Przerwana podróż

Dla takich książek warto jest szukać. To właśnie takie perełki powodują, że człowiek na widok polskiej literatury zastanawia się, co go w tej podróży spotka. Nie ukrywam - bardzo, bardzo lubię prozę polską i choć zdarza mi się wkładać nos w powieść, która mi się nie podoba (teraz czytam taką, o czym w następnym poście) to nie zniechęcam się i szukam dalej. A jak już znajdę...
Sześć osób - Antonina, Monika, Zofia, Jacek, Michał i Szczepan. Każdy żyje po swojemu, ma swoje sprawy i swoje problemy. Los prowadzi ich jednak do wspólnego punktu, którym jest przystanek autobusowy. Przez niefortunny zbieg zdarzeń, pech i brak odpowiedzialności dwójki ludzi, życie całej szóstki zmienia sie diametralnie. Każdy z nich traci wiele; dwójka nawet wszystko. Co dalej? Jak poradzić sobie z odmiennością losu, czymś co zaskoczyło, położyło się cieniem na całym życiu i niestety, jest niezmienne?
Powieść jest ciekawie zbudowana. Pierwsza część to ruchome obrazy. Każdy z bohaterów pokazany jest w pewnej rzeczywistości; ot żyje, ma codzienne problemy, radości i smutki. Wszystkich ich łączy jedno - wszyscy niezmiennie kierują się ku jednej chwili - tragicznej chwili, która w pewien wtorkowy poranek zaskakuje ich na przystanku linii nr 9. Druga część powieści skupia się głównie na Antoninie. To ona jest języczkiem uwagi, wkoło niej toczą się losy pozostałych bohaterów. To ona jest głównym przesłaniem książki - czyń dobro, a ono kiedyś do Ciebie wróci. Antonina przeżywa rozterki i płacze nad swoim losem (choć szczerze mówiąc chyba nie ma nad czym płakać).
Sam moment wypadku, przyczyna wszystkiego, w książce jest właściwie pominięty. Jego opis zajmuje może pół strony i naprawdę nie przyciąga uwagi czytelnika. Ważne są konsekwencje a nie sama przyczyna.
"Przerwana podróż" to niebanalna powieść. Pokazuje nam, że należy się cieszyć z tego co mamy bo może się zdarzyć, że w jednym ułamku sekundy stracimy wszystko. Pokazuje nam jak ważne są pojedyncze chwile, i że każda iskierka radości jest skarbem godnym przechowywania w naszych sercach. To powieść o życiu, o przemijaniu i o małych radościach. Ludzie kłócą się o drobiazgi, przywiązują wagę do błahostek, robią innym ludziom z życia piekło, a tu "pyk" i już po wszystkim. Także cieszmy się z tego co mamy i żyjmy tak jakby każdy dzień miał być tym ostatnim...

Irena Matuszkiewicz pisze pięknie o kobietach. Rozumie kobiecy świat, to, że jesteśmy tak różne od siebie i jednocześnie tak podobne. Wszystkie jej książki, które znam mają bardzo ciekawe, zastanawiające postaci kobiece. W ?Przerwanej podróży? także najważniejsze są kobiety i znów są to bohaterki w jakiś sposób intrygujące. Niby zwyczajne kobiety, takie jakie znamy, ale jednocześnie w jakiś sposób bardzo intrygujące.

Mam problem z tą książką, bo mi się za bardzo podobała :)))) A tak na poważnie już pisząc to polecam jej przeczytanie. Na pewno nie jest to zły pomysł i czasu się nie straci. Jestem pewna, że już po kilku stronach można się samemu przekonać jaka jest fajna. Jak kogoś nie wciągnie to nie wciągnie, ale jak wciągnie to na dobre. To jest książka którą się czyta z przyjemnością od deski do deski.

No i co da się napisać powieść o zwykłych ludziach, życiu i nie przynudzać. Przerwana podróż tego dowodzi najlepiej. Dla mnie to była duża przyjemność czytanie jej. Bo przyjemnie sobie czasami przeczytać coś co tak dobrze oddaje rzeczywistość. Poza tym sami bohaterowie są bardzo ciekawi. Mnie interesują takie książki, w których skupia się uwagę na bohaterach. Wolę jak jest mniej akcji, a więcej jednak opisu postaci. Znalazło się w tej powieści nawet miejsce na postać dziennikarki Jagienki, jej chłopaka doktoryzującego się socjologa Roberta. Wymieniam ich bo to moi ulubieni bohaterowie, choć nie grają oni przecież pierwszych skrzypiec w powieści. Przekrój postaci jest szeroki. Są różne środowiska, różne zawody i różne sytuacje życiowe. Fajnie się to czyta. Kilka godzin przyjemności można sobie tą książką na pewno zaserwować.

