Prawda

W kolejnym odcinku z serii "Świat Dysku". W Ankh-Morpork powstaje pierwsza gazeta na Dysku. Jej twórca William de Worde zaczyna mieć poważne problemy- zbyt wielu osobom jego praca się nie podoba. A on za wszelką cenę chce dotrzeć do prawdy. Zaskakujący zamach na Patrycjusza- lorda Vetinariego, przeprowadzony przez Nową Firmę. Stanowi ją morderczy duet- pan Szpila i pan Tulipan- czarne charaktery (ten drugi ma dziwną przypadłość wdychania wszelkich proszków oraz niebywałe zamiłowanie do sztuki). Co na to Straż Miejska i Gildia Skrytobójców?! Demoniszcze! "Puls Ankh-Morpork"- tego odcinka nie można przegapić!

Czy uwierzylibyście, gdyby ktoś wam wmawiał, że jakiś pisarz nieustannie pisze kolejne części jednego cyklu i zbija na tym fortunę? Że każda kolejna część serii cieszy się ogromnym wzięciem i popularnością? A gdybym teraz dodał, że ów pisarz nie kreuje czwartego czy piątego tomu, lecz trzydziesty siódmy? Nie jest to bynajmniej Saga o Ludziach Lodu autorstwa Margit Sandemo. Chodzi o cykl Świata Dysku autorstwa Terry'ego Pratchetta, który zyskał wielkie uznanie na całym świecie. Aktualnie, nakładem wydawnictwa Proszyński i Ska ukazała się na półkach w księgarniach całej Polski dwudziesta piąta powieść ze Świata Dysku. Prawda, gdyż taki tytuł nosi, ponownie przeniesie czytelnika do cudownego, bogatego i wyjątkowo zatłoczonego miasta Ankh-Morpork, gdzie każdy może odnaleźć swoje szczęście (a już na pewno może odnaleźć się kilkukrotnie okradzionym i wrzuconym do rzeki). Fabuła Prawdy jak zwykle obfituje w pewne motywy "z naszego świata", które autor wyjątkowo sprawnie wplata w wydarzenia. Ostatni Kontynent traktował o Australii, Carpe Jugulum o wampirach a Prawda wprowadza nas w świat dziennikarstwa i prasy. Dotyka ona problemów kontroli informacji, odpowiedzialności dziennikarzy, kłamstwa i prawdy, mocy mediów i łatwowierności odbiorcy. Ba, Prawda w dość żartobliwy i lekki sposób nawiązuje do znanej na świat cały afery Watergate. Wszystko to zostało cudownie zobrazowane w lekko zwichniętym obrazie magicznego Świata Dysku. Można by było teraz postawić pytanie – czy książka ma wady? Nie ma, jeżeli patrzymy na nią jako samodzielną pozycję. Płynna i wciągająca fabuła, dynamiczne i niesamowite postacie, malowniczne i tętniące życiem Ankh-Morpork oraz wspaniała narracja Pratchetta po prostu nie pozwalają oderwać się od lektury. Jest to jedna z tych pozycji, która po prostu czyta się od deski do deski za jednym zamachem. Jeżeli jednak patrzymy na Prawdę przez pryzmat pozostałych dzieł Pratchetta, można poczuć pewien niedosyt spowodowany właśnie brakiem wyśmienitego dowcipu. Ciężko jednak zaliczyć to do wad – pozycja ta napisana jest po prostu w nieco odmiennym stylu. Nie znaczy to, że w gorszym. Podsumowując, Prawda jest doskonałą lekturą, która po raz dwudziesty piąty udowadnia, że Terry Pratchett jest wyśmienitym pisarzem, satyrykiem, cynikiem i obserwatorem codziennego życia. Nie czekaj więc, tylko biegnij do księgarni – polecam tę pozycję z całego serca, i nie pozostaje mi nic innego jak zgodzić się ze słowami Petera Inghama – Prawda jest absolutnie rozkoszna. Goraco polecam.

Spotkanie z „Prawdą” Terrego Pratchetta było niewątpliwą przyjemnością i żałuje że skończyło się tak szybko. Książka zalicza się wg mnie do lepszych z środkowej części cyklu Świata Dysku.
Pozycja ta różni się od poprzednich tomów zarówno tematyką jak i klimatem, dużo w niej współczesności, garniturów, meloników... co wcale nie wychodzi jej na złe. Wręcz przeciwnie, trzyma ona wysoki poziom i nie odbiega od całości serii.
Nie chcę zdradzać fabuły by nie psuć radości czytania, napisze jedynie, że tematem przewodnim jest tolerancja, wolność słowa i prasa. Pierwszoplanową postacią jest Dziennikarz William de Worde, w tle przewija się ulubiona przez wielu Straż Miejska, pokazana jednak w odmienny, interesujący sposób. Nie brak innych, ciekawych person, spośród których wyróżnia się fotograf - vampir Otto (celowo przez „V”), krasnoludy, gadający pies Gaspode, czarne charaktery Tulipan i Szpila (pierwszy rozśmiesza do łez) Osią akcji jest afera nawiązująca do amerykańskiej afery Watergate co nie dziwi gdyż Terry to mistrz kopiowania rzeczywistości. Nie przypadkowo pojawia się Głęboki Gnat (jeden z moich ulubionych bohaterów) – w amerykańskiej historii znany jako informator Głębokie Gardło, a William de Worde ma zbliżone nazwisko do Woodwarda – dziennikarza Washington Post.
W pigułce: lekka, książka z klimatem polityczno -kryminalnym, pełna ciekawych pomysłów i gagów. Dla fanów Pratchetta lektura obowiązkowa!

Ksiazke czyta sie dobrze, tak jak wszystkie o Swiecie Dysku, tylko ze pozostal mi pewien niedosyt. Nie wiem czy dotyczyl braku Marchewy, czy tez Nobsa, ale nie nasmialem sie przy tej czesci.
Chociaz sa tez postacie smieszne taki jak pan Tulipan, ktory implikuje sobie wszytkie mozliwe sproszkowane uzywki przez nos, a na szyji nosi medalion z ziemiaka chroniacy go przed gniewem bogow i wyrzutami sumienia.
Warto ksiazke przeczytac chocby z tego powodu, ze traktuje ona o pojeciu prawdy, ktora jest zmienna w zaleznosci od tego kto ja glosi. I warto sie przekonac jak dlugo taka prawda zyje po zamieszczeniu w codzienniku.