Przypadki Lenza Buchmanna

To rzeczywiście powieść niebanalna. Wydaje się, iż fabuła służy w zasadzie bardziej snuciu filozoficznych przemyśleń nt. kondycji człowieka opanowanego żądzą władzy, niż prezentacji historii losów Lenza Buchmanna. Tytułowy bohater, wychowany w przekonaniu, że siła to wartość nadrzędna, a strach jest oznaką słabości, to pozbawiony głębszych uczuć, empatii, współczucia i zrozumienia egocentryk, skupiony na zapewnieniu sobie ogólnego szacunku. Ten wybitny chirurg rzuca pracę, by zdobyć pozycję w partii: polityka go nie interesuje, interes społeczny dla niego nie istnieje, chodzi wyłącznie o władzę, o to poczucie siły, którą daje panowanie nad innymi. Lenz uwielbia upokarzać ludzi, bo wówczas czuje swą moc. Wydaje mu się, iż jest jedynym "wielkim" w swoim środowisku, czyni więc wszystko, by i reszta w to uwierzyła. Kreuje sztucznie poczucie zagrożenia, by móc ruszyć miastu na pomoc; zabija, bo to pomaga mu wspiąć się na kolejne szczeble władzy. Co jednak, gdy "nieśmiertelnego" dopadnie choroba? Tavares prezentuje nam bohatera złego do szpiku kości i wcale nie wymaga, byśmy go polubili. Zgrabnie dokonuje wiwisekcji mrocznego wnętrza, poganianego do działania chorą ambicją. Lenz jednak przekona się, jak łatwo stracić panowanie nad sobą i swoim życiem; doświadczy, czym jest zależność w sytuacji, gdy całe życie pragnął rządzić. Tavares jest oryginalny, innowacyjny, ciekawy i doskonały językowo. Skupia w sobie wszystko, co jest dla mnie miernikiem dobrej literatury. Polecam!