Trzeba wiele talentu by w przypadku takiego tematu napisać powieść przekonującą. Łatwo przecież napisać coś łzawego, opartego trochę na szantażu emocjonalnym albo na wyciskaniu krokodylich łez. Ta powieść jest prawdziwa w tym sensie, że ona nie łapie człowieka za serce. Wzrusza ale i daje myślenia. Widać że Irenie Matuszkiewicz o coś zupełnie innego szło niż tanie wzruszanie swoich czytelników.

?Agencja Złamanych Serc? była pierwszą książką Ireny Matuszkiewicz jaką czytałam. Teraz padło na ?Przerwaną podróż?. Jest coś fajnego w tej powieści czego nie do końca umiem określić i nazwać. Tak się zastanawiam czy to nastrój czy może sama fabuła. No nie wiem. Grunt, że dobrze mi się to czytało. Z dużą przyjemnością. Właściwie to muszę przyznać, że nie ma w tej książce jakoś strasznie słabszych momentów. Jest bardzo równa.

Irena Matuszkiewicz jest dla mnie ważną i ciekawą pisarką. Czekam zawsze na jej nowe książki. Czytałam chyba wszystkie. Podoba mi się jej styl i to o czym opowiada. ?Przerwana podróż? mnie uwiodła, jeśli mogę tak to ująć. Byłam pod wrażeniem tej książki. Jakoś tak naturalnie się zżyłam z tymi postaciami, z ich losami. Stali mi się bliscy i doskonale ich rozumiałam. W tym sensie, że nie były to postacie dla mnie z zupełnie innego świata.

Jest w tej książce kilka naprawdę skomplikowanych historii o dłuższym stażu no i bieżąca akcja ? przed i po wypadku. ?Przerwana podróż? opowiada najpierw o pewnym momencie z kilku perspektyw. Autorka doprowadza nas do kluczowego momentu przy okazji prezentując swoich bohaterów. Pokazuje jak różne losy zbiegły się w jednym punkcie oraz co się potem z nimi stało. Powieść bardzo dobrze się czyta, jest świetnie napisana, bardzo fajnym stylem.

W tej galerii charakterów i biografii czytelnik znajdzie kogoś z kim będzie mógł się utożsamić lub kogo losy będzie chciał śledzić. Irena Matuszkiewicz pisze o swoich postaciach w sposób głęboki i szeroki. Pokazuje ich biografie, charaktery, wady i zalety, cały ich emocjonalno-egzystencjalny bagaż. Ewidentnie lubi swoich bohaterów i ma dla nich wiele wyrozumiałości. Jej opisy choć celne, czasami bardzo ironiczne, jednak nie pokazują, że ma ona jednoznacznie negatywny stosunek do bohaterów.

?Przerwana podróż? czyta się z zapartym tchem, bowiem raz, że ma taki na początku sensacyjny posmak. Dwa, że na początku opisywani są poszczególni bohaterowie i nie wiadomo co ich łączy. Tytuł jest jednocześnie bardzo dosłowny, ale i metaforyczny. Bo podróż to także metafora życia. A to właśnie dotyka bohaterów. Pewne zatrzymanie, wytrącenie z normalnych kolein życiowych. Co jak łatwo się domyślić wymaga od nich adaptacji do nowej, nieznanej sytuacji. Antonina proszona o zaopiekowanie się pewną staruszką wszystko robi tak, jakby była skazana na pewną sytuację. Zresztą nie tylko ona. Równie fatalistyczne prawo dotyka innych bohaterów, choćby Zofię i Monikę, dla której ta pierwsza jest ciotką. Antonina jest bodaj najważniejszą postacią z tej książki, przynajmniej jeśli idzie o ilość tekstu jej poświęconego. Czy najciekawszą nie wiem, na pewną ciekawą.