Siedem dalekich rejsów (twarda)

n­ki na za­spa­nej twa­rzy. Mia­ła per­ka­ty nos i zło­dziej­skie, nie­bie­skie spoj­rze­nie. - Pro­szę na­pa­lić - rzekł No­wak. - To pani po­kój - zwró­cił się do Ewy - a zim­no bę­dzie jesz­cze nie­zgo­rzej. Ewa otwo­rzy­ła okno. - Wspa­nia­le! - za­wo­ła­ła - zu­peł­nie jak u Co­la­sa Breu­gnon w Cla­me­cy. - Traf­ne choć od­le­głe sko­ja­rze­nie. - Wiem, to nie Bur­gun­dia i po­go­da inna. Ale ten dzie­dzi­niec - cudo nie­ła­du. Niech pan spoj­rzy, jak nie­rów­ny te­ren spa­da ku stru­my­ko­wi w fo­sie. I te sta­re że­bro­wa­nia w mu­rze, te okien­ka. La­tem tu musi być jed­nak Cla­me­cy. Tu pach­nie śre­dnio­wie­czem. - Może. Za­do­wo­lo­na? - Za­do­wo­lo­na. - Spo­tka­my się na obie­dzie, o trze­ciej, na dole w ja­dal­ni. - Tak jest, cap­ta­in. - Da pani so­bie sama radę ze swy­mi spra­wa­mi? - Tak jest, cap­ta­in. - Dla­cze­go za­cho­wu­je się pani jak za­ło­ga frach­tow­ca? - Nie wiem, cap­ta­in. Na­gle wy­dał mi się pan sta­rym wil­kiem mor­skim, czło­wie­kiem z po­kła­do­wych de­sek, z ka­pi­tań­skie­go most­ku. - Cie­ka­we. Pły­wa­łem wpraw­dzie tro­chę w han­dlo­wej, ale jako ste­ward. Ofi­ce­rom po­da­wa­łem lunch w mes­sie i sprzą­ta­łem ka­bi­ny. No­wak wy­szedł. Ewa usia­dła z wes­tchnie­niem na łóż­ku. ,,Ewo!... - po­my­śla­ła - uwa­żaj! Już nic ci nie po­wiem, bo sama nie wiem, co ci mam po­wie­dzieć..." - Więc wie pan? - Wiem. - I ma pan? - Nie. Jesz­cze nie. - Ale wie pan, gdzie jest? - Mniej wię­cej. W przy­bli­że­niu. Trze­ba bę­dzie do­brze po­szu­kać. - No, to chodź­my na górę, do mnie. Po co o tym tu­taj. - Ner­wy? - Ależ skąd. Ja i ner­wy? Taki zdro­wy czło­ - Au­gust Le­ter uśmiech­nął się nie­szcze­rze. Lewy ką­cik ust drgał mu nie­znacz­nie, co ozna­cza­ło naj­wyż­sze zde­ner­wo­wa­nie. No­wak wstał z biur­ka, na któ­rym sie­dział, bu­ja­jąc no­ga­mi. Ro­zej­rzał się do­oko­ła. Był w czy­stym, po­rząd­nie utrzy­ma­nym kan­to­rze za­moż­nej fir­my ma­kler­skiej i ship­chan­dler­skiej, ścia­ny okle­jo­ne były afi­sza­mi re­kla­mo­wy­mi pol­skich i skan­dy­naw­skich li­nii okrę­to­wych, na gzym­sie ko­min­ka stał że­glar­ski sek­stans, mię­dzy okna­mi, nad po­tęż­ną mapą Bał­ty­ku, wi­siał pięk­ny, błysz­czą­cy mo­sią­dzem i sta­lą ba­ro­metr okrę­to­wy w ma­ho­nio­wej opra­wie. Z ma­łe­go hal­lu pro­wa­dzi­ły we­wnętrz­ne scho­dy do miesz­ka­nia Le­te­ra na pię­trze. Le­ter wpro­wa­dził No­wa­ka do prze­ła­do­wa­ne­go brzyd­ki­mi fo­te­la­mi po­ko­ju. No­wak za­nu­rzył się w skó­rza­nym klu­bow­cu, nie zdej­mu­jąc płasz­cza, i za­pa­lił pa­pie­ro­sa. - I co da­lej? - spy­tał Le­ter, ma­sku­jąc pod­nie­ce­nie kasz­lem. Był szczu­pły, spło­wia­ły, w nie­okre­ślo­nym wie­ku, wy­so­ki, o zmię­tej twa­rzy. Mógł li­czyć rów­nie do­brze dwa­dzie­ścia pięć, jak pięć­dzie­siąt lat. W rze­czy­wi­sto­ści li­czył czter­dzie­ści trzy. - Mój pierw­szy pa­pie­ros dzi­siaj - rzekł No­wak, za­cią­ga­jąc się głę­bo­ko ,,Ca­me­lem". - Co sły­chać w Gdań­sku? - Dzię­ku­ję. Wszyst­ko w po­rząd­ku. A u pana? - Też w po­rząd­ku. - Żad­nych trud­no­ści? - Żad­nych. ,,Ra­gne" ju­tro wcho­dzi do por­tu - rzekł Le­ter z uda­ną obo­jęt­no­ścią. - Świet­nie - rzekł No­wak z uzna­niem. - Sko­ro po­wie­dzia­łem, że ,,Ra­gne" bę­dzie na czas, to chy­ba moż­na było na mnie li­czyć. - Oka­zu­je się, że tak. ,,Ra­gne" pły­nie z Gdy­ni? - Z Gdy­ni. - Oczy­wi­ście za­ła­do­wa­na. - Nie. Pu­sta. - Wspa­nia­le. Jak­że­ście tego do­ko­na­li? - Drob­ne sub­tel­no­ści ma­kler­skie. Bengt Hau­ge prze­ko­nał do­staw­ców, że to le­piej dla nich, je­śli ,,Ra­gne" ła­do­wać bę­dzie w Dar­ło­wie. - Jest pan skrom­ny. Nie są­dzę, aby szy­per Bengt Hau­ge zdo­łał sam prze­ko­nać gdyń­skie biu­ra frach­to­we. - Nie mów­my o tym. To ba­ga­tel­ka, szcze­gó­lik. - Owszem, mów­my. Wi­docz­nie bar­dzo panu za­le­ży na ca­łej im­pre­zie. Za­an­ga­żo­wał się pan nie­wą­sko. Le­ter pod­szedł do sto­ją­ce­go w ką­cie ra­dio­gra­mu, otwo­rzył go i na­ło­żył pły­tę. - Po­słu­cha pan? Taka sta­ra, ma­ry­nar­ska pio­sen­ka. - Zby­tek ostroż­no­ści, pa­nie Le­ter. I tak nikt nas nie sły­szy. - Nie wiem, mło­dy czło­wie­ku. Nig­dy nic nie wiem na pew­no. Wy­jął z kre­den­su bu­tel­kę wi­śniów­ki i dwa kie­lisz­ki. Był te­raz opa­no­wa­ny, chłod­ny, pe­łen czuj­ne­go spo­ko­ju. Z gło­śni­