Ebook Krążownik spod Somosierry mobi,epub

ob­ra­zem chu­de­go ,,wil­ka mor­skie­go", Bos­ma­nek przy­po­mi­nał z wy­glą­du lwa mor­skie­go, mógł rów­nież ucho­dzić za kra­ba lub żół­wia mor­skie­go. Jego dło­nie już się nie roz­chy­la­ły i były przed­mio­tem na­szej szcze­gól­nej ad­o­ra­cji, za­zdro­ści i po­dzi­wu. Po­kry­wa­ła je war­stwa tak gru­bej skó­ry, że po­dej­rze­wa­li­śmy, iż Bos­ma­nek nie czu­je przez to liny w ręku. Miał su­mia­ste wąsy, czer­wo­no­brą­zo­we po­licz­ki i wiecz­nie uśmiech­nię­te błę­kit­ne oczy ma­łe­go dziec­ka. Dla­te­go twar­de sło­wo ,,bos­man" nie pa­so­wa­ło do Bos­man­ka. Za to ol­brzy­mia ,,pierś ma­ry­nar­ska" - na lą­dzie to na­zy­wa­ją brzu­chem - była na­szym po­stra­chem. Bos­ma­nek po­tra­fił nią przy­gnieść moc­niej, niż­by się moż­na było spo­dzie­wać, co wzma­ga­ło jesz­cze nasz po­dziw. Po wan­tach i per­tach, li­nach roz­cią­gnię­tych pod re­ja­mi, cho­dził Bos­ma­nek jak­by z na­masz­cze­niem - wy­dat­na ,,pierś ma­ry­nar­ska" w ni­czym mu nie prze­szka­dza­ła. Kie­dyś pod­czas sztor­mu fala wy­sa­dzi­ła szkło ilu­mi­na­to­ra w ich ka­bi­nie. Prze­cho­dzą­cy koło niej uczeń po­sły­szał strasz­ny ryk Bos­man­ka. Otwo­rzył drzwi i zo­ba­czył go sto­ją­ce­go na sto­li­ku i za­ty­ka­ją­ce­go brzu­chem otwór. Fale ude­rza­ją­ce o bur­tę mu­sia­ły na­praw­dę po­tęż­nie bić w tę ,,pierś ma­ry­nar­ską", Bos­ma­nek bo­wiem ra­tu­jąc ,,Lwów" od za­la­nia wodą, nie prze­sta­wał ry­czeć. Wspól­ny­mi si­ła­mi opa­no­wa­li sy­tu­ację. Wy­rwa­li okrą­głe sie­dze­nie stoł­ka, owi­nę­li je ko­cem i za­tka­li nim ilu­mi­na­tor, pod­pie­ra­jąc jed­no­cze­śnie drą­giem. Bos­ma­nek był skarb­ni­cą pie­śni ma­ry­nar­skich. Przy­da­wa­ły się one przy każ­dej zbio­ro­wej pra­cy na po­kła­dzie, gdy za­cho­dzi­ła ko­niecz­ność zgra­ne­go wy­sił­ku wie­lu osób. Były więc pio­sen­ki na dłu­gie po­cią­gnię­cia i na krót­kie; na sztor­mo­wą po­go­dę i na świe­ży wiatr; noc­ne i dzien­ne; na ka­be­stan i na fał obe­r­mar­sa. W ta­kich mo­men­tach Bos­ma­nek pro­mie­niał. Usi­ło­wa­li­śmy mu po­ma­gać, ale na­sze wy­sił­ki były bar­dzo bla­de. W pie­śniach Bos­man­ka sły­chać było dłu­gie lata pra­cy spę­dzo­ne na ża­glow­cach w po­dró­żach do­oko­ła Cabo Tor­men­to­so lub Tier­ra del Fu­ego. Bos­ma­nek naj­le­piej znał por­ty wschod­nie­go wy­brze­ża Afry­ki. W każ­dym z nich prze­by­wał wie­le mie­się­cy. Je­śli An­tark­ty­da na­le­ża­ła w na­szym po­ję­ciu bez­a­pe­la­cyj­nie do Waju - to całą Afry­kę jed­no­myśl­nie przy­zna­wa­li­śmy Bos­man­ko­wi. W na­szej wy­obraź­ni Bos­ma­nek dłu­gie lata spę­dził wśród ple­mion mu­rzyń­skich, znał wie­le ich oby­cza­jów, po­siadł też zna­jo­mość ,,ję­zy­ka mu­rzyń­skie­go" i w tym za­kre­sie stał się na­szym na­uczy­cie­lem. Był to chy­ba je­dy­ny na­uczy­ciel lin­gwi­sta na świe­cie, któ­ry po­tra­fił w mgnie­niu oka na­uczyć ję­zy­ka w mo­wie, wy­mo­wie i pi­śmie, i lu­bił, gdy jego ucznio­wie tym ję­zy­kiem z nim się po­ro­zu­mie­wa­li. Przy­swo­jo­ny przez nas słow­nik Bos­man­ka nie był spraw­dza­ny przez żad­ne­go lin­gwi­stę, ale słu­żył nam wy­star­cza­ją­co do­brze do po­ro­zu­mie­nia się z Bos­man­kiem. Gdy się chcia­ło wy­ra­zić naj­wyż­szy po­dziw, za­do­wo­le­nie, za­chwyt, ad­o­ra­cję, uwiel­bie­nie i w ogó­le wszyst­ko, co było po­zy­tyw­ne, do­bre, miłe, przy­jem­ne, wy­star­czy­ło po­wie­dzieć: O! Mu-ku-ru! Wszel­kie zaś prze­ci­wień­stwa, wszyst­ko, co nie­do­bre, ze­psu­te, gorz­kie, brzyd­kie, nie­smacz­ne, roz­pacz­li­wie nie­przy­jem­ne, god­ne po­ża­ło­wa­nia, bez­na­dziej­ne, co wy­ra­ża­ło żal lub sy­tu­ację bez wyj­ścia - dało się od­dać okrzy­kiem z roz­ma­itą in­to­na­cją: A! Moj­ka-ka! Je­śli nie było to ani jed­no, ani dru­gie, moż­na było skwi­to­wać sy­tu­ację po­wie­dze­niem: No ku­czi­wa. Ozna­cza­ło ono: nie wiem; nie ro­zu­miem; nie umiem, nie po­tra­fię; nie mam o tym naj­mniej­sze­go wy­obra­że­nia, nie mam o tym po­ję­cia; nie dam ci od­po­wie­dzi; radź so­bie sam; uwa­żaj, jak le­piej. Tym ję­zy­kiem mo­gli po­ro­zu­mie­wać się z Bos­man­kiem tyl­ko ci, któ­rych sam tego na­uczył. Na­to­miast ta­kie sło­wa, ta­kie wy­krzyk­ni­ki, po­wie­dzia­ne przez tego, któ­re­go Bos­ma­nek sam oso­bi­ście nie wta­jem­ni­czył w ich zna­cze­nie, były uwa­ża­ne za wiel­ki nie­t