Krew z kamienia

Donna Leon KREW Z KAMIENIA Przełożył Marek Fedyszak NOIR SUR BLANC Spis treści Karta redakcyjna Rozdział 4 Tytuł oryginału: BLOOD FROM A STONE Opracowanie redakcyjne: MIROSŁAW GRABOWSKI Korekta: JANINA ZGRZEMBSKA, MACIEJ KORBASIŃSKI Projekt okładki: TOMASZ LEC Skład i łamanie: DK Copyright (C) 2005 by Donna Leon and Diogenes Verlag AG Zürich All rights reserved For the Polish edition Copyright (C) 2009, Noir sur Blanc, Warszawa ISBN 978-83-7392-460-4 Oficyna Literacka Noir sur Blanc Sp. z ul. Frascati 18, 00-483 Warszawa e-mail: księgarnia internetowa: Konwersja: eLitera Rozdział 4 Paola siedziała z rozdziawionymi ustami, pełna obawy, że wszystkie jej matczyne starania żałośnie spełzły na niczym i że wydała na świat potwora, a nie dziecko. Patrzyła na swoją córkę, swojego wspaniałego, olśniewającego anioła, i zastanawiała się, czy to możliwe, by opętał ją diabeł. Aż do tego momentu kolacja przebiegała dość zwyczajnie, przynajmniej tak, jak może przebiegać posiłek opóźniony z powodu morderstwa. Guido, którego wywołano z domu, kiedy właśnie mieli zasiadać do stołu, zadzwonił tuż po dziewiątej z informacją, że wróci dopiero za jakiś czas. Skargi dzieci, że są bliskie głodowej śmierci, złamały tymczasem opór Paoli, podała im więc kolację, wkładając swoją porcję i porcję męża z powrotem do piekarnika, żeby nie wystygły. Siedziała z dziećmi, popijając leniwie prosecco, które stopniowo robiło się ciepłe i mdłe; dzieci pochłaniały ogromne porcje pasticcio przyrządzonego z warstw polenty, rag? i parmezanu. Potem była tylko zapiekana cykoria pokryta plastrami sera stracchino, choć Paola nie mogła się nadziwić, że jej pociechy potrafią jeszcze coś zmieścić w żołądku. - Dlaczego on zawsze musi się spóźniać? - poskarżyła się Chiara, sięgając po cykorię. - Nie zawsze się spóźnia - odparła nielubiąca przesady Paola. - Na to wygląda - powiedziała Chiara, wybierając dwa długie liście i przenosząc je na swój talerz, a potem ostrożnie polewając stopionym serem. - Powiedział, że wróci, gdy tylko będzie mógł. - Przecież to wcale nie jest takie ważne, prawda? Chyba nie na tyle, żeby aż tak się spóźniać? - zapytała Chiara. Paola wyjaśniła im wcześniej przyczynę nieobecności ojca, zdumiała się więc uwagą córki. - Chyba powiedziałam ci, że ktoś zginął - przypomniała łagodnym tonem. - Tak, ale przecież to był tylko jakiś vu cumpr? - odparła Chiara, biorąc nóż do ręki. I właśnie na tę uwagę Paola rozdziawiła usta. Podniosła kieliszek z winem, udała, że pociąga łyk, podsunęła półmisek z cykorią Raffiemu, który chyba nie słyszał słów siostry, i zapytała: - Co rozumiesz przez ,,tylko", Chiaro? Z zadowoleniem stwierdziła, że jej głos zabrzmiał zupełnie swobodnie. - Dokładnie to, co powiedziałam. Że to nie był jeden z nas. Paola na próżno starała się doszukać w tej odpowiedzi sarkazmu albo próby prowokacji. W głosie Chiary wydawało się pobrzmiewać echo jej własnej niewzruszonej obojętności. - Przez ,,nas" rozumiesz Włochów czy wszystkich białych ludzi? - Nie. Europejczyków. - Ach, oczywiście - powiedziała Paola, podnosząc kieliszek i bawiąc się przez chwilę jego nóżką. Potem, nie tknąwszy wina, odstawiła go na stół. - A jak daleko sięgają granice Europy? - rzuciła w końcu. - Słucham, mamo? - zapytała Chiara, która właśnie odpowiadała na pytanie Raffiego. - Nie dosłyszałam. - Pytałam, jak daleko sięgają granice Europy. - Och, przecież wiesz. To wszystko jest w książkach. - I nie czekając na odpowiedź, spytała: - Będzie jakiś deser? Jako młoda matka Paola, sama będąc jedynaczką i nie mając wcześniej do czynienia z małymi dziećmi, przeczytała wszystkie poradniki i podręczniki dla rodziców. Ponadto przestudiowała wiele książek z psychologii i wiedziała, iż wśród profesjonalistów panuje ogólna zgoda co do tego, że nigdy nie należy poddawać dziecka surowej krytyce, dopóki nie zgłębi się i nie zbada przyczyn jego zachowań bądź wypowiadanych opinii, a nawet wtedy zalecano rodzicom, by wzięli pod uwagę ryzyko zniszczenia rozwijającej się psychiki dziecka. - To najbardziej odrażająca i bezduszna rzecz, jaką słyszałam przy tym stole, i jest mi wstyd, że wychowałam dziecko zdolne wypowiedzieć takie słowa - odparła. Raffi, który nastawił uszu dopiero wtedy, gdy jego radar wychwycił zmianę w tonie matczynego głosu, upuścił widelec. Chiara rozdziawiła usta w zwierciadlanym odbiciu wyrazu twarzy matki i z bardzo podobnego powodu: pod wpływem szoku i przerażenia, że osoba o tak fundamentalnym znaczeniu dla jej szczęścia mogła być zdolna do takich słów. Podobnie jak matka, odrzuciła możliwość zabawy w dyplomację i zapytała: - Co to ma znaczyć? - To ma znaczyć, że vu cumpr? nie są t y l k o czymkolwiek. Nie można ich lekceważyć, traktować tak, jakby ich śmierć nie miała znaczenia. Chiara usłyszała słowa matki, a co ważniejsze, poczuła siłę jej głosu, powiedziała więc: - Nie to miałam na myśli. - Nie mam pojęcia, co miałaś na myśli, Chiaro, ale p o w i e d z i a ł a ś, że ten zabity człowiek był t y l k o vu cumpr?. I musiałabyś mi długo wyjaśniać, żebym uwierzyła, iż istnieje jakaś różnica między tym, co te słowa mówią, a m y ś l ą, którą wyrażają. Chiara odłożyła widelec na talerz i zapytała: - Mogę pójść do swojego pokoju? Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki