Przez 10 minut (twarda)

Czy zastanawialiście się kiedyś, ile czasu potrzeba, żeby odszukać szczęście? Być może wystarczy tylko 10 minut?

Chiara przeżywa trudny okres w swoim życiu. Porzucił ją ukochany mąż, a na dodatek straciła pracę w miejscowej gazecie. Kobieta szuka wsparcia u psychoterapeutki. Pani doktor poleca jej interesującą grę. Każdego dnia przez najbliższy miesiąc Chiara ma przez 10 minut robić coś, czego jeszcze nigdy nie robiła. Początkowo nastawiona sceptycznie Chiara podejmuje wyzwanie. Od tego momentu jej życiem rządzą rzeczy jeszcze niewykonane, a ona sama powoli porządkuje swoje życie, dostrzegając piękno otaczających ją drobiazgów.

Kiedy zakończyłam lekturę ?Przez 10 minut?, dopadła mnie refleksja: jak rzadko doceniamy wyjątkowość małych radości, jakie niesie nam życie? Tak często je przegapiamy, pędząc do przodu w zawrotnym tempie! Kolorowy lakier na paznokciach czy własnoręcznie zasiana sałata ? wszystko może stać się źródłem nieskrępowanej radości, jeśli tylko na to pozwolimy. Ta lekcja przydałaby się każdemu z nas, tymczasem dzieli się nią z nami Chiara Gamberale, autorka autobiograficznej powieści ?Przez dziesięć minut?.

Kiedy życie daje tam solidnego kopa, że aż traci się dech, nie pozostaje nic innego, jak znaleźć coś, co dla odmiany przyniesie uśmiech zamiast łez. Czemu ma służyć ta terapia? Ukazaniem, że zawsze można znaleźć jasne strony życia? Podnieść się z najgorszych opresji i otrzepać się, jak pies po deszczu?

Chiara Gamberale podzieliła się z tysiącami czytelniczek na całym świecie receptą na dziesięć minut szczęścia i opowieścią o tym, jak podniosła się z kolan, na które rzucił ją los. To, co spotkało Chiarę, może dotknąć każdej z nas, bez względu na wiek, pochodzenie czy kolor skóry. Bywa, że nie mamy wpływu na to, co przynosi nam los. Mamy jednak ogromny wpływ na to, co z tym zrobimy...

Mogłabym traktować "Przez 10 minut" jako oryginalny poradnik, jak radzić sobie z przeciwnościami losu i przyjmować radość płynącą z drobiazgów. Wolę jednak podejść do tej książki, jako lekkiej powieści z dobrym morałem. Powieść Chiary Gamberale charakteryzuje się niesamowitą lekkością, wdziękiem, a momentami dobrym humorem. Na swój sposób jest spokojna i wyciszająca, a jednak jej akcja ani na moment nie ustaje, wciąż coś się dzieje. Jej lektura sprawiła mi wiele przyjemności, choć jedno było rozczarowujące... czyta się tak szybko, że starczyło mi jej zaledwie na jeden dzień...

Przyznać muszę, że na samym początku zaintrygował mnie sam tytuł książki. Jest chwytliwy i zastanawiający. No bo co można zrobić w dziesięć minut? Po zapoznaniu się blurbem moja ciekawość tylko wzrosła i już wiedziałam, że muszę poznać zawartość tej publikacji. Jakie są moje wrażenia po jej przeczytaniu?

Autorka książki jest zarazem jej główną bohaterką, która w formie pamiętnika opisała miesiąc trwania gry. Przedstawia dzień po dniu, wszystko co robi w ciągu dziesięciu minut. Co czuje, myśli i zauważa w trakcie robienia konkretnych czynności. Dzięki zapiskom można poznać również jej przeszłość, teraźniejszość oraz znajomych i przyjaciół. Gamberale nie rozpisuje się zbytnio, ale w krótkich zdaniach czy też fragmentach rozmów potrafi przekazać to co do niej dociera w trakcie tego eksperymentu. Początkowo pomysł gry wydaje się banalny, ale z czasem odkrywa jak dużo może się dziać wokół nas, a my nie zdajemy sobie tak naprawdę z tego sprawy, tak samo jest z rzeczami lub ludźmi nam bliskimi ? wiemy, że są, ale zaaferowani własnym życiem nie dostrzegamy tego ich. Poprzez fuksjowy lakier do paznokci, pancakei, rozmowa z matką, nauka gry na skrzypcach, lekcja hip - hopu, haft krzyżykowy, chińskie lampiony zaczęła zauważać i doceniać drobne elementy swojego życia oraz ludzi bliskich jej sercu.

