Amelia wie, że nie żyje. Nie pamięta jednak, jak i dlaczego umarła. Co jakiś czas nawiedzają ją koszmary, w których na nowo przeżywa swoją śmierć. Znajduje się wtedy w rzece i walczy o oddech. Czy zatem popełniła samobójstwo skacząc z mostu? Może z niego spadła? A może ktoś ją z niego zepchnął? Dziewczyna nie potrafi odpowiedzieć sobie na to pytanie. Pewnego razu, gdy na nowo pojawia się dobrze znany koszmar, Amelia odkrywa, że tym razem nie jest pod wodą sama - zauważa tonącego chłopca, Joshuę. Ratuje go i od tej chwili nie może przestać o nim myśleć. Niedługo potem chłopak przychodzi, by jej podziękować. Oboje są sobą zafascynowani i powoli zaczyna się między nimi rodzić uczucie. To tyle w kwestii wprowadzenia w fabułę, teraz pora na opinię. Po przeczytaniu tylu pozytywnych ocen spodziewałam się czegoś lepszego. Tymczasem "Pomiędzy" nie urzeka pod żadnym względem. Jest to powieść, w której akcja prawie nie istnieje. Zwykle w przypadku tego typu książek można jednak liczyć na niepowtarzalny, niezwykły klimat. Tutaj jest niestety inaczej. Jeżeli fabuła jest uboga w wydarzenia i powieść nie zachwyca czytelnika głębią przesłania to na co może on liczyć w trakcie lektury? Cóż, otrzymuje on opowieść o tym, jak Amelia powoli przypomina sobie rozmaite elementy związane ze swoim dawnym życiem dzięki uratowanemu przez siebie chłopcu. Pokazuje on Amelii szkołę, do której kiedyś uczęszczała i jej dom rodzinny, razem odkrywają co lubiła, a czego nie lubiła za życia. W międzyczasie dziewczyna musi się też zmagać ze złośliwym duchem Elim, który chce zdobyć nad nią kontrolę oraz z Ruth, babcią Joshuy, która jest Medium i zamierza wysłać duszę Amelii tam, gdzie powinna się ona była znaleźć po śmierci. To wszystko jest bardzo monotonne, opisane bez polotu, brakuje w książce dreszczyku emocji. Tym, co uderza czytelnika jest też niebywała naiwność, z jaką autorka opisuje relacje między Joshuą a Amelią. Nagle bowiem okazuje się, że nawet śmierć nie może stanąć na przeszkodzie ich miłości. Uczucie między żywym człowiekiem a duchem zostało wręcz ukazane jako coś może nie do końca normalnego, ale też nie tak bardzo zadziwiającego. Bohaterowie zostali wykreowani przez autorkę bez zbytniego zaangażowania, bardzo pobieżnie. Nie są pogłębieni pod kątem psychologicznym, wydają się odrealnieni, bierni, w jakimś sensie nieożywieni. Nie można ich zatem polubić, utożsamić się z nimi, jak też nie można ich znienawidzić. Czytelnik pozostaje wobec nich raczej obojętny, nie angażuje się emocjonalnie w ich przeżycia. Jedyną bardziej wyrazistą postacią jest Eli, który więzi dusze zmarłych w podziemnym świecie i pragnie mieć Amelię tylko dla siebie. Dodatkowym minusem książki jest nadzwyczajna wprost lakoniczność wypowiedzi bohaterów, która jest bardzo irytująca, szczególnie na początku. Język jest prosty i nieskomplikowany, podobnie jak cała treść. Ważną rolę w powieści spełniają opisy przestrzeni, w jakiej rozgrywa się akcja. Nie są one może zbyt szczegółowe, ale przyciągają uwagę i oddziałują na czytelnika. Niestety, nie ma w tej książce niemal nic, co przykułoby moją uwagę. W obliczu braku akcji liczyłam na głębię przesłania, filozoficzne refleksje, przemyślenia o naturze egzystencjalnej, ale jak już wspomniałam, klimat powieści pozostawia wiele do życzenia. Podsumowując, jest to raczej przeciętna, niewyróżniająca się książka, jedna z tych, na jakie można trafić przypadkiem w morzu innych, zalegających półki księgarń.
