Zabić arcyksięcia

Wszyscy wiemy, jak potoczyły się losy austriackiego arcyksięcia Franciszka Ferdynanda i jego małżonki Zofii. 28 czerwca 1914 r. ta para pada ofiarą zamachu, który dał początek Wielkiej Wojnie. Wydawałoby się, że historia, której zakończenie jest nam znane, okaże się nudna i nie wzbudzi zachwytu. Jednak książka "Zabić arcyksięcia" zaprzecza takim wnioskom.
Autorzy skupiają się głównie na sferze prywatnej następcy tronu cesarskiego Austrii. Poznajemy jego ukochaną Zofię Chotek, która od pierwszego spotkania wzbudza naszą sympatię. Para od początku swojej znajomości napotyka na wiele trudności. Ich znajomość traktowana jest jak mezalians i nie zyskuje przychylności dworu. Sam cesarz Franciszek Józef sceptycznie odnosi się do tego związku. Mimo to młodej parze udaje się przezwyciężyć przeciwności. Niestety Franciszek Ferdynand zmuszony jest przystać na pewne ustępstwa. Zofia nigdy nie zostanie uznaną za równą małżonkowi i nie ma prawa do tytułu cesarzowej, ich potomkowie nie będą uznawani na Habsburgów, a przez to nie są dziedzicami tronu cesarza. Jednak młode małżeństwo buduje własne szczęście z dala od nieprzychylnych oczu. Wkrótce rodzina staje się ich azylem i najważniejszą wartością.
Postaci Franciszka Ferdynanda i Zofii budzą mój podziw. Nie ugięli się przed austriacką arystokracją i z uporem realizowali swoje postanowienia. Dowody ich miłości, przedstawione na kartach tej książki, przepełniały moje sercem ciepłem. Natomiast z oburzeniem przyjmowałam zniewagi, jakich dopuszczano się w stosunku do tej pary. Koleją pozytywną stroną tego dzieła jest ogromna dawka wiedzy na temat faktów historycznych, którą przyswaja czytelnik. Mimo to nie jest to zwykła książka historyczna, ale wspaniała i prawdziwa historia miłosna.