Potrafię docenić przesłanie płynące z tej publikacji, pomysł gry jest świetny i zachęcający, by i samemu ją podjąć, ale co do treści mam mieszane uczucia. Książkę czyta się szybko i lekko, ale nie potrafiłam się wczuć w tekst, a chaotyczność wydarzeń zupełnie mi w tym nie pomagała. Nie mniej jest to publikacja, której nie sposób w pewien sposób polubić, czasem bawi, wzrusza, przypomina o pewnych istotnych sprawach. Jej plusem jest autentyczność wydarzeń i próba, mniej lub bardziej udana, przekazania swoich emocji. Bez wątpienia dzięki temu utworowi będę teraz wiedziała co mogę zrobić, by poczuć się lepiej kiedy będę dostawała w kość od losu.

?Przez 10 minut? jest pozycją, której nie powinno się oceniać skalą ocen, bo jest to zapis realnych i dla autorki bardzo ważnych wydarzeń. To też publikacja, która jednego czytelnika zachwyci bardzo, a drugiego odrobinę mniej, ale bez wątpienia każdy odkryje to, co Chiara Gamberale chce przekazać. To zapis czegoś co może spotkać dosłownie każdego z nas i pokazuje iż zawsze jest nadzieja na lepsze jutro. To jak? Podejmiecie grę w dziesięć minut?

Wszystko w życiu Chiary się zmieniło. Czasami tak się zdarza. Gdy Twój partner odchodzi, gdy Cię zwalniają z pracy... Co wtedy powinieneś zrobić? Bez wątpliwości - rozpocząć grę. Chiara podejmuje ryzyko. Przez cały miesiąc, codziennie, przez co najmniej dziesięć minut, decyduje się robić coś nowego, czego nigdy wcześniej nie robiła. Powoli przestaje się bać...

Apatia, marazm. To stan w którym nasza bohaterka znajduje się gdy trafia na terapię. Czuje się uwięziona jak w bańce. Zaproponowana przez psychoanalityczkę gra wymaga od niej wyobraźni, odwagi i chęci, aby otworzyć się na świat, a następnie zmienić sposób myślenia. Chiara na nowo poznaje świat, odkrywa nowe ścieżki, dowiaduje się, że życie może się zmienić.

Na początku nasza bohaterka podchodzi do pomysłu terapeutki sceptycznie, a nawet sarkastycznie. Jednak po pewnym czasie jej życie ulega na kartach tej powieści dużym przemianom. Zaczyna zauważać fakty, o których wcześniej nie miała bladego pojęcia. Doceniać otaczających ją przyjaciół. Staje się świadoma błędów, które popełniała w swoim życiu. Nigdy nie wyobrażała sobie, że podjęta przez nią gra doprowadzi do tak zaskakujących wyborów i konsekwencji. Niektóre ze zmian są dla niej przerażające, ale konieczne.

Przychodzi taki czas w życiu, kiedy mamy przed sobą do wyboru dwie ścieżki. Gra przynosi różne efekty - odwraca uwagę od obsesji. Ważne, aby przełamać rutynę, aby mieć świadomość, aby zrozumieć, że to, co chroni nie jest już gniazdem, ale stało się klatką. Odkrywałam wraz z Chiarą jej nową osobowość, przechodziłam z pozycji "my" do "ja".

Styl pisarki doskonale odzwierciedla wnętrze bohaterki. Nerwowość, podekscytowanie, a także i spokój. Szybko poczułam się częścią tej opowieści. Weszłam w rolę głównej bohaterki, doświadczyłam jej bólu i traumy. Ponadto autorka zastosowała tu niecodzienną narrację - epizodyczną. Ta technika narracyjna podkreśliła i pomogła mi zrozumieć wielkość i moc chaosu, który zagościł w życiu Chiary.

