Ebook Grzechy Kościoła mobi,epub

staje Janusz Palikot, który jeszcze kilka lat temu był właścicielem i wydawcą prawicowego i mocno związanego z Kościołem tygodnika ,,Ozon" (którego redaktorem naczelnym był Grzegorz Górny, jeden z twórców ,,Frondy"), a który obecnie stał się najbardziej na lewo wychylonym obliczem PO (obok Kazimierza Kutza). Inni politycy PO nie pozostają w tyle. Małgorzata Kidawa-Błońska zapewnia, że Kościoła trzeba słuchać, ale decyzje należy podejmować samodzielnie. Ewa Kopacz uzupełnia, że choć jest katoliczką, to in vitro jej nie przeszkadza i nie wyklucza, że rząd, w którym jest ministrem, może wprowadzić w Polsce ustawę o eutanazji. PiS, choć nieco ostrożniejsze, także dalekie jest od ,,politycznego katolicyzmu". Gdy Marek Jurek zdecydował się na rozpoczęcie debaty nad zmianą konstytucji, najzacieklejszych wrogów miał we własnym obozie18. A ostateczne zerwanie z PiS-em nastąpiło właśnie dlatego, że prezes tej partii nie potrafił zaakceptować ,,fundamentalizmu" byłego marszałka Sejmu. Niechęć do debat światopoglądowych, które mogłyby pozbawić PiS części antykomunistycznych i socjalnych, ale dość odległych od katolicyzmu, wyborów widać także w postawie wobec debaty nad zapłodnieniem in vitro. Prawo i Sprawiedliwość nie zdecydowało się na zgłoszenie projektu ustawy całkowicie zgodnej z nauczaniem Kościoła, dlatego projekt posła PiS Bolesława Piechy musiał być zgłoszony jako poselski. Katolickości nie wymusza na Prawie i Sprawiedliwości nawet trwający od dawna pragmatyczny sojusz z Radiem Maryja. Dla rozgłośni bowiem od kwestii ideowych istotniejsze są pieniądze, jakie można było wyciągnąć od państwa na rozmaite projekty finansowe, np. na pozyskiwanie energii z wód geotermalnych. Nie jest przecież przypadkiem, że najważniejsze zarzuty ojca Tadeusza Rydzyka wobec PO wynikają raczej z tego, że jej rząd zerwał rozmaite umowy zawarte przez poprzedników z toruńską rozgłośnią, niż z tego, że narusza on moralne status quo w Polsce. Pragmatyzm redemptorysty widać również w tym, że od dawna nie popiera on otwarcie innych, nawet bardziej wiernych ortodoksji niż PiS, partii politycznych, wiedząc, że tylko to ugrupowanie może być narzędziem do osiągania celów ekonomicznych i politycznych. Hierarchowie kościelni zresztą niewiele od polityków wymagają. Starania Marka Jurka o zmianę konstytucji czy katolicy walczący o urodzenie dziecka ,,Agaty" wcale nie zostali wsparci przez biskupów. Ci ostatni milczeli. Dopiero po wielu tygodniach abp Józef Michalik w pierwszym przypadku, a Konferencja Episkopatu w drugim (ale już po dokonaniu aborcji) zajęli jednoznaczne stanowisko. Ich ostrożność ma źródła w latach 90., kiedy - choć udało się Kościołowi wiele uzyskać (religia w szkołach czy kompromisowa ustawa aborcyjna) - to jednocześnie stracił on sporo ze swojego prestiżu, oskarżany o mieszanie się do polityki19. Wycofanie się z niej zaś, trudno tego nie dostrzec, w drugiej połowie lat 90. i na początku XXI wieku pozwoliło odzyskać niemałą część zaufania, jakim cieszy się Kościół. Ostrożność w publicznym formułowaniu postulatów moralnych czy metapolitycznych nie przeszkadzała Kościołowi w osiąganiu swoich, czysto pragmatycznych, a nie ideowych, celów. Tyle że robił to on innymi niż publiczne metodami. Postkomuniści, którzy nieustannie próbowali się uwiarygodniać w oczach Polaków, chętnie szli na ustępstwa (głównie finansowe) wobec Kościoła, a obawa przed wyniszczającą obie strony wojną religijną pomagała zachować ustanowione u początków III RP status quo. Jego umocnieniu służyła dodatkowo potrzeba wsparcia przez Kościół wielkich politycznych projektów, takich jak wstąpienie do NATO i Unii Europejskiej. Politycy, także lewicy, wiedzieli, że jeśli zdecydują się na silny konflikt z Kościołem, ten ostatni może zaszkodzić niektórym z ich projektów. I dlatego zgadzali się na ustępstwa, dogadywali się za zamkniętymi drzwiami i jak ognia (poza ekscentrykami, którzy - jak Maria Szyszkowska - ostatecznie z polityki wypadli) unikali tematów drażliwych dla Kościoła. Ten czas wspólnoty interesów jednak minął. A laicyzujące się społeczeństwo coraz bardziej otwarcie zaczyna domagać się od polityków podejmowania tematów trudnych moralnie. In vitro czy eutanazja to tylko niektóre z nich. Problem polega na tym, że biskupi jakby nie zauważali tej zmiany. I nadal cieszą się ze status quo, który gwarantuje im święty spokój. Tę postawę symbolicznie wyraził ponowny wybór abp. Józefa Michalika na przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski. Metropolita przemyski został wybrany na to stanowisko głównie dlatego, że niewiele od pozostałych biskupów wymaga, nie inicjuje debat i nie przedstawia swojej wizji kierunku, w jakim powinien zmierzać Kościół. Jego niechęć do mediów świeckich czy w ogóle do p