Szubienicznik

Kocham "Ogniem i mieczem", ale nigdy nie przeczytałam całej trylogii. "Szubienicznik" miał być zachętą, przystankiem "przed". I powiem Wam, że w tej roli sprawdził się REWELACYJNIE. Z czystym sumieniem mogę tę lekturę polecić wszystkim tym, którzy boją się zmierzyć z "Potopem", który przecież jest lekturą wymaganą w szkole. Ja co prawda już skończyłam ten etap edukacji, ale myślę, że gdybym znała "Szubienicznika" wcześniej, to w liceum nie podchodziłabym do "Potopu" jak pies do jeża. Po prostu książki wybierane przez nas samych nie wywołują w nas tylu negatywnych emocji.

?Do diabła z przyjaźnią, która w winie nie zdążyła się nawet popluskać.?

Czym "Szubienicznik" zaplusował? Zdecydowanie JĘZYKIEM. Będę wychwalać pana Piekarę jeszcze długo za tak trafne odwzorowanie stylu i wypowiedzi poszczególnych bohaterów. Musiał włożyć w to ogrom pracy i jestem pod głębokim wrażeniem efektu końcowego, naprawdę. Czyta się bez zgrzytów, a za to z nieukrywaną przyjemnością (choć początki bywają trudne), delektując każdym dialogiem (ach, moja słabość do "waćpanów" i po tysiąckroć powtarzane "tandem tedy, mosterdzieju", które za każdym razem wywoływało na mojej twarzy uśmiech). Ta książka to też genialna nauka historii, ale tej przyjemniejszej części - ciekawostek z życia i obyczajów ówczesnej szlachty. Dowiemy się na przykład, co ówcześni mężczyźni sądzili o piciu, kobietach, dotrzymywaniu słowa, czy szeroko pojętej gościnności.

Książka z samego początku średnio wciąga i trudno jest się przestawić na niepopularny już dzisiaj styl pisania, ale po około stu kartkach zainteresowanie czytającego wzrasta z każdą kolejną przeczytaną stroną. Mało cierpliwi na pewno się zawiodą, kiedy usłyszą, że fabuła tej książki zamyka się w zaledwie kilku dniach i opiera się głównie na 3 historiach przyjezdnych gości. Nie doświadczymy tu pościgów, czy wartkiej akcji, ale, możecie mi wierzyć lub nie, czytanie snutych opowieści też może być interesujące (szczególnie, gdy są one dość często przerywane, a wówczas znajdzie się miejsce na parę zabawnych sytuacji).

"? Tak, pozwólcie waćpanowie do jadalni. Mam nadzieję, że przyszykowano nam śniadanko godne mojego podniebienia i godne mojego brzucha. ? Ligęza roześmiał się tubalnie i klepnął w owłosione brzuszysko. ? Czuję, że konia z kopytami bym dzisiaj schrupał i na deser wieprzkiem zagryzł.

? Dzisiaj, dzisiaj, dzisiaj? Jakie ?dzisiaj?, proszę waszmości? Zawsześ, tandem tedy, mosterdzieju, do obżarstwa gotowy, nie tylko dzisiaj ? odezwał się czyjś skrzekliwy głos."

Jedyną większą wadą "Szubienicznika" jest to, że nigdzie nie jest wystarczająco dobrze zaznaczone, że to tom pierwszy większej serii! Więc jak możecie się domyślać - koniec książki nie wyjaśnia prawie niczego, a kilka puzzli z tej zagadki kryminalnej, które zdążyły zostać dopasowane... jakoś szczególnie nie szokuje, bo rozwiązanie było szalenie przewidywalne.

Niemniej jednak na następny tom czekam z nieukrywaną niecierpliwością, bo z bohaterami zdążyłam się już polubić, a książkę przekazuję mojemu tacie, który już przebiera nogami, bo czytałam mu co lepsze fragmenty.

I pamiętajcie - książka nie przypadnie do gustu tylko i wyłącznie miłośnikom podobnych historii, ale także tym, którzy szukają odskoczni i nie boją się eksperymentować - ja bawiłam się przednio, chociaż z podobnymi lekturami już dawno nie miałam do czynienia. Polecam z czystym sercem!

Bardzo zmęczyła mnie ta książka - kilka razy chciałem się poddać ale jakoś dobrnąłem do końca. Drewniane dialogi, nuda i brak jakiejkolwiek akcji.Drogi Jacku - nie idz tą drogą...