Tysiąc wspaniałych słońc

Nie da się ukryć, że "Tysiąc wspaniałych słońc" to nie żaden majstersztyk, zwłaszcza pod względem języka, bo ten prosty, nieskomplikowany, ale nie jakoś wybitnie i nie na tyle, by mnie irytować. O wiele istotniejsza jest bowiem opowieść i to ona skupia uwagę czytelnika: to historia ostatnich 30 lat Afganistanu zaprezentowana przez pryzmat historii dwóch afgańskich kobiet. Mariam, dziecko spoza małżeńskiego związku, zmuszona żyć z matką - dotychczasową służącą w bogatym domu - poza społeczeństwem i ojcowskim domem, jako 15-latka zostaje "oddana" swemu panu - mężowi. Dla ojca to doskonały sposób, by pozbyć "kalającej" jego dobre imię nieślubnej córki. Do małżeństwa z brutalnym, skorym do przemocy Raszidem dołącza po kilkunastu latach młoda nowa żona, Lajla. Ta miała być kimś, kształcić się, zaznać szczęścia z przyjacielem z młodości, ale wojna pokrzyżowała plany: rodzice zginęli podczas bombardowań, ukochany wyjeżdża z opanowanego wojną Kabulu, a ona sama spodziewa się jego dziecka. By uciec przed prawno-religijnymi skutkami przedmałżeńskiej bliskości, poślubia mężczyznę i w ten sposób zapewnia sobie i nienarodzonej córce bezpieczeństwo. Przynajmniej tak jej się wydaje na początku... Z czasem cierpienie i przemoc, doświadczane w domu i w mieście, zbliżają obie małżonki... Oczywiście, można się zżymać, że autor ma problemy z panowaniem nad czasem fabularnym (Lajla we wrześniu 1997 rodzi syna, a w kwietniu 2005 Zalmaj ma prawie sześć lat (sic!) :-)), ale sama historia: bolesna, trudna, naznaczona upokorzeniem i zniewoleniem, ale także o szukaniu miłości i zrozumienia, staje się podróżą orientalną, udaną i ciekawą.