Zupa z granatów

Życie jest jak potrawa – wymaga mieszaniny składników, odpowiednich proporcji i dużo cierpliwości, aby miało właściwy smak. Niekiedy wystarczy jedna przyprawa i zaraz zmienia się w symfonię dla podniebienia albo zwyczajnie przypalimy i trzeba zaczynać od nowa.
Od nowa i to już kolejny raz postanowiły zacząć także bohaterki powieści Marshy Mehrant pt. „Zupa z granatów”. Mardżan, Bahar i Lejla – trzy siostry Aminpur przybywają do irlandzkiego miasteczka Ballinacroagh równie tajemniczo jak bohaterka „Czekolady” Joanne Harris. Trzy irańskie uciekinierki wkraczają w uporządkowany, leniwy świat małomiasteczkowej społeczności. Już od pierwszego rozdziału otoczą czytelnika zmysłowe aromaty, kuszące i egzotyczne zapachy irańskiej kuchni, w której siostry Aminpur się specjalizują. Unoszące się z Cafe Babilon rajskie wonie świeżych ziół i egzotycznych przypraw stwarzają odpowiedni klimat w powieści, od której trudno się oderwać. Do zmierzenia się z perskimi potrawami zachęcają także dokładne przepisy umieszczone przed każdym rozdziałem.
Trzy siostry zdradzają nam nie tylko wiele tajemnic kulinarnych Wschodu, lecz także własną przeszłość. Przeszłość, przed którą uciekły tak daleko od rodzinnego kraju. Przeszłość, której nie da się zapomnieć, bo ma nie tylko gorzki smak rewolucji irańskiej, ale i słodycz utraconego, szczęśliwego dzieciństwa. Ale czy przeszłość z cieniem czadoru pozwoli się zgubić? Czy ucieczka tak daleko jest skuteczna?
„Zupę z granatów” szczególnie polecam niewolnikom mikrofalówki, gotowych dań i fast foodów. Zalecam jednak dla tych czytelników znaczną ostrożność. Magiczna kuchnia Cafe Babilon, rytuał przyrządzania potraw oraz niezwykłe działanie przypraw może przyprawić ich o zawrót głowy. Postarajmy się także o coś do przegryzania w trakcie czytania, bowiem pobudzające soki trawienne kulinarne opisy mogą spowodować burczenie w żołądku! A taki stan na pewno zakłóci odbiór lektury. „Zupa z granatów”, to wbrew pozorom, nie książka kulinarna, ale ciepła opowieść o zwykłym ludzkim pragnieniu szczęścia, miłości i społecznej akceptacji. Nie wystarczy się urodzić, trzeba jeszcze żyć. Tak, jak nie wystarczy tylko nastawić wodę w garnku, aby ugotować dobrą zupę...