Zaopiekuj się mną Smyk, uprowadzony szczeniak

Ty­tuł ory­gi­na­łu: Sam the Sto­len Pup­py Prze­kład: Ja­cek Drew­now­ski Re­dak­tor pro­wa­dzą­ca: Syl­wia Bur­dek Ko­rek­ta: Te­re­sa La­chow­ska Ty­po­gra­fia: Ste­fan Ła­ska­wiec Skład i ła­ma­nie: Bar­nard Pta­szyń­ski Co­py­ri­ght (C) for the Po­lish edi­tion by Wy­daw­nic­two Zie­lo­na Sowa, War­sza­wa 2012 Wszyst­kie pra­wa za­strze­żo­ne. Text co­py­ri­ght (C) Hol­ly Webb, 2008 Il­lu­stra­tions co­py­ri­ght (C) So­phy Wil­liams, 2008 ISBN 978-83-265-0426-6 Wy­daw­nic­two Zie­lo­na Sowa Sp. z 00-807 War­sza­wa, Al. Je­ro­zo­lim­skie 96 tel. 22 576 25 50, fax 22 576 25 51 ­lo­na­so­ Skład wersji elektronicznej: Virtualo Sp. z Spis treści Dedykacja Roz­dział pierw­szy Roz­dział dru­gi Roz­dział trze­ci Roz­dział czwar­ty Roz­dział pią­ty Roz­dział szó­sty Wszystkie rozdziały dostępne w pełnej wersji książki. Dla Emi­ly Ruby oraz dla Ro­bi­na i Wil­lia­ma Roz­dział pierw­szy Sa­lon pe­łen był strzę­pów pa­pie­ru do pa­ko­wa­nia pre­zen­tów, a mama Mi­le­ny roz­pacz­li­wie pró­bo­wa­ła opa­no­wać sy­tu­ację. - Mi­len­ko, czy ten sa­mo­cho­dzik, któ­ry wła­śnie od­pa­ko­wał Ja­cek, był od cio­ci Mag­dy czy od cio­ci Zuzy? Nie, za­raz, prze­cież cio­cia Zuza wy­sła­ła wam ku­po­ny na książ­ki, praw­da? - mama z nie­po­ko­jem wpa­try­wa­ła się w li­stę. - Ale je­stem pew­na, że mó­wi­ła coś o sa­mo­cho­dzie. Tata Mi­le­ny za­sze­le­ścił pa­pie­rem, pró­bu­jąc od­szu­kać kar­tecz­kę. - Nie, przy­kro mi, zda­je się, że Ja­cek ją zjadł. - Śnia­da­nie? - chło­piec pod­chwy­cił wzmian­kę o je­dze­niu. - Chcę to­sta! - zo­sta­wił sa­mo­cho­dzik w ster­cie pa­pie­rów i wstą­żek, po czym skie­ro­wał się do kuch­ni. - Ej! Wra­caj tu! - za­wo­łał tata z lek­kim gnie­wem. Ja­cek od­wró­cił się, zdez­o­rien­to­wa­ny. - Ale my­śla­łem, że bę­dzie śnia­da­ - po­wie­dział ura­żo­nym gło­sem. Tata pod­niósł go i po­ła­sko­tał. - Prze­pra­szam, nie chcia­łem krzy­czeć. Po pro­stu mu­si­my tro­chę po­cze­kać. Mi­le­na nie otwo­rzy­ła jesz­cze wszyst­kich pre­zen­tów. Da­lej, Mi­len­ko, zwy­kle nie je­steś taka po­wol­na. Mi­le­na sie­dzia­ła w ci­szy przy sto­sie od­pa­ko­wa­nych pre­zen­tów. Wszyst­kie były bar­dzo ład­ne: para no­wych tram­pek, pu­cha­ta, ró­żo­wa czap­ka i sza­lik oraz nowe bro­ka­to­we fla­ma­stry i szki­cow­nik. Dziew­czyn­ka po­win­na się cie­szyć. Ale nic nie mo­gła po­ra­dzić na uczu­cie lek­kie­go roz­cza­ro­wa­nia. Na jej li­ście świą­tecz­nych pre­zen­tów zna­la­zła się tyl­ko jed­na po­zy­cja. Za­rów­no ona, jak i Ja­cek na­pi­sa­li li­sty do Mi­ko­ła­ja - to zna­czy Mi­le­na na­pi­sa­ła list za bra­ta, co trwa­ło bar­dzo dłu­go, bo chło­piec cią­gle zmie­niał zda­nie i chciał do­stać nie­mal cały asor­ty­ment skle­pu z za­baw­ka­mi. Na­ry­so­wał ja­kiś duży kol­cza­sty kształt, twier­dząc, że to re­ni­fer, i po­sta­wił dużą li­te­rę J na dole, czy­li zro­bił wszyst­ko, na co było stać trzy­lat­ka. Tata na­pa­lił w ko­min­ku i po­sła­li li­sty w górę przez ko­min w po­sta­ci roz­ża­rzo­nych strzę­pów. Mi­le­na nie była do koń­ca pew­na, czy li­sty w ma­gicz­ny spo­sób mkną na bie­gun pół­noc­ny, ale i tak była to przed­nia za­ba­wa. A poza tym nig­dy nie wia­do­ Tak czy in­a­czej Mi­le­na ra­czej nie spo­dzie­wa­ła się, że Mi­ko­łaj rze­czy­wi­ście zo­sta­wi szcze­nia­ka na jej łóż­ku. Prze­ka­za­ła ma­mie i ta­cie ja­sną wska­zów­kę, lecz naj­wy­raź­niej im ona umknę­ła. Dziew­czyn­ce zo­stał do od­pa­ko­wa­nia je­den pre­zent, w któ­rym z pew­no­ścią nie było psa. Pacz­ka była na to o wie­le za mała. Cho­ciaż za­wi­nię­to ją w ślicz­ny pa­pier, srebr­ny, z czar­nym wzor­kiem w kształ­cie od­ci­sków ła­pek. - Prze­pra­szam, Jac­ku, zo­stał mi do od­pa­ko­wa­nia jesz­cze ten je­den pre­zent. Sta­ra­jąc się nie oka­zy­wać roz­cza­ro­wa­nia, ostroż­nie roz­dar­ła opa­ko­wa­nie na koń­cu, chcia­ła bo­wiem za­cho­wać pa­pier w łap­ki. Zaj­rza­ła do środ­ka, ale nie mo­gła się zo­rien­to­wać, co to ta­kie­go. Z kształ­tu wy­wnio­sko­wa­ła, że to może być coś do ubra­nia, choć przed­miot wy­da­wał się dość twar­dy. Po­trzą­snę­ła pa­kun­kiem i coś czer­wo­ne­go wy­pa­dło ze środ­ka, po czym się roz­wi­nę­ło. Były to czer­wo­na ob­ro­ża dla psa i smycz! Aż ści­snę­ło ją w brzu­chu z na­dziei, lecz sta­ra­ła się zbyt­nio nie emo­cjo­no­wać, bo mo­gło się oka­zać, że to coś in­ne­go, niż so­bie wy­obra­ża. W koń­cu mia­ła wspa­nia­łe­go plu­szo­we­go dal­ma­tyń­czy­ka o imie­niu Gry­zio i wiel­ko­ści nie­mal praw­dzi­we­go psa. Jesz­cze parę lat temu lu­bi­ła się nim ba­wić, uda­jąc, że jest praw­dzi­wy, i za­wią­zy­wa­ła mu na szyi wstąż­ki, któ­re peł­ni­ły funk­cję smy­czy. Te­raz jed­nak już nig­dy tego nie ro­bi­ła. No, w każ­dym ra­zie pra­wie nig­dy. Ro­dzi­ce nie ku­pi­li­by jej praw­dzi­wej ob­ro­ży i smy­czy tyl­ko dla Gry­zia, praw­da? Dziew­czyn­ka pod­nio­sła na nich z na­dzie­ją wzrok, trzy­ma­jąc ob­ro­żę w rę­kach tak, jak­by było to coś nad­zwy­czaj cen­ne­go. Tata się uśmie­chał. - Czy ktoś sły­szy ja­kieś od­gło­sy z kuch­ni? - spy­tał z nie­win­ną miną. - Je­stem pe­wien, że sły­sza­łem ja­kiś ha­łas. Chy­ba do­cho­dził ze schow­ka. Coś jak­by szcze­ka­