Upór i przekora

inna przerwa na lunch stawała się czymś na kształt popisu ich gawędziarstwa. Swoich kolegów zadziwiali rozmowami na temat rozległych pasji. Dyskutowali o wszystkim - od ulubionego wina po lektury dla przyjemności. Kiedy tylko przerwa dobiegała końca, natychmiast z powrotem pogrążali się w pracy. W 1936 roku odkryli, w jaki sposób organizm przemienia glikogen w cukier. Ostatni okres dekady lat trzydziestych XX wieku poświęcili na wyszukiwanie nowych enzymów i odkrywanie, w jaki sposób działają. Kiedy udało im się wyizolować fosforylazę, były to pierwsze w historii biochemii badania metabolizmu węglowodanów na poziomie komórkowym. Glikogen z próbówki dał im - oraz sporej społeczności naukowców - kolejny impuls do wytężonej pracy. Carl uczynił spektakl z prezentacji wyników badań, pokazując glikogen na oczach publiczności zgromadzonej na konferencji i puszczając próbówkę w obieg, tak by każdy mógł przyjrzeć się substancji. Naciski z zewnątrz sprawiły, że w końcu Gerty zyskała należny status na uniwersytecie. Para naukowców otrzymała propozycje pracy i uzyskania tytułów profesorskich z Uniwersytetu Harvarda i z Rockefeller Center. Odrzuciła je, ponieważ kierownictwo Uniwersytetu Waszyngtona zareagowało wówczas awansem dla Gerty. Rozpoczął się okres nadzwyczaj produktywnej pracy. Według Sharon Bertsch McGrayne, dziennikarki specjalizującej się w tematyce historii nauki, ,,laboratorium dokonało tak wielu odkryć w tak wielkim tempie u schyłku lat czterdziestych i na początku lat pięćdziesiątych XX wieku, że Carl zaczął się tym martwić"[21]. Liczne sukcesy nie były w żadnym razie zasługą szczęścia, lecz ciężkiej pracy. Gerty tkwiła w laboratorium dzień w dzień. Władze uniwersytetu musiały usilnie prosić naukowczynię, by opuściła je choćby na czas malowania ścian w pomieszczeniu pilnie wymagającym remontu. W 1947 roku Gerty wraz z Carlem otrzymała Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny za ,,odkrycie przebiegu katalitycznej przemiany glikogenu"[22]. W tym samym roku dowiedziała się, że choruje na rzadką postać anemii, która miała ją uśmiercić w ciągu dekady. Cori poddawała się wszelkim możliwym formom terapii. Małżonkowie podróżowali po całym świecie w nadziei odnalezienia jakiejś metody, która polepszyłaby stan zdrowia Gerty. Naukowczyni trzymała w sekrecie fakt, że choruje, choć jej współpracownicy potrafili dostrzec przejawy podupadającego zdrowia. Carl wstawił do laboratorium żony kanapę, tak by mogła odpoczywać w pracy. Gerty była osłabiona wskutek częstych transfuzji krwi i coraz częściej reagowała frustracją. W jednym z ataków choroby zwolniła nawet pielęgniarki, które Carl wynajął, by się nią opiekowały. Nie mogła już być dawną Gerty, która pędziła korytarzami uczelni podekscytowana z powodu jakiegoś odkrycia, niemniej nie przestawała pracować z niegasnącym zapałem. Kiedy już nie była w stanie przejść z jednego pomieszczenia laboratoryjnego do drugiego, Carl brał ją na ręce i przenosił tam, gdzie chciała. Pracowali razem do samego końca. [...] PRZYPISY [1] Douglas Martin, Yvonne Brill, a Pioneering Rocket Scientist, Dies at 88, ,,New York Times", 30 marca 2013. [2] Evelyn Sharp, Hertha Ayrton: 1854-1923, a Memoir, E. Arnold & Company, Londyn 1926. [3] Tamże. [4] Cyt. za: Lynn Sherr, Sally Ride: Americas First Woman in Space, Simon & Schuster, Nowy Jork 2014. [5] List z 25 stycznia 2014, cyt za: Sociological Images, [6] Edward H. Clarke, Sex in Education or A Fair Chance for Girls, James R. Osgood and Company, Boston 1875. [7] Tamże. [8] Tamże. [9] Mary Putnam Jacobi, Life and Letters of Mary Putnam Jacobi, Putnams Sons, Nowy Jork 1925. [10] Mary Putnam Jacobi, The Question of Rest for Women During Menstruation, Putnams Sons, Nowy Jork 1877 [11] Mary Putnam Jacobi, Life and Letters of Mary Putnam Jacobi, Putnams Sons, Nowy Jork 1925. [12] Tamże. [13] Tamże. [14] John Emrich, Anna Wessels Williams, : Infectious Disease Pioneer and Public Health Advocate, ,,AAI Newsletter", marzec/kwiecień 2012. [15] Dr Anna Wessels Williams, w: Changing the Face of Medicine, National Library of Medicine, , dostęp 1 listopada 2013. [16] Cyt. za: Regina Markell, Morantz-Sanchez, Sympathy & Science: Women Physicians in American Medicine, University of North Carolina Press, Chapel Hill 2000. [17] Tamże. [18] 94 Retired by City; 208 More Will Go, ,,New York Times", 24 marca 1914. [19] Jack London, Żegluga na jachcie ,,Snark", tłum. Jerzy Bohdan Rychliński, Wydawnictwo E. Kuthana, Warszawa 1949. [20] Gerty Cori, This I Believe, w rozmowie z Edwardem R. Murrowem, 2 września 1952. [21] Sharon Bertsch McGrayne, Nobel Prize Women in Science: Their Lives, Struggles, and Momentous Discoveries, 2nd ed., National Academies Press, Waszyngton 2001. [22] Gerty Cori - Facts, Nobel Prize, , dostęp 20 sierpnia 2014.