Senność

Książka pt. ,,Senność" opisuje hitorie trzech osób ; Adama, Roberta i Róży, którzy borykają sie ze swoimi problemami. Bohatarowie na początku nie znają się, jednak ich losy są do siebie bardzo zbliżone, co powoduje, że życie łączy ich ze sobą w wspólnej wędrówce. Autor książki, Wojciech Kuczok, sprawił że czytelnik z ogromną ciekawością zagłębia się w lekturę. Kuczok poruszył m.in. problem homoseksualizmu jednego z głównych bohaterów - Adama. Ten wstrząsający wątek pozwala człowiekowi poznać postawy wymagających i zawiedzonych rodziców młodego mężczyzny.
Uważam,że książka warta jest przeczytania, gdyż problem opisany przez Wojciecha Kuczoka w historii Roberta, czyli ciężkiej, śmiertelnej choroby oraz w historii Róży, czyli depresji oraz zdrady męża może spotkać każdego człowieka. Mimo wszystko dzieje bohaterów kończą się dobrze, być może nie do końca, ale najważniejszą złotą myślą jest siła milości!

„Senność” przeczytałam tchem jednym, jedynym, w mgnieniu oka przebrnęłam przez ponad dwieście stron kuczokowej prozy. I cóż? Czy się zawiodłam? Być może trochę, troszeczkę – choć sama nie jestem w stu procentach pewna, czy książka sprawiła mi zawód – czy wprost przeciwnie – olbrzymią radość. Bowiem odczucia po niej miałam różnorakie.
Nikt Kuczokowi talentu nie odmawia bynajmniej, nikt nie rozgłasza fałszywych opinii jakoby pisarzem był pośledniejszego gatunku. Wszak to autor „Gnoju”… jednak… coś w „Senności” jest takiego, co sytuuje ją znacznie niżej od wspomnianej wyżej książki. Cóż to jest? Według mnie to jakiś niezbadany, filmowy, ekranowy, komercyjny zaczyn, na którym wyrosło całe literackie ciasto Kuczoka. Ów zaczyn czuć, niestety, czuć jego zapach spomiędzy kartek, przesiąknięta nim jest co trzecia, czwarta stronnica.
Zaczyn ów nie dyskredytuje bynajmniej całej powieści, czy raczej trój-opowieści, jak to lubię ją sobie nazywać, niestety książka na nim traci. Plastyczne obrazy stają się nienaturalne, wymuszone, miłosne perypetie miast romantyzmu, trącają przesadą, egzaltacją.
„Senność” czyta się jednym tchem, pochłania się ją błyskawicznie i równie szybko zapomina. Jest lekturą już nie ciężką i wymagająca refleksji, ale przyjemną książeczką, jaką to można sobie przeczytać dla uśmiercenia czasu. Owszem, napisana jest poprawnie, strony obfitują w liczne eksperymenty językowe, które wyglądają szalenie ciekawie, potoczność – jak to współcześnie bywa – zalewa stronnice, lecz zalewa z wdziękiem, nie rażąc w oczy.
Jednak… dobre opanowanie polszczyzny nie wystarczy, by stworzyć dobrą powieść. Strzelba wisząca na ścianie musi w końcu wystrzelić – bo jeśli wierzyć w jej strzelbowatość, taka jest jej natura. Tymczasem – będąc już po lekturze – zadaję sobie pytanie – jaka jest natura „Senności”? Czyżby, zgodnie z tytułem, usypiająca?
Mimo wszystko, a może właśnie przez to polecam – sami oceńcie, jaka jest forma pana Kuczoka. Bo format bez wątpienia pełnometrażowy.