Powrót

Bardzo przyjemna i zadziwiająco niebanalna książka. Polecam ją tym, co lubią książki obyczajowe ale nie przesłodzone. Dorotka, która jest główną bohaterką jest chodzącym paradoksem, dziewczyna z dobrego domu zajmuje się tatuowaniem. Ma 30 lat ale czasem czuje się bardziej jak nastolatka. Jest buntowniczką ale nie lubi konfrontacji. Nie jest to kwestia źle napisanej postaci, tacy ludzie właśnie są, rzadko kiedy da się wcisnąć ich w sztywne ramy. Bohaterka jest efektem zderzenia PRL z nowym kapitalizmem. Wraca do domu, jest zmęczona byciem źródłem rozczarowania rodziny i przyjaciół. Niby chce się poddać, jednak życie po raz kolejny płata jej figla. Książka jest przyjemna. Barwne postacie i błyskotliwe dialogi są najsilniejszym atutem tej książki.

Książkę otrzymałam jako egzemplarz recenzencki.
Moje poprzednie doświadczenia z autorką Izabelą Sową są raczej niewielkie - ot krótki romans przy okazji owocowej serii - lekkiej i zabawnej.
Po "Powrocie" spodziewałam się więc czegoś podobnego tym bardziej, że utrzymana w pastelowych kolorach okładka w stylu retro mogłaby na to wskazywać. Tymczasem - niespodzianka.
Za banalną, napisaną lekkim stylem historią kryją się prawdziwe problemy współczesnych 30-latków. Eko-zakręconych ludzi pracujących w korporacjach, jeżdżących na warsztaty asertywności i tai-chi, nie potrafiących poradzić sobie ze swoimi uczuciami i tęskniących za bieda-stylem PRL.
Główna bohaterka - około trzydziestoletnia Dorotka Paciorek wraca do kraju po porzuceniu studiów na ASP i kilku latach spędzonych za granicą. Wraca do Krakowa, miasta którego klimatu trochę jakby za mało na kartkach książki (ale to moja opinia jako że uwielbiam to miasto:)).
Bohaterka jest typem trochę wycofanej buntowniczki - niby ekstrawagancki ubiór, niby pracuje jako tatuażystka, pali trawkę, jest wojującą wegetarianką, ale jednak w kontaktach z ludźmi unika konfrontacji wybierając wycofanie. Dorotka to zdrobnienie używane przez całą książkę - bohaterka mówi tak sama o sobie, co ja uznałam za infantylne i mocno irytujące, ale być może to celowy zabieg nawiązujący do Dorotki zagubionej w krainie Oz.
Sama w sobie historia głównej bohaterki wydaję się być z początku kolejną historyjką romansu, okazuje się jednak że ma drugie dno.
To co dla mnie stanowi smaczek tej książki to bohaterowie drugoplanowi, język (powiedzonka, rozwinięcia skrótów) oraz zakończenie, którego się nie spodziewałam. Ciekawa narysowane postacie babci oraz Tatka/Tadka Paciorka i Elizy. RODos - Rodzinne Ogródki Działkowe otoczone siatką wywołują uśmiech na twarzy.

Książkę czyta się szybko i przyjemnie. Można (aczkolwiek wcale nie trzeba) się nad nią głębiej zastanowić, choć rzeczywistość w niej przedstawiona chyba trochę przejaskrawiona. I coś na deser - książka zyskuje w miarę czytania, zwłaszcza zakończeniem.