Twarz pokerzysty

eć. -- Nie, chy­ba nie -- po­wie­dział wresz­cie. -- Ejże, na­praw­dę go nie zna­cie? -- Pierw­szy raz go wi­dzę. -- Przyj­rzyj­cie mu się do­brze. -- Przy­glą­dam się, przy­glą­dam -- po­wie­dział Po­tok i zdą­żył na­wet mru­gnąć nie­po­strze­że­nie do Dy­mi­tra. Dy­mitr z tru­dem po­wstrzy­my­wał śmiech. -- To wasz do­wód­ca, Tan­cerz! -- po­wie­dział Zyg­munt uro­czy­ście. -- On? Mój do­wód­ca? -- zdzi­wił się Wid­mo-Po­tok. -- Ten smar­kacz? Nie dał­bym za nie­go trzech gro­szy. -- No, no, nie ubli­żaj­cie mu. To Dy­mitr. -- Dy­mitr! -- wy­krzyk­nął zdu­mio­ny Po­tok. I od razu przy­brał minę wzgar­dli­wą. -- Stu fa­ce­tów w Pol­sce uda­je w tej chwi­li Dy­mi­tra. A Na­po­le­on to on nie jest? ,,Po­sta­no­wi­łem prze­rwać to na­igry­wa­nie się z mo­je­go żoł­nie­rza -- po­wie­dział były Dy­mitr. -- Zwró­ci­łem się do nie­go: Syl­wek, prze­stań się za­pie­rać, oni wszyst­ko wie­dzą. Trze­ba było zo­ba­czyć jego minę. Tarł ogrom­ną łapą za­ro­śnię­ty pod­bró­dek. I na­raz wy­buch­nął: Zgię­li cię! Roz­ło­ży­łeś się!" Dy­mitr wstał i pod­szedł do nie­go. -- Nie, Syl­wek, nikt mnie nie zgiął. Tu się kroi coś in­ne­go. Idzie­my na wol­ność. -- Ty i ja? -- Ja i ty. -- Aha, to już coś. -- Wy­pusz­cza­ją nas, bo obie­ca­łem chwy­cić Zło­wro­gie­go. Sły­sza­łeś o Zło­wro­gim? -- Kto by nie sły­szał. -- A wi­dzia­łeś go kie­dy? -- Gdy­bym go wi­dział, nie miał­byś dziś po co wy­cho­dzić z mam­ra. Ma­jor za­py­tał: -- Po­tok, chce­cie iść pod ko­men­dę Dy­mi­tra? -- Tu nie ma ,,chcę" czy ,,nie chcę". Dy­mitr -- to mój do­wód­ca. -- Bę­dzie­cie zno­wu pod jego ko­men­dą. -- Kla­wo jest. -- Co my­śli­cie o wa­szym za­da­niu? -- Jego gło­wa. Ja zro­bię, co każą. -- Zgo­da. -- Ma­jor wy­jął z szu­fla­dy biur­ka pie­nią­dze. -- Wa­sza pen­sja. Na mie­siąc. Po­kwi­tuj­cie. ,,Po­tok rzu­cił w moją stro­nę nie­spo­koj­ne spoj­rze­nie -- opo­wia­dał męż­czy­zna nad mo­rzem. -- Da­łem mu znak, żeby się nie bał. Chwi­lę gryzł war­gi. Te pie­nią­dze, któ­re otrzy­my­wał w kan­ce­la­rii wię­zien­nej, wy­raź­nie go nie­po­ko­iły. Pie­nią­dze nie mają w na­szym kra­ju do­brej opi­nii." -- Kan­tu nie ma? -- za­py­tał Po­tok ochry­płym gło­sem. -- Żad­ne­go -- po­wie­dział Dy­mitr. -- Albo zła­pie­my Zło­wro­gie­go, albo on nas. A wte­dy mamy po­grzeb na koszt pań­stwa. Ma­jor obie­cał. Po­tok wy­krzy­wił usta w uśmie­chu. Ar­gu­ment tra­fił mu do prze­ko­na­nia. Zro­zu­miał, że wy­pusz­cza­ją ich, bo mogą wy­ko­nać pew­ną ro­bo­tę. -- Jaką broń chce­cie? -- zwró­cił się do nie­go ma­jor. Chło­pak się wa­hał. -- Roz­py­lacz. Może ste­ Ma­jor wy­jął z sza­fy pe­pe­szę. -- Ste­nów nie mam. To też nie­złe, a ła­twiej o na­bo­je. Dżyn­gis-chan przy­glą­dał się nie­pew­nie pe­pe­szy. Przed chwi­lą wię­zień -- te­raz miał wyjść na wol­ność, na do­da­tek uzbro­jo­ny i za­opa­trzo­ny we wszel­kie moż­li­we do­ku­men­ty. Dy­mitr prze­chwy­cił jego py­ta­ją­ce spoj­rze­nie. Wy­star­czy­ło kiw­nąć gło­wą i sta­ty­sty­ka strat pol­skich po­więk­szy­ła­by się o dwa tru­py. Ale Dy­mitr nie miał za­mia­ru da­wać żad­nych zna­ków. -- Za­pa­so­wy ma­ga­zy­nek -- po­wie­dział ma­jor po­da­jąc Po­to­ko­wi cięż­ki bę­be­nek. Zwró­cił się do Dy­mi­tra: -- Dla was mam pi­sto­let ,,TT". -- Dzię­ku­ję. -- Co zno­wu? -- Dzię­ku­ję, nie po­trze­bu­ję bro­ni -- wy­ja­śnił spo­koj­nie Dy­mitr. Ma­jor nie ro­zu­miał. -- Chce­cie tam je­chać bez bro­ni? -- Po­tok ma pe­pe­szę. A ja nie po­trze­bu­ję. Ja skoń­czy­łem ze strze­la­niem ósme­go maja, kie­dy Ke­itel pod­pi­sał ka­pi­tu­la­cję w Ber­li­nie. -- Pod­ję­li­ście się pew­ne­go za­da­nia! -- przy­po­mniał ma­jor zi­ry­to­wa­ny. -- Wy­ko­nam je. -- Za­da­nie jest nie­bez­piecz­ne. -- Wiem. Ma­jor przez chwi­lę mil­czał. -- Jak chcesz -- bąk­nął wresz­ Wy­da­je mi się... wy­da­je mi się, że je­steś za­ro­zu­mia­ły. -- Nie. Ja po pro­stu nie wie­rzę, żeby pi­sto­let w kie­sze­ni mógł mnie ura­to­wać. Prze­sta­łem w to wie­rzyć. Ma­jor stał z opusz­czo­ną gło­wą. Kie­dy pod­niósł ją, po­wie­dział: -- Są w Ba­gni­skach nasi lu­dzie, to po­win­no wy­star­czyć. Zgło­si­cie się do ma­jo­ra Skor­pio­na. On po­mo­że. Łącz­ność i lu­dzie do dys­po­zy­cji. Dy­mitr chwi­lę mil­czał. -- Do nie­go się nie zgło­szę -- po­wie­dział wresz­cie.