Więzień Nieba (twarda)

Gdy tylko dostałam egzemplarz książki nie mogłam powstrzymać się i zaraz chciałam zacząć czytać, lecz jeszcze byłam w trakcie czytania innej książki, więc Wiezień Nieba musiał troszeczkę poczekać. Kiedy przyszedł czas z wielką chęcią i nadzieją na przeżycie czegoś wspaniałego co przyniosły mi poprzednie powieści Zafona na to, że pisarz przeniesie mnie w porywający i ekscytujący świat uliczek Barcelony, do księgarni Sempere, do niesamowitych przygód bohaterów zabrałam się do czytania powieści Zafona Więzień Nieba. W tej książce autor również przenosi nas do świata wyobraźni. Książkę czyta się za szybko, a tak poważnie to nie mogłam oderwać się od lektury. Powieść Zafona, jak zresztą poprzednie powieści czyta się jednym tchem. Więzień Nieba porwał mnie ma długie godziny.

Autor w książce wraca do przeszłości, która zaczęła się od historii opowiedzianej w Cieniu Wiatru. W Więzień Nieba poznajemy losy Davida Martina znanego z poprzedniej powieści Gra Anioła, który publicznie zhańbiony i poniżony znalazł się w więzieniu, jest on także tytułowym Więźniem Nieba. W dużej mierze fabułą powieści jest opowieść Fermina Romero de Torres, pracownika księgarni Sempere, o swojej mrocznej przeszłości, latami skrywanej tajemnicy, o czasie jaki spędził w więzieniu, gdzie poznał Davida Martina, za pomocą którego udało mu się uciec. Autor w opowieści wraca do księgarni Sempere, poznajemy dalsze losy Sempere i jego syna Daniela. Zafon wraca na znany z wcześniejszych powieści Cmentarz Zapomnianych Książek, pilnie strzeżone miejsce, znane tylko niektórym wybranym osobom, a które zmieniło życie nie jednej osoby.

"Jego maleńka postać zanurzyła się w wielkim kręgu jasności wpadającej do środka przez szklaną kopułę. Mżawka światła wpływała kaskadami do zakamarków niezmierzonego labiryntu korytarzyków, tuneli, schodów, łuków i sklepień, które zdawały się wyrastać niczym gałęzie z pnia jakiegoś monstrualnego drzewa książek, pnącego się ku niebu w niepojętej geometrii. (...) , witaj na Cmentarzu Zapomnianych Książek".

Nikt tak nie potrafi opisać Barcelonę jak Zafon, jego wizja tajemniczych uliczek i miejsc w Barcelonie jest niesamowita. Jest on chyba zakochany w tym mieście, a to powoduje, że jego opisy sprawiają wrażenie żywego obrazu. Czytelnik pragnie tam być i na własne oczy zobaczyć te miejsca, przechadzać się opisywanymi uliczkami, przynajmniej ja tak miałam.
I w tej powieści, tak jak w poprzednich tj. w Cień Wiatru i Gra Anioła mamy doskonałą intrygę, napisaną pięknym językiem, przedstawioną po mistrzowsku z nutką humoru, książka jest jedyna w swoim rodzaju.
Podsumowując muszę przyznać, że patrząc na tę powieść przez pryzmat poprzednich powieści, ta nie zauroczyła mnie tak mocno jak wcześniejsze i nie wywołała u mnie tak wielkich emocji, jednakże warto ją przeczytać. Na pewno nie żałuje, że ją poznałam i z niecierpliwością czekam na kontynuację powieści, bo z pewnością Zafon pozwoli mam poznać dalsze losy Daniela, jego żony Beatriz i Cmentarza Zapomnianych Książek.

Są pisarze, z którymi mam ogromny problem, bowiem każda ich książka jest dla mnie niespodzianką. Nigdy nie wiem, czy to będzie miła niespodzianka, czy może wręcz odwrotnie. Do tego grona zaliczam hiszpańskiego pisarza Carlosa Ruiza Zafóna, autora słynnego bestsellera pt. "Cień wiatru", od którego zaczęłam kiedyś dawno temu swoją przygodę z autorem i (zabijcie mnie, ale muszę to powiedzieć), na którym prawie bym tą przygodę zakończyła. Na szczęście nie mam w zwyczaju oceniać autora po jednej pozycji, dlatego później przyszła kolej na następne z dzieł autora. Każde czymś mnie zaskakiwało i każde było tak inne od poprzedniego, że do dziś nie mam do końca wyrobionego zdania o autorze. Widząc jednak jego najnowszą powieść w propozycjach recenzenckich wydawnictwa Muza, zapaliłam się do tej pozycji i postanowiłam ją przygarnąć.

"Więzień nieba" serwuje nam znane już wszystkim postaci z "Cienia wiatru". Daniel Sempere nadal pracuje w księgarni ojca. Jednak teraz jest już dorosłym mężczyzną, który się ustatkował- ma żonę i małego synka. Na ślubnym kobiercu niedługo ma stanąć jego najlepszy przyjaciel- Fermin Romero de Torres. Jednak mimo, że zapewnia on, iż kocha swoją wybrankę całym sercem, nie pali się jakoś do zawarcia związku małżeńskiego. Na dodatek pewnego zimowego dnia w księgarni pojawia się bardzo charakterystyczny człowiek, który wprowadza w życie Fermina jeszcze więcej zamętu. Widząc coraz bardziej zamykającego się w sobie przyjaciela, Daniel namawia go na zwierzenia. Jednak z każdym słowem Fermina zdaje sobie sprawę jak niewiele o nim wiedział, historia odkrywa bowiem rzeczy, o których Barcelona wolałaby zapomnieć.

To, co nieodmiennie kocham w prozie Zafóna, to klimat Barcelony. Miasto jest odmalowane w przecudowny sposób. Autor doskonale radzi sobie z odmalowaniem rzeczywistości barcelońskiej, uliczek, kramików znajdujących się przy głównych ulicach, a także hiszpańskiej ludności. Niesamowita jest ta powojenna Barcelona. Nie da się jej nie pokochać.
Poza tym nastrój tajemniczości i grozy, jaki autor tworzy jest jedyny w swoim rodzaju. Robi to bardzo umiejętnie. Niby nic wielkiego, żadnych drastycznych wydarzeń, nie ma lejącej się krwi, a jednak ciarki przebiegają w niektórych momentach po plecach.

Bohaterowie to kolejny plus powieści. Na pierwszy plan wysuwa się Fermin. To bardzo barwna postać, posługująca się charakterystycznym językiem i inteligentnym dowcipem. Niezwykłą sympatię wzbudził też we mnie tytułowy Więzień nieba. Szkoda, że nie dowiedzieliśmy się, jak potoczyła się jego historia. Czuję jednak, że doczekamy się kontynuacji, bo Zafón kończy powieść tak, jakby zakończenie było wstępem do następnej powieści.

Kunszt pisarski Zafóna sprawia, że "Więźnia nieba", pomimo grubej objętości czyta się jednym tchem. Co więcej wciąż ma się mało i mało. Autor czaruje słowem, tworzy piękne opisy, błyskotliwe dialogi, a co najważniejsze fabułę, która naprawdę mocno wciąga.

Polecam. Wszystkich, którzy nie znają jeszcze pisarza zachęcam do zapoznania się z jego twórczością, a wiernych fanów na pewno nie będzie trzeba zachęcać do przeczytania. Dodam jeszcze tylko, że "Więzień nieba" to pozycja, która ostatecznie przekonała mnie w końcu do autora. Czekam z niecierpliwością na kolejne książki Hiszpana.