Tysiąc wiatrów w biegu

Przyznam szczerze, że dałam się namówić na tę książkę entuzjastycznej recenzji z okładki. Że taka poruszająca opowieść, że czyta się z takim zadowoleniem i że taką piękną polszczyzną napisana. Cóż, nie wykrzeszę z siebie tyle zachwytów. Książkę czyta się ciężko, ponieważ chronologia nie jest w niej ważna. Główna bohaterka jest portretowana przez swoją kuzynkę przez luźne skojarzenia, obrazy z dzieciństwa przemieszane z czasami współczesnymi. Historia, która się powoli wyłania jest zadziwiająca, ponieważ dotyczy losu polskich sierot podczas drugiej wojny światowej, tego jak z Syberii przewędrowały do Indii, aby stamtąd trafić do Nowej Zelandii. Nie miałam pojęcia o ich losach. Jednakże Zosia miała minimalny wpływ na własne dzieje, jako dziecko podążała tam, gdzie ją rzuciły tak zwane wichry historii. Po wojnie emigrowała. I tu zaczyna się mniej ciekawa część biografii. Mam wrażenie, że autorka napisała tę książkę, aby zrehabilitować się w oczach kuzynki, że jej bardziej nie pomogła, gdy ta znalazła się w trudnej sytuacji życiowej. Na przykładzie Zosi świetnie widać, jak bardzo człowiek potrzebuje bliskich, zwłaszcza gdy jest stary, chory, nie do końca kojarzy w jakim świecie żyje. Każdy, kto w takiej sytuacji okaże mu trochę serca staje się najlepszym przyjacielem i doradcą. Nawet, gdy pomaga z czysto pragmatycznych względów, licząc na gratyfikację finansową lub spadek. Samotność jest okrutna. Jaka jest więc moja ocena ogólna? Można przeczytać, lecz nie należy traktować jako lekturę obowiązkową.