Książkę czyta się bardzo szybko. Fabuła jest oryginalna, wciągająca i błyskotliwa. Historia jest momentami nawet zabawa. Odkrywcza. To rodzaj pamiętnika lub kalendarza o nadejściu nowego etapu życia. Pozycja skłania do głębszych refleksji. Pomaga ujrzeć otaczającą nas rzeczywistość w innym świetle. Ukazuje jak nasza bohaterka powoli powraca do równowagi w swoim życiu. Uczy, że kiedy wszystko wydaje się stracone, zawsze należy szukać pozytywnych aspektów - przyjaznych ludzi, uczuć i więcej nowych, pozytywnych doświadczeń na co dzień.

Po przeczytaniu, pomyślałam: a może by tak spróbować takiego samego eksperymentu? Przecież każdy z nas, w głębi duszy, ma tendencję do życia w zamkniętym kokonie nawyków i często unikamy nowych doświadczeń. Trochę z lenistwa a trochę ze strachu przed nieznanym...

Życie nie jest bajką, której scenariusz napisany jest z jedynym możliwym zakończeniem- happy endem. W prawdziwym życiu zdarzają się choroby, wypadki, rozstania, niepowodzenia, depresja. Umiejętność radzenia sobie z tymi problematycznymi wydarzeniami budują drogę do szczęścia. Bo być szczęśliwym nie jest łatwo. Trzeba wiele pracy by je wyhodować, pielęgnować i utrzymać.


Trzydziestosześcioletnią Chiara straciła radość i sens życia. Jednocześnie porzucił ją mąż i straciła pracę w poczytnym tygodniku. Przez kilka miesięcy boryka się ze swoją stratą, rozpamiętuje każdą chwilę, boksuje ze swoją samotnością i nie potrafi poskładać na nowo swojej codzienności. Ładu życiowego nie potrafią przywrócić jej nawet rodzice, rodzina ani przyjaciele. Jedynym wyjściem z tego depresyjnego stanu jest fachowa pomoc psychologiczna. Terapeutka proponuje Chiarze nietypową i zaskakującą grę. Każdego dnia przez 10 minut, przez miesiąc musi zrobić coś, czego nigdy wcześniej nie robiła.
Jak ta gra wpłynie na życie Chiary? Co jej przyniesie?

Książka "Przez 10 minut" nie jest fikcją literacką a zapisem prawdziwych wydarzeń. Chiara Gamberale sumiennie stosowała się do wytycznych w opisanej wyżej grze. Efekty tej zaskakującej terapii zaskoczyły zarówno ją samą jak i czytelnika. Gra wydaje się być banalna bo cóż trudnego jest przez dziesięć minut robić coś czego się do tej pory nie robiło i jaki może mieć ona wpływ na dalszy los? A jednak. Fuksjowy lakier do paznokci, pancakei, rozmowa z matką, nauka gry na skrzypcach, lekcja hip- hopu, haft krzyżykowy, chińskie lampiony zdziałały cuda. Chiara zaczyna dostrzegać drobne elementy i niuanse własnego życia. Z bliska przypatruje się temu co do tej pory było dla niej nie dostrzegalne. Doceniła swoich bliskich, dostrzegła ich wartość, zauważyła jak wiele się wokół niej dzieje i jak ważna jest umiejętność cieszenia się z drobiazgów, chwil ulotnych, strzępków szczęścia.

Wraz z postępami Chiary w grze poznajemy jej przeszłość. Ze wspomnień rysuje się kobieta, która ma światu wiele do zaoferowania. Jej wrażliwość na innych, bezpośredniość w kontaktach, czułość, empatia gromadzi wokół niej ludzi, którzy czerpią z jej energii pełnymi garściami i odwdzięczają się uwagą, oddaniem, miłością.

Jedyny minus to chaotyczność. Nie zawsze czułam, że jestem w "temacie" co odrobinę utrudniało mi lekturę.

Mimo to "Przez dziesięć minut" to porcja tak ożywczego optymizmu, że nie sposób jej nie polecać. Jeśli myślisz, że wyczerpałaś limit na szczęście- zagraj w grę a przekonasz się, że na szczęście nie ma kartek, zapisów, granic :)