Saga Sigrun

Piękna książka. Pisana z perspektywy kobiety - pięknej, mądrej, silnej. Zachwycająca narracja. Ciekawa historia. Mnóstwo szczegółów opisanych pięknie, niemal poetyckim językiem, nie przytłaczają, nie nużą, są jak ścieg nici na wyszywanej tkaninie. Z ich mnogości i subtelności pojawia się obraz barwny, żywy i pełny. Smakuje się jego urodę kartka po kartce. "Saga Sigrun" jest jak portal do innego świata, czytelnik zapada w niego jak w toń, jest TAM i WTEDY. Absolutnie pięknie opisane sceny intymnej bliskości. Polecam.

Dla mnie była to przede wszystkim opowieść o miłości. Takiej, jaka zdarza się nielicznym. Pełnej uniesień, oddania i tęsknoty. Dopiero potem była historia kobiety, żony jarla. A już na samym końcu pojawiają się dzieje Norwegi pod koniec dziesiątego wieku. Jest trochę walk, ale bez szczęku oręża, bo kobietom takich historii się nie opowiada, mogą je jedynie podsłuchać przynosząc jedzenie. Jest trochę zwyczajów, wiary w nordyckich bogów, spotkań ze znachorkami. Lecz najwięcej w tej książce uczuć i romansu, więc jeśli mierzi was taka tematyka, to nie bierzcie jej do ręki. Panie natomiast, powinny być zachwycone, nawet jeśli będą miały świadomość, że to tylko fikcja literacka.

Świetna książka o wikingach i początkach chrześcijaństwa. O trudnym losie kobiety i jej roli jako matki, żony jarla, pani domu. Czytelnik ma wrażenie że przenosi się w czasie.

Uwielbiam Skandynawię – począwszy od pełnych uroku i pewnej surowości krajobrazów, poprzez muzykę, charakterystyczny skandynawski styl urządzania domów na literaturze kończąc. Gdy słyszę: Szwecja, Norwegia czy Finlandia, to zawsze moje myśli są koloru białego, krążą nad morską taflą albo nad niezmierzonymi ciemnymi lasami, i zawsze spodziewam się czegoś pięknego. Ale jak odnieść się do czegoś, co jest skandynawskie na wskroś w swoim charakterze, ale stworzone zostało przez … Polkę? Kochani - „Saga Sigrun” stanowiąca pierwszą część cyklu „Północna droga”, napisana przez Elżbietę Cherezińską to – nie waham się użyć takiego określenia i podpisuję się pod nim obiema rękami i nogami - literatura na miarę noblowskiej „Krystyny córki Lawransa” autorstwa norweskiej pisarki Sigrid Undset Nie da się nie porównywać obydwu książek, tak wiele mają wspólnego.
„Saga Sigrun” zrobiła na mnie ooogrooomne wrażenie już w momencie, kiedy o niej usłyszałam po raz pierwszy od mojej siostry. Tak więc biorąc książkę do ręki, w zasadzie wiedziałam, co mnie czeka. Czytelnicza uczta to mało powiedziane – (Olga Tokarczukl powiedziała o tej powieści, że „to hipnotyczna uczta czytelnicza” – i jest to moi drodzy święta prawda. Książka bowiem hipnotyzuje czytelnika i mnie też to spotkało. Dzisiaj, po lekturze „Sagi…” słów mi brakuje, żeby wyrazić swój zachwyt. Czytając miałam wrażenie, że tonę w klimacie powieściowej X - wiecznej Norwegii, że otacza mnie ta niesamowita aura prostego życia prostych ludzi, przepadłam na kilka wieczorów i chłonęłam ją całą sobą – nieśpiesznie, rozsmakowując się w powieści ze strony na stronę, przez kilka dni żyłam życiem Sigrun i jej męża Regina oraz ich dzieci Bjorna i Gudrun; żyłam życiem bohaterów powieści – pięknych, mądrych, walecznych, prawych i budzących szacunek.
Elżbieta Cherezińska sprawiła swoją przepiękną prozą, że nie mogę przestać myśleć o bohaterach „Sagi…”, ba! - nie chcę przestać o nich myśleć – zastanawiam się, jakie byłyby ich dalsze losy, jak wyglądałby ich świat, gdybym to ja mogła dopisać ich dalszy ciąg. Wiecie, dlaczego tak się dzieje? Moja teza jest następująca: to za sprawą klimatu powieści - wywołuje ona tak niesamowity wpływ na czytelnika, tak wciąga w nurt swoich wydarzeń, że zapomina się o piciu i jedzeniu; średniowieczny pogański świat Wikingów jest przedstawiony tak, że człowiekowi aż żal, że nie żyje w tamtych czasach… Wszystko przedstawione tak pięknym językiem (a jest to rzecz, na którą jako filolog – wprawdzie germański, ale zawsze (ze specjalnością językoznawstwo) – zwracam zawsze szczególną uwagę), że czytanie to prawdziwa przyjemność. Nie wiem, jak autorka to robi, ale przedstawione przez nią wewnętrzne konflikty, wojny i ekspansja Wikingów w stronę Europy oraz zetknięcie dwóch kultur: pogańskiej i chrześcijańskiej, odmalowują się w wyobraźni jak realne obrazy namalowane ręką i pędzlem mistrza - i do tego wszystkiego ta miłość – wielka, bezgraniczna, ufna i wierna, z niesamowitą dawką subtelnej i zarazem dzikiej, szalonej i bezwstydnej erotyki – nie, no słów mi naprawdę brak. Kto nie czytał – niech czym prędzej po nią sięga. Do księgarń i bibliotek: biegiem marsz!!!! To książka taka, której nie można nie przeczytać.
I jeszcze jedno - muszę to dodać, bo nie byłabym sobą - najlepsze w tym wszystkim jest to, że "Saga Sigrun" to pierwsza część cyklu - a to oznacza ni mniej, nie więcej, że będzie dalszy ciąg.
Nie mogło być dla mnie lepszej wiadomości! Moja ocena: 6/6