Sekretne życie pszczół

Co jakiś czas na rynku amerykańskim pojawia się książka taka jak ta. Przenosi nas w połowę XX wieku, na południe Ameryki, w świat rasowo posegregowany. I oto mała, biała dziewczynka odkrywa, że miłość i przyjaźń nie mają koloru. By różnić się nieco od pozostałych pozycji tego typu, bohaterka zostaje wyposażona w swoje, "oryginalne" traumy i problemy. Pojawia się, bo temat zawsze jest "na czasie": bo walka o godność i równość człowieka trwa każdego dnia. A potem odpowiednia strategia marketingowa wypuszcza powieść na "szerokie wody". W zasadzie nie mam nic przeciwko temu, bowiem - podobnie jak jej "siostry" - "Sekretne życie pszczół" jest powieścią dla niewybrednego czytelnika; takiego, który chce lekkiej rozrywki, a jednocześnie mieć świadomość, że dotyka ważnej i głębokiej kwestii.Jeśli jednak miałabym polecić komuś powieść Sue Monk Kidd to zdecydowanie czytelnikowi młodemu, w trakcie wychowania, odkrywającemu świat i jego różnorodność, a nie dojrzałemu miłośnikowi słowa. Dla młodszego, czytającego pokolenia "Sekretne życie pszczół" będzie doskonałe!

Sekretne życie pszczół" Sue Monk Kidd Dość lekka, przyjemna w czytaniu, klimatyczna opowieść poruszająca ważne tematy kobiecej przyjaźni, nierówności rasowych i ciężkiego dzieciństwa. Początkowo nie byłam nią zachwycona, jednak z każdą stroną pochłaniała mnie coraz bardziej. Aż chciałoby się przenieść tamte czasy, stanąć na trawie pośród uli i poczuć zapach miodu.

Szczerze przyznam, że przy wyborze tej książki dałam się złapać na lep entuzjastycznych recenzji. Uwierzyłam, że czeka mnie ?absolutna radość czytania idealnej książki?. Takiej, w której śmiech miesza się z łzami, a czytelnik nie może oderwać oczu od stron opowieści. Niestety, szczerze się zawiodłam, a świetnym mottem tej książki będzie ten oto cytat: ?Czasami trzeba po prostu zamknąć oczy, głęboko odetchnąć i nie wnikać zbyt głęboko w zagadkę ludzkiego serca?. Zwłaszcza, gdy autor nie może się zdecydować, o czym chce opowiedzieć: o hodowli pszczół, czy też o rasistowskich przepisach obowiązujących w Stanach Zjednoczonych jeszcze w latach sześćdziesiątych. A może o Lily, nastolatce, która ma oschłego, apodyktycznego ojca i nie potrafi zapomnieć w jaki sposób zginęła jej matka. To wszystko razem stanowi dość przygnębiającą mieszankę, w której nie doszukałam się elementów żartobliwych. Akcja powieści toczy się powoli, główna bohaterka sporo czasu spędza na obserwacji otoczenia oraz rozmyślaniach i analizowaniu własnych uczuć. Najdziwniejszym elementem tej książki jest specyficzny kult Maryjny, który więcej ma elementów pogańskich niż chrześcijańskich. Jeśli zaś chodzi o powieści, w których jedną z głównych postaci są pszczoły, to dużo lepszy jest ?Miód na serce? Sarah-Kate Lynch. Podsumowując, nie dajcie się przekonać, że to będzie najlepsza książka jaką przeczytacie w tym roku, ponieważ możecie się srodze rozczarować.