Tajemnica klejnotu Nefertiti (twarda)

ny za­moż­ne­go flo­renc­kie­go kup­ca Fran­ce­sca Gio­con­do. Hi­sto­ry­cy sztu­ki spie­ra­ją się jed­nak, kim była mo­del­ka. Za­gad­ko­wy uśmiech Mona Lisy do dziś bu­dzi za­in­te­re­so­wa­nie. Nie­któ­rzy uwa­ża­ją na­wet, że ob­raz jest ukry­tym au­to­por­tre­tem sa­me­go ma­la­rza. - Może ob­raz ko­bie­ty z wa­chla­rzem rów­nież skry­wa ja­kąś ta­jem­ni­cę? - za­sta­na­wiał się pod­eks­cy­to­wa­ny. - Może nie waż­ne jest to, co wi­dać, ale to, co po­zo­sta­je nie­wi­docz­ne? Być może ten ob­raz za­wie­rał ja­kiś prze­kaz, in­for­ma­cję, któ­ra była ko­muś po­trzeb­na? - de­tek­tyw snuł śmia­łe roz­wa­ża­nia. - Mu­szę do­wie­dzieć się, czy to ma­lo­wi­dło pod­da­wa­no szcze­gó­ło­wym ba­da­niom, czy prze­świe­tla­no je albo coś w tym ro­dza­ju - Ar­cher mó­wił gło­śno do sie­bie i do swo­je­go dro­gie­go Wat­so­na. Od­sta­wił pu­sty ku­bek po ka­kao i się­gnął po małą, wy­po­le­ro­wa­ną ko­new­kę. - Ach, mój przy­ja­cie­lu, ty dzi­siaj rów­nież jesz­cze nic nie pi­łeś - po­wie­dział z tro­ską i ob­fi­cie zro­sił ro­ślin­kę. Kie­dy na­po­ił Wat­so­na, zła­pał za te­le­fon i za­dzwo­nił do dy­rek­to­ra Bri­tish Mu­seum. Mu­siał do­wie­dzieć się, ja­kim ba­da­niom do tej pory pod­da­wa­no skra­dzio­ny ob­raz. Uśmiech ta­jem­ni­czej ja­poń­skiej ko­bie­ty nie da­wał mu spo­ko­ju. Au­ro­ra Clark­son nie przy­pad­kiem zna­la­zła się w chiń­skiej dziel­ni­cy Chi­na­town. Tę część Lon­dy­nu na­zwa­no tak dla­te­go, że miesz­ka­ła w niej licz­na spo­łecz­ność chiń­skich emi­gran­tów. Czer­wo­ne lam­pio­ny roz­wie­szo­ne nad uli­cą, któ­rą szła Au­ro­ra, przy­da­wa­ły dziel­ni­cy jesz­cze bar­dziej eg­zo­tycz­ne­go cha­rak­te­ru. Ko­bie­ta we­szła do jed­nej z wie­lu re­stau­ra­cy­jek. Usia­dła przy sto­li­ku i za­mó­wi­ła kawę. Po chwi­li do­siadł się do niej męż­czy­zna w nie­co za du­żym, czar­nym gar­ni­tu­rze i tle­nio­nych na żół­ty blond wło­sach. Jego azja­tyc­kie rysy twa­rzy su­ge­ro­wa­ły, że jest to Mi­na­mo­to, z któ­rym była umó­wio­na. - Za­wio­dłaś pana Oku­ga­wę! - za­czął bez­ce­re­mo­nial­nie. - Jak to za­wio­dłam?! - Au­ro­ra prych­nę­ła z iry­ta­cją. - Ku­pi­łam tę ko­lek­cję. Nie moja wina, że zja­wi­li się ja­cyś nin­ja i mi ją ukra­dli! Te­raz szu­ka mnie po­li­cja, chcą ze mną roz­ma­wiać! Je­stem pew­na, że to ten prze­klę­ty Jack ma­czał w tym pal­ce! - Zni­ży­ła nie­co gło­wę i do­da­ła cich­szym gło­sem: - Bar­dzo mu za­le­ża­ło na tej au­kcji. O mały włos, a by mnie prze­li­cy­to­wał. Je­stem bar­dzo cie­ka­wa, skąd miał tyle for­sy i skąd wie­dział o je­dwa­biach? Męż­czy­zna mil­czał. Twarz miał ścią­gnię­tą, groź­ną. - Nic mnie to nie ob­cho­dzi - ode­zwał się w koń­cu. - Mu­sisz od­zy­skać ko­lek­cję! Pan Oku­ga­wa nie wy­ba­cza błę­dów - do­dał lo­do­wa­to. Jego spoj­rze­nie mó­wi­ło, że nie żar­tu­je. Au­ro­ra za­sta­na­wia­ła się, co sta­ło się z ma­łym pal­cem le­wej ręki jej roz­mów­cy. Naj­wy­raź­niej był ob­cię­ty. Czyż­by to była pa­miąt­ka po nie­wy­ko­na­nym za­da­niu dla pana Oku­ga­wy? Ko­bie­ta za­drża­ła. Ale jako pro­fe­sjo­na­list­ka w swo­im fa­chu, nie dała tego po so­bie po­znać. Nie da się za­stra­szyć! Od daw­na kra­dła dzie­ła sztu­ki na zle­ce­nie eks­cen­trycz­nych ko­lek­cjo­ne­rów i jesz­cze nig­dy nie zo­sta­ła zła­pa­na. Tym ra­zem za­da­nie wy­da­wa­ło się o wie­le prost­sze. Jako pod­sta­wio­na oso­ba mia­ła za pana Oku­ga­wę ku­pić na au­kcji ko­lek­cję sze­ściu ja­poń­skich ob­ra­zów. Cena nie gra­ła roli. Mia­ła po pro­stu wy­grać au­kcję, a jej zle­ce­nio­daw­ca do­ko­nał­by prze­le­wu za do­ko­na­ny za­kup. Obo­wią­zy­wa­ła ją tyl­ko jed­na klau­zu­la: nikt nie mógł po­znać na­zwi­ska pana Oku­ga­wy. Mimo to, za­da­nie wy­da­wa­ło się dzie­cin­nie pro­ste. Au­ro­ra za­sta­na­wia­ła się na­wet, gdzie w tym wszyst­kim tkwił ha­czyk. Dla­cze­go do tak pro­ste­go za­da­nia wy­na­ję­to wła­śnie ją? Zwy­kle bra­ła udział w ak­cjach typu ,,mis­sion im­pos­si­ble". Po­tra­fi­ła zdo­być każ­de dzie­ło sztu­ki i obejść wszel­kie za­bez­pie­cze­nia. Te­raz zaś mia­ła je­dy­nie uda­wać po­sia­dacz­kę ol­brzy­miej for­tu­ny za­fa­scy­no­wa­ną ja­poń­ską sztu­ką z okre­su Edo. Kie­dy jed­nak do­sta­ła po­kaź­ną za­licz­kę, prze­sta­ła o tym roz­my­śla