Przyjaciółka z młodości (twarda)

Zbiór opowiadań, którym uraczyła mnie Munro jest hipnotyzująco wyjątkowy. Świetnie się czyta chociaż wydawałoby się, że tematyka może być nudna. Jednak wpisanie wszystkich opowiadań w codzienność i zbudowanie ich z prostych i banalnych epizodów powoduje, że są one nam jednocześnie bliskie i tak strasznie poruszające. Pani Munro - świetnie trafia pani w emocje...

Super opcja na prezent dla każdej dziewczyny. Bardzo fajna i wzruszajaca ksiazka! Polecam strasznie strasznie mocno! Dobrze napisana, lekko się czyta, a kazde opowiadanie jest bardzo wciagajace i dotyczy prostych rzeczy, na które zwykle nie mamy czasu. Warto!

Powyższy zbiór opowiadań dostałam jako prezent mikołajkowy od swojej mamy. Wielokrotnie powtarzała mi, że Alice Munro jest pisarką niezwykłą, która zna ludzkie problemy a w swoich książkach pokazuje, co jest w życiu naprawdę ważne.
Książkę przeczytałam w jeden dzień i to bynajmniej nie dlatego, że jest to łatwa proza. Po prostu od tych opowiadań nie sposób się oderwać. Po odłożeniu lektury zamówiłam pozostałe tytuły noblistki.
polecam, to ideala książka, która przypadnie do gustu paniom i panom.

Twóczość Alice Munro zachwyciła mnie od samego początku. Już pierwsza książka spod pióra tej kanadyjskiej literatki przekonała mnie o tym, że jej opowiadania będą należały do moich ulubionych i z wielką chęcią będę po nie sięgać w przyszłości. Autorka w swoich książkach porusza tematy znane każdemu człowiekowi, począwszy od miłości na śmierci i cierpieniu kończąc. Ponadto pisarka często zwraca uwagę na relacje międzyludzkie, dogłębnie je analizuje i weryfikuje, co staje się tematem do wielu refleksji oraz przemyśleń.

Każde z opowiadań autorki jest prawdziwym, małym dziełem sztuki. W mgnieniu oka odbiorca przerzuca kolejne strony utworu i z zainteresowaniem śledzi losy coraz to nowych bohaterów. Ich życie staje się na krótką chwilę życiem samego czytelnika, który odczuwa te same emocje i rozterki. Podkreślić należy fakt, że postacie, wykreowane przez autorkę, są nadzwyczaj realistyczne i można byłoby wręcz pokusić się o porównanie ich do ?zwykłego, szarego Kowalskiego? . To własnie dlatego odbiorca z taką łatwością wczuwa się w sytuacje osób, o których czyta.

Pierwsze i zarazem tytułowe opowiadanie zdecydowanie mogę nazwać swoim ulubionym. Historia dwóch sióstr Elli i Flory dogłębnie mną wstrząsnęła. Z oburzeniem śledziłam losy Roberta, który bez żadnych emocji czy wyrzutów sumienia, zmieniał swoje życiowe partnerki jak rękawiczki. W czasie lektury kolejnych dziewięciu opowiadań, jakie autorka zawarła w ?Przyjaciółce z przeszłości?, również nie raz zdarzało mi się łapać za głowę z przejęcia czy też śmiać się razem z bohaterami.

Proza Alice Munro ma swój wyjątkowy, powtarzający styl. Na zaledwie kilkudziesięciu stronnicach autorka jest w stanie zawrzeć niezliczoną ilość przeżyć i uczuć. Ponadto pisarka w każdej ze swoich książek posługuje się prostym, zrozumiałym językiem, a akcja opowiadań jest statyczna i nieśpieszna, dzięki temu możemy bardziej wnikliwie poznać bohaterów i otaczającą ich rzeczywistość.

Po lekturze ?Przyjaciółki z młodości? wciąż czuję niedosyt i z niecierpliwością wyczekuję kolejnych polskich publikacji dzieł pani Munro. Z całą pewnością będą one stanowiły prawdziwe perełki w mojej domowej biblioteczce.

Kolejną i ostatnią książka Alice Munro w mojej kolekcji jest "Przyjaciółka z młodości". Tradycyjnie już również i ten zbiór opowiadań zawiera dziesięć różnych historii.
Wielowątkowość autorki to największy plus tej serii. Wydaje się, że z każdym kolejnym tomem Munro poszerza horyzonty. Dzięki temu fabuła i przesłanie nie powtarzają się, a pisarka wciąż zachwyca i zaskakuje pomysłami i pokładami wyobraźni. Historie Munro są jednak całkowicie prawdziwe-wszystko to, co w nich znajdziemy, mogłoby wydarzyć się naprawdę. Zresztą autorka sama zdradziła, że inspiracje czerpie ze swojego życia i obserwacji życia innych, rodziny, znajomych, obcych ludzi. Ten tomik wydał mi się nawet jeszcze bardziej "przyziemny". Może dlatego jak na razie jest moim ulubionym.:)
Ponownie losy bohaterów-postaci o różnych osobowościach, psychice, emocjach i charakterach, które są po prostu świetnie skonstruowane i dobre-skupiają się na dramacie i przeciwnościach losu. Na kartkach powieści przewijają się więc tematy śmierci, bólu, cierpienia, rozstań itp. Na szczęście tym razem jest także bardziej optymistycznie. Czytamy także o miłości, szczęściu, przyjaźni, radosnych aspektach życia. Munro bawi swoim poczuciem humoru i umiejętnością pokazania smutków w pozytywnym świetle, a także wzrusza swoim talentem do zagłębiania się w zakamarki ludzkiego umysłu, odkrywania lęków, krzywd i depresji. Opowiadania są bogate fabularnie i chyba nie ma czytelnika, który nie znalazłby w tym zbiorze czegoś dla siebie, chyba, że dzieła krótkiej formy to kompletnie nie jego bajka.
Tymczasem przyjemne chwile z Munro dobiegają końca. Przyznanie autorce literackiej nagrody Nobla, było fenomenalnym uczczeniem jej długiej kariery, którą zdecydowała się niedawno zakończyć. Na szczęście w Polsce wciąż nie doczekaliśmy się przekładu ogromnej liczby jej wspaniałych dzieł, nie musimy więc żegnać się z jej lekkim, pomysłowym i ambitnym piórem, którego na pewno bardzo by nam brakowało.
Na chwilę obecną zaś, pozostaje mi polecenie wam "Przyjaciółki..." i oczekiwanie na możliwość zdobycia kolejnego zbioru Alice Munro.