo­ny wy­so­kim mu­rem, alar­my, złe psy bie­ga­ją. Już ja coś wy­my­ślę, dam mu cza­du, cha, cha! Po­rzu­co­ny opel Pla­cyk był nie­gdyś traw­ni­kiem. Pół­okrą­gły, oto­czo­ny blo­ka­mi sta­re­go osie­dla. Sen­na dziel­ni­ca, wie­lu eme­ry­tów, wy­sia­du­ją na ła­wecz­kach, to­wa­rzy­szą im rów­nie sta­re pie­ski. Osie­dle wy­bu­do­wa­no za cza­sów se­kre­ta­rza Go­muł­ki i wte­dy było chlu­bą no­wej, so­cja­li­stycz­nej sto­li­cy. Pod­upa­dło z la­ta­mi, tynk od­pa­da, ry­su­ją się mury, ale i tak miesz­kań­cy chwa­lą so­bie swój lo­ka­lo­wy stan­dard; mają bal­ko­ny, wy­so­kie miesz­ka­nia, no i z ce­gły; do­pie­ro za Gier­ka roz­po­wszech­ni­ła się pły­ta. A mury z ce­gły od­dy­cha­ją. Ta­kie pa­nu­je prze­ko­na­nie. Spo­koj­nie tu i ci­cho, z dala od hu­czą­ce­go gwa­ru me­tro­po­lii, dużo zie­le­ni, z ma­łych krzacz­ków, któ­re tu po­sa­dzo­no, po­wy­ra­sta­ły wiel­kie, cie­ni­ste drze­wa. Ale w koń­cu for­pocz­ty ka­pi­ta­li­stycz­nych prze­mian do­tar­ły tu­taj. Par­ter i dwa pię­tra blo­ku za­my­ka­ją­ce­go pla­cyk od jego pół­okrą­głej stro­ny wy­na­ję­ły dwie fir­my. Jed­na to za­gra­nicz­ne to­wa­rzy­stwo ubez­pie­cze­nio­we, dru­ga jest agen­cją re­kla­mo­wą, zaj­mu­ją­cą się wy­sta­wia­niem wiel­kich bil­bo­ar­dów. Blok od­ma­lo­wa­no, do wy­so­ko­ści par­te­ru ob­ło­żo­no klin­kie­rem, ochro­nia­rze pil­nu­ją wej­ścia, a tra­wia­sty pla­cyk za­mie­nił się w par­king. Dużo tu sa­mo­cho­dów. Nie­któ­re sto­ją cały dzień, inne pod­jeż­dża­ją i od­jeż­dża­ją. Dzie­cia­ki z oko­li­cy mają za­ba­wę. Roz­po­zna­ją nie­omyl­nie mar­ki aut, zna­ją ceny, wy­li­cza­ją pa­ra­me­try. Bie­głe w mo­to­ry­za­cji. Pod­cho­dzą też koty. Dużo tu ko­tów. Lu­bią ob­si­ki­wać opo­ny, usta­wia­jąc się bo­kiem z za­dar­tym, wy­prę­żo­nym ogo­nem. W upal­ne dni od­po­czy­wa­ją w cie­niu aut. Tra­wa, któ­ra kie­dyś po­ra­sta­ła pla­cyk, zo­sta­ła do­szczęt­nie wy­jeż­dżo­na; ły­sia­ła w szyb­kim tem­pie, aż za­mie­ni­ła się w czar­ną zie­mię. Tyl­ko w jed­nym miej­scu zie­leń nie ule­gła de­wa­sta­cji. Mniej wię­cej po­środ­ku. Sto­ją tu co dzień sa­mo­cho­dy w cia­snym rzę­dzie i oto spod jed­ne­go z nich wy­ra­sta­ją ło­pia­ny, po­krzy­wy, tra­wa. Nig­dzie ani śla­du zie­le­ni i je­dy­nie w tym miej­scu roz­ra­sta się ona w spo­sób ni­czym nie­za­kłó­co­ny. Od­kry­cia do­ko­nał żwa­wy, by­stry eme­ryt, któ­ry miał ogró­dek dział­ko­wy na dru­gim koń­cu mia­sta i czę­sto wra­cał do