Stacja jedenaście

?Stacja Jedenaście? została wydana w Polsce już jakiś czas temu, jednak dopiero teraz udało mi się po nią sięgnąć. Nie popełnijcie mojego błędu ? nie czekajcie zbyt długo, zanim się za nią zabierzecie. Książka Emily St. John Mandel jest rewelacyjnym przedstawicielem literatury postapokaliptycznej, prezentującym losy kilku luźno powiązanych bohaterów, którzy mieli nieszczęście zobaczyć koniec świata. Napotykamy tu niezliczoną ilość szczegółów i emocji, razem tworzących staranną historię, od której trudno się oderwać. Nie można też zapomnieć o wciągającej, ciekawie splecionej fabule, prezentującej urywki z różnych momentów ? część będącą główną osią wydarzeń, jak i nie mniej istotną część stanowiącą dla niej komentarz, wyjaśnienia i dopowiedzenia. Całość składa się na pełną, świetnie poprowadzoną historię. To opowieść o końcu i o tym, co po nim. O strachu, o przetrwaniu, o tym, że ? jak to mówią bohaterowie ? ?samo przetrwanie nie wystarcza?. Zupełnie się nie dziwię temu, że ?Stacja Jedenaście? zdobyła tyle nagród i wyróżnień. To świetny kawałek literatury, obok którego nie można przejść obojętnie. Serdecznie polecam!

Stacja jedenaście to niecodzienna opowieść. Nawiązuje do twórczości jednego z największych pisarzy wszech czasów, Williama Shakespeare?a. Należy on do grona moich ulubionych autorów, dlatego nie mogłam przejść obojętnie obok tej pozycji. Na korzyść tej książki przemawia również fakt, iż była nominowana do wielu nagród i zdobyła nagrodę Arthura C. Clarke?a za najlepszą powieść roku. Emily St. John Mandel przenosi nas do świata postapokaliptycznej przyszłości, w której ludzkie życie diametralnie się zmieniło. Wydawałoby się, że apokalipsę wystarczy przetrwać i jakoś żyć dalej. Nieprawda. Przytaczając cytat widniejący w postaci tatuażu na ramieniu jednej z bohaterek tej powieści, ?Samo przetrwanie nie wystarcza?. Wizja końca świata przedstawiona przez autorkę jest dobrze opisana i ponownie mamy tutaj do czynienia ze śmiertelną zarazą. Ona jednak nie przemienia ludzi w bezmózgie zombie, a po prostu zabija w brutalny sposób, w niezwykle krótkim czasie. Świat opustoszał, a idealnym jego odzwierciedleniem jest okładka ?Stacji jedenaście?. Ciekawą rzeczą jest wyjaśnienie samego tytułu tej książki, które można zrozumieć dopiero na ostatnich stronach. Historia Stacji Jedenaście i Doktora Jedenaście towarzyszy nam od początku, ale tak naprawdę całe jej sedno wychodzi dopiero na sam koniec. ?To życie nigdy nie należało do nas. My je tylko na chwilę wypożyczyliśmy.? Emily Mandel sprawnie operuje językiem i dogłębnie opisuje rozgrywające się wydarzenia. Początkowo można odnieść wrażenie, że historia jest pozbawiona sensu i logiki, ale to tylko złudzenie. Owszem, skaczemy tutaj pomiędzy jednym miejscem akcji a drugim, a co więcej pomiędzy przeszłością i teraźniejszością, ale łatwo utrzymać chronologię i zrozumieć, gdzie w danym momencie się znajdujemy. Jest to ciekawy zabieg zastosowany przez autorkę, bowiem takie retrospekcje pomagają nam zrozumieć historie poszczególnych bohaterów, a jest ich tutaj całkiem sporo. Najbardziej wyrazistą postacią okazała się być Kirsten, młoda aktorka wędrująca z grupą o nazwie Podróżująca Symfonia. W różnych miejscach, gdzie jeszcze można znaleźć życie, aktorzy wystawiają dzieła Shakespeare?a. Pojawia się również postać znanego aktora Arthura Leandera, którego opowieść bardzo dobrze poznajemy, mimo że na pierwszych stronach pada martwy na scenę. To właśnie dzięki tym skokom pomiędzy tym, co było, a tym, co jest. Na uwagę zasługuje oczywiście Miranda, od której zaczęła się historia Stacji Jedenaście. Być może bohaterowie nie są przedstawieni w taki sposób, że jesteśmy w stanie wyobrazić ich sobie w każdym detalu, ale Emily Mandel miała tutaj chyba nieco inny cel. Mam wrażenie, że każda postać to takie narzędzie, niosące pewne przesłanie. ?Gdyby twoja dusza opuściła ziemię, poszedłbym za nią i ją odnalazł.? Należy wspomnieć, że nie jest to typowa postapokalipsa. Jest osobliwa i niepowtarzalna. Daje nam do zrozumienia, że w życiu piękne są tylko chwile, że nic nie trwa wiecznie i wszystko jest ulotne, nawet nasze życie. To bardzo melancholijna i spokojna opowieść, w której nie doświadczymy fizycznej brutalności jako takiej. Akcja toczy się spokojnym i umiarkowanym rytmem, raczej nie można tutaj mówić o jej zaskakujących zwrotach, ale o nutce nieprzewidywalności już trochę tak. To ciekawa książka, która skłania do refleksji i zmusza do myślenia. Pobudza ciekawość czytelnika, nie tylko ze względu na swoją oryginalność. ?Stacja jedenaście? to dobra i interesująca powieść, jednak w wielu momentach czułam niedosyt. Jakby czegoś mi tutaj zabrakło ? z jednej strony autorka naprawdę świetnie sobie poradziła z połączeniem tak wielu elementów w spójną całość, a z drugiej coś mi tu nie do końca grało. I jak dla mnie zdecydowanie za mało Shakespeare?a! Mimo wszystko jest to poprawnie napisana książka, która przedstawia znaczenie wszelakiej sztuki i pasji w życiu człowieka, w tym przypadku dającej nadzieję i chęć do życia. Powieść ta jest przesycona specyficzną atmosferą, która udziela się czytelnikowi, ale w moim przypadku nie na tyle, aby całkowicie zatracić się w świecie stworzonym przez autorkę. Mimo wszystko jest to pozycja godna uwagi.

Stacja Jedenaście to niesamowicie oryginalna i klimatyczna powieść, niezwykłe połączenie sztuki i katastrofy. Czytałam ją jednym tchem i nie mogłam się oderwać. Wizja świata przedstawiona przez Autorkę jest zaskakująca i przerażająca, a jednocześnie piękna. Opowiedziana historia to jakby zbiór obrazów, swoistych puzzli, które tworzą porywającą opowieść. W tej powieści mamy do czynienia nie tylko z walka o przetrwanie w nowym świecie, ale również z dbałością o jego kulturę i upiększenie przerażającej rzeczywistości.
Stacja Jedenaście to zupełnie inna powieśc w nurcie utopijnym, do niczego nie podobna i nieporównywalna - przeczytajcie i sami przekonajcie się, jakie zrobi na was wrażenie.

Prawdopodobnie trudno uwierzyć, że jako kobieta fascynuję się literaturą sf, fantasy i postapo, ale tak właśnie jest? :D Głównie z tego powodu sięgnęłam po tę książkę. Namówił mnie jej opis i szczerze powiedziawszy nie jest to typowy teaser, który przedstawia najfajniejsze momenty fabuły. To dopiero wstęp, a to co spotyka się w książce? przechodzi najśmielsze oczekiwania. Zdecydowanie polecam!