Tracę ciepło

„Tracę ciepło” jest debiutem Łukasza Orbitowskiego w roli powieściopisarza, debiutem, dodajmy, bardzo udanym. Książka zabiera nas w niesamowitą podróż, którą odbyć nam przyjdzie z dwoma głównymi bohaterami, Kubą i Konradem, będącymi w tej szczególnej (lub też nieszczególnej) sytuacji, gdyż jako jedyni przedstawiciele populacji krakowskiego Kazimierza, zostali obdarzeni możliwością dostrzegania istniejącej symultanicznie do naszej rzeczywistości krainy jezior. Dar ten, jak to z darami zwykle bywa, po trosze okaże się przekleństwem i wywoła wydarzenia, które wyraźnie odcisną się na osobowościach i losach bohaterów.
Powieści tej nie da się łatwo zakwalifikować pod względem gatunkowym. Znajdziemy tu i obyczajówkę, i fantastykę i sporą dawkę grozy. Orbitowski osiąga bardzo ciekawy efekt wplatając w scenerię powszednich ludzkich problemów i szarej codzienności Polski okresu transformacji rażące wręcz swoją jaskrawością elementy fantastyki. Książka jest napisana brawurowo, po męsku; narracja jest wartka, choć nie jest to typowa powieść akcji i Autor nie pędzi z fabułą jak na złamanie karku. Orbitowski operuje celnym, błyskotliwym dow[...]m, znakomicie zresztą wkomponowanym w klimat powieści, co nie jest znowuż takie powszechne, wszak niektórzy pisarze lubują się w ubarwianiu na siłę swych tekstów niezwykle humorystycznymi w ich mniemaniu uwagami, które potrafią całkowicie zniszczyć tworzoną w pocie czoła atmosferę danego utworu. Rzecz zdecydowanie warta polecenia.

Książka tak nieszablonowa, zaskakująca i przerażająca, że pozostaje na długo w pamięci, doprowadzając do wewnętrznego sprzeciwu, chaosu i gonitwy myśli. Wywarła na mnie olbrzymie wrażenie dzięki świetnie wykreowanym postaciom głównych bohaterów, ale przede wszystkim fantastycznie pokręconym pomyśle na fabułę.

Zaczyna się niepozornie, od szkolnych perypetii ósmoklasisty Kuby, piszącego wiersze kujona, nad którym znęcają się rówieśnicy. Chłopak znosi to w samotności, nie chcąc przyznać się rodzicom do problemów w szkole. Śmierć woźnego Hadały zmienia wszystko. Okazuje się, że zarówno Kuba, jak i jego kolega Konrad, widzą i czują coś, co dla innych zawsze pozostanie ukryte. Ukazują im się duchy zarówno Hadały, jak i jego syna, które mają udział w wyjaśnieniu morderstwa woźnego. Tak zaczyna się przyjaźń chłopców, która jest jedyną stałą fabuły pełnej zaskakujących wydarzeń i absurdów.

Kuba i Konrad dorastają, a ich życie, jak i atmosfera książki stają się coraz bardziej mroczne i dziwne. Determinują je wydarzenia niezrozumiałe, zbiegi okoliczności, które okazują się być przeznaczeniem prowadzącym ich w określone miejsca we właściwym (lub niewłaściwym) czasie. Groza narasta z każdym rozdziałem, kumulując się w małej miejscowości, w której już trudno ogarnąć co jest prawdą, a co wizją bohaterów.

Tak, jak Kuba i Konrad zagłębiali się w krainę jezior, doświadczając obcowania z duchami, tak i ja pozwoliłam ponieść się wizji świata autora, w której nie ma rozróżnienia na dobro i zło, a jedynie nieuchronność tego co ma się wydarzyć.

Według Łukasza Orbitowskiego "w ten, czy inny sposób tracimy ciepło przez całe życie" i nie jest to jedynie alegoria śmierci, ale odniesienie do tego, że gubiąc to co ważne stygniemy już za życia.

Opowieść czasami smutna, innym razem pokrzepiająca, straszna i zabawna jednocześnie. Lubię takie zakręcone i nieprzewidywalne klimaty i chętnie sięgnę po inne książki autora.

?Tracę ciepło? jest niezwykle osobliwą książką. Ciężko jednoznacznie ją określić, czy porównać do czegoś. Autor podzielił swoją książkę na trzy części. Pierwsza jest na tyle wciągająca, że praktycznie nie można się od niej oderwać. Kolejny już mnie tak nie zauroczyły, ale i tak dostarczyły mi przyjemność z lektury. Opisy są obrazowe i plastyczne, w żadnym stopniu nie nużą. Narracja dość często jest zbyt rozwleczona, co niekiedy męczyło, ale ogólnie nie było tak źle. Bywają też momenty, gdzie można się zagubić, bo jest nieco chaotycznie. Zakończenie wydało mi się nieco naciągane. Bohaterowie sprawiają wrażenie realistycznych i wiarygodnych, są wyraziści. Z łatwością zaskarbili sobie moją sympatię. Łukasz Orbitowski posługuje się lekkim i przyjemnym w odbiorze piórem, co tylko ułatwia błyskawiczne pochłanianie treści. To książką, w której chyba każdy znajdzie coś dla siebie.