Ebook Berek mobi,epub

zie­cia­ki. Ban­da wy­ko­le­jeń­ców, moim zda­niem. Ten jej An­tek to wy­jąt­ko­wa dupa wo­ło­wa. Mar­nie skoń­czy. A ta mała bździą­gwa, któ­rą so­bie wziął! Chry­ste Pa­nie, miej li­tość. Raz ją wi­dzia­łam i w zu­peł­no­ści wy­star­czy. Na­dę­ta, wy­ma­lo­wa­na cwa­nia­ra. Kol­czy­ki mia­ła do łok­ci, zu­peł­nie jak dwie spłucz­ki do se­de­su. Zła­pa­ła go na cią­żę, już ja znam ta­kie jak ona. To coś, co na­zy­wa­ła spód­ni­cą, le­d­wie jej cipę za­sła­nia­ło. Nie to co moja Mał­go­sia. Mał­go­sia nig­dy by w czymś ta­kim nie wy­szła z domu. - Nie - wzdy­cha Jan­ka. - An­toś pra­cu­je, mają te­raz ja­kiś bi­lans czy coś. W fir­mie. Zna­czy się, pod­li­cza­ją cały rok. Wiesz, bez nie­go to nic tam nie zro­bią. Jest star­szym ko­or­dy­na­to­rem pro­duk­tu w Oran­ge. Wie­dzia­łam! Wie­dzia­łam, że to po­wie. Sły­sza­łam już pięć mi­lio­nów razy, czym jest ten jej gar­ba­ty owsik. Ko­or­dy­na­tor pro­duk­tu! I co to niby zna­czy? Za­wra­ca­nie dupy ki­jem, jak­by mnie kto py­tał. - A Jo­asia? - py­tam. - Jo­asia - Jan­ce z miej­sca rzed­nie mina. - Jo­asia wy­je­cha­ła. Z Ja­siem. - Wy­je­cha­ła? Do­kąd? - Na wcza­sy. - Na wcza­sy? W kwiet­niu? Wiesz, no, dzi­wię się... Nie­źle im się po­wo­dzi, sko­ro ona na wcza­sy w kwiet­niu wy­jeż­dża. La­tem pew­nie też po­je­dzie? - Nie wiem. - A kie­dy wra­ca? - Nie­dłu­go. - Nie­dłu­go? Jak to? Nie wiesz, kie­dy wra­ca? - py­tam z za­par­tym tchem. Ha! Pu­ści­ła go w trą­bę! Jak nic! Dzię­ki ci, Pa­nie Boże, jest ja­kaś spra­wie­dli­wość na świe­cie. Mu­szę za­dzwo­nić do Nin­ki, jak tyl­ko wró­cę. - Nie wiem do­kład­nie. Nie py­ta­łam. Aku­rat! Nie py­ta­ła! I już w to wie­rzę. Mała, cwa­na bździą­gwa wy­cyc­ka­ła, co było do wy­cyc­ka­nia, i zwi­nę­ła ża­gle. Wie­dzia­łam, że tak bę­dzie! Zresz­tą co jej się dzi­wić. Ten An­tek to cie­lę, a nie chłop. - - mó­wię, ro­biąc na po­kaz zmar­twio­ną minę. - Coś mi się zda­je. - Niech ci się nie zda­je! - bły­ska­wicz­nie prze­ry­wa Jan­ka. - Wszyst­ko do­brze. Jo­asia była zmę­czo­na i mu­sia­ła po­je­chać od­po­cząć, do mamy. - Do mat­ki? Wy­je­cha­ła do mat­ki? A mó­wi­łaś chy­ba, że na wcza­sy. - Wcza­sy-sra­sy! Ona jest ze Świ­no­uj­ścia! Tam cały czas są wcza­sy. To nad mo­rzem. - Przy­najm­niej ta­nio ją to wy­nie­sie, jak do mat­ki po­je­cha­ła - mó­wię po­jed­naw­czo. Jan­ka za­ci­ska usta w wą­ską kre­skę. Nin­ka tru­pem pad­nie, jak jej wszyst­ko opo­wiem. - A jak Mał­go­sia? - pyta, kie­dy skrę­ca­my w Ra­ko­wiec­ką. - Świet­nie - mó­wię z sa­tys­fak­cją. - W pra­cy do­brze? - Do­brze. - Klien­ci są? - Są. - Bo, wiesz, te­raz lu­dzie to ubra­nia głów­nie w lum­pek­sach ku­pu­ją. Jak kto ma wy­dać sto zło­tych na kurt­kę w nor­mal­nym skle­pie albo dzie­sięć zło­tych w lum­pek­sie, ra­czej pój­dzie do lum­pek­su. Lu­dzie się te­raz tacy chy­trzy zro­bi­li. - U Mał­go­si do­brze. - Ach tak - mówi Jan­ka. I do­da­je po na­my­śle: - Ale w koń­cu, jak prze­sta­ną ku­po­wać, to stra­ci pra­cę. I nie wia­do­mo, co bę­dzie. Już ja wiem, co bę­dzie. Jej An­tek weź­mie roz­wód, tyle bę­dzie. Ale wstyd! - A za mąż się nie wy­bie­ra? - Kto? - Mał­go­sia. Żeby cię po­krę­ci­ło, wścib­ska kro­wo. - Na ra­zie nic nie mówi. - No bo to wiesz, jak­by póź­no się robi. Trzy­dziest­kę już ma. - Ma. No i co? - Szan­se małe. - Na co małe? - Na ślub. I dzie­ci. - Te­raz wszyst­kie póź­niej wy­cho­dzą za mąż. I dzie­ci póź­niej ro­dzą. Me­dy­cy­na idzie do przo­du. To jej sku­tecz­nie za­my­ka gębę. Do­cie­ra­my na na­sze po­dwór­ko. - Wej­dziesz na kaw­kę? - py­tam dla przy­zwo­ito­ści. Naj­chęt­niej już bym za­dzwo­ni­ła do Nin­ki. Po­skrę­ca ją, jak się o wszyst­kim do­wie. Nie mogę się do­cze­kać. - A wiesz, że chęt­nie. - Tak? Czy ona swo­jej kawy w domu nie ma, czy co? Za­wsze taka była - wszyst­ko na krzy­wy ryj. Wy­cią­gam klu­cze z to­reb­ki i mó­wię: - Jak miło. Spo­glą­dam w górę na swo­je okno. Wszyst­ko w po­rząd­ku. Zer­kam na okno po dru­giej stro­nie klat­ki scho­do­wej. Ża­lu­zje oczy­wi­ście za­cią­gnię­te. Zbo­cze­niec już wró­cił. Całą noc pew­nie się gdzieś gził z ta­ki­mi sa­my­mi jak on. No bo co in­ne­go tacy ro­bią? Wą­cha­ją so­bie tył­ki albo coś w tym sty­lu. Że też nikt z tym nie zro­bi po­rząd­ku. Dla­cze­go, py­tam ja się kogo, je­dy­ny są­siad, jaki mi zo­stał w tej ka­mie­ni­c