Ebook Grisza. Prawdziwe świadectwo wiary mobi,epub

le­żał na jed­nym łóż­ku, na dru­gim jed­no z nas, któ­re da­nej nocy peł­ni­ło przy nim dy­żur. I by­wa­ło tak - opo­wiem do­świad­cze­nie z mo­je­go dy­żu­ru, kie­dy to w pew­nym mo­men­cie w nocy Gri­sza spy­tał: <>. Ja mó­wię, że nie. Gri­sza na to: <>. I wy­mie­nił jesz­cze in­nych se­mi­na­rzy­stów. Ja mó­wię mu, że do­brze. I roz­po­czy­na­my w ich in­ten­cji ró­ża­niec. Po­tem znów pyta: <>. I tak było za każ­dym ra­zem. Nie tyl­ko za se­mi­na­rzy­stów się mo­dlił, ale za wszyst­kich, któ­rych znał i któ­rzy pro­si­li go o mo­dli­twę. Pa­mię­tam też, jak za­dzwo­nił do nas zna­jo­my z Ka­ra­gan­dy, Ana­to­lij Ni­ko­ła­je­wicz, mó­wiąc o swo­ich pro­ble­mach. I po­tem, pod­czas noc­ne­go dy­żu­ru, Gri­sza mówi: <>. Za­czę­li­śmy się mo­dlić, ale nie skoń­czy­li­śmy, po­nie­waż obo­je przy­snę­li­śmy. On po­tem bu­dzi mnie i zde­ner­wo­wa­ny mówi: <>. Za­czę­li­śmy go szu­kać i zna­leź­li­śmy na jego łóż­ku. W koń­cu skoń­czy­li­śmy tę mo­dli­twę. Nad ra­nem otrzy­ma­li­śmy wia­do­mość od Ni­ko­ła­je­wi­cza, że wszyst­ko uło­ży­ło się u nie­go do­brze. Wi­dzia­łam, że mo­dli­twa Gri­go­ri­ja była na­praw­dę sil­na. Wie­rzę, że ona po­ma­ga­ła wszyst­kim, za któ­rych się mo­dlił. To wi­dzie­li rów­nież i inni. Po skoń­czo­nych eg­za­mi­nach se­mi­na­rzy­ści wy­jeż­dża­li na wa­ka­cje. Kie­dy że­gna­li się z nim, Gri­sza pła­kał. Tłu­ma­czy­łam mu, że jak bę­dzie pła­kał, ni­ko­go już do nie­go nie wpusz­czę. On mówi: <>. Ja mó­wię mu: <>. Gri­sza wte­dy uspo­ko­ił się i po­wie­dział: <>. Sta­ło się też, że Gri­sza nie mógł wy­da­lać mo­czu, w związ­ku z czym miał sil­ne bóle. Po­ma­ga­li­śmy mu jak mo­gli­śmy, da­jąc wodę do pi­cia, pie­trusz­kę itp. Po­tem jed­nak prze­wieź­li­śmy go do szpi­ta­la (nie do Cen­trum On­ko­lo­gii, ale do zwy­kłe­go). Tam dali mu cew­nik i oczy­wi­ście to mu po­mo­gło. Wi­dać było, że z mo­czem wy­cho­dził rów­nież i pia­sek. Zro­bio­no mu też ana­li­zę krwi. Oka­za­ło się, że ma bar­dzo ni­ską he­mo­glo­bi­nę i po­trzeb­na jest mu trans­fu­zja krwi. Po­wie­dzie­li nam w szpi­ta­lu, że je­śli znaj­dzie­my daw­ców, krew prze­to­czą mu od razu. Z po­mo­cą dla Gri­szy zgło­si­ło się dużo lu­dzi, szcze­gól­nie bra­cia se­mi­na­rzy­ści. Dzię­ki nim Gri­sza tę krew mógł za­raz otrzy­mać i stan jego tro­chę się po­pra­wił (...) Na dzie­więć dni przed śmier­cią, kie­dy trud­no było mu już prze­by­wać w po­zy­cji sie­dzą­cej, pre­zbi­ter Eryk za­ła­twił mu spe­cjal­ne łóż­ko, po­dob­ne, ja­kie mają w szpi­ta­lach. Moż­na było na nim po­dźwi­gnąć nogi cho­re­go, czy tak unieść pod ple­ca­mi, aby mógł zo­stać w po­zy­cji pół­sie­dzą­cej Po­tem, było to w pią­tek, przy­szedł pre­zbi­ter An­drzej; Gri­sza z nim roz­ma­wiał i po­pro­sił nas, aby­śmy wy­szli z po­ko­ju, gdyż chce się wy­spo­wia­dać. Póź­niej ten pre­zbi­ter mó­wił nam, że Gri­sza po­wie­dział, że nie pa­trząc na to, że jest spa­ra­li­żo­wa­ny, jest szczę­śli­wy z tego po­wo­du, że jest w se­mi­na­rium. Mó­wił też, że pra­gnie być po­cho­wa­ny bli­sko se­mi­na­rium, że to jest jego wiel­kie pra­gnie­nie. Przy­szedł też od­wie­dzić Gri­szę kon­sul Ka­zach­sta­nu, któ­ry wie­dział o jego cho­ro­bie. Przy­niósł mu dużo owo­ców i dłu­go roz­ma­wia­li ze sobą. Po­dzi­wia