Ludzka skaza

Dla mnie sprawa jest dość oczywistia, mianowicie Philip Roth już od wielu lat stanowi dla mnie niepodważalny synonim wyśmienitej lektury. Masz więc prawo, szanowny czytelniku, obawiać się tego, że niniejsza recenzja skażona jest miłością do literatury wychodzącej spod ręki tego pisarza. Jeśli tak jest to nie czytaj jej dalej. Jeśli mimo wszystko ciekawi Cię, co mam do powiedzenia - musisz wiedzieć, że Roth jest dla mnie arcymistrzem. Między innymi za takie arcydzieła jak właśnie to: "Ludzka skaza". Pytasz więc o argumenty? I słusznie, bo mam je w zanadrzu. Pozwól, że przytoczę dwa najważniejsze, bo są one przytłaczające i obydwa odnoszą się do tego samego słowa, do: konstrukcji. Pierwszy argument to: konstrukcja historii. A konkretnie budowanie atmosfery i napięcia, jakiej nie potrafi chyba nawet mistrz horroru Stephen King (a uwierz, że uwielbiam i jego literaturę). Jednak to co jest tu najistotniejsze to wzajemne przeplatanie się poszczególnych wątków "Ludzkiej skazy", budując mroczną a zarazem dość ponurą historię głównego bohatera, niejakiego Colemana Silka. Drugi z argumentów to konstrukcja osobowości. I chodzi tu nie tylko o Silka, który jest zaiste żywym człowiekiem, wyrwanym z rzeczywistości i wepchniętym na karty księgi. Chodzi mi tu także o wszystkich innych bohaterów pojawiających się choćby na chwilę w historii opowiadanej przez Rotha. Obydwu tych argumentów nie poczujesz na własnej skórze czytając jedynie tę recenzję, która wyszła spod mojej ręki. Musisz zasięgnąć do źródła mojej opinii - do samej "Ludzkiej skazy". Do księgi, która wciąga od pierwszych stron i intrygując na niespotykaną dotychczas skalę sprawia, że nie sposób się od niej oderwać. To jest właśnie Philip Roth. A ty musisz go poznać osobiście.