Polactwo

Wyśmienita książka równie wyśmienitego polskiego publicysty i pisarza fantastycznego Rafała Ziemkiewicza. Pisze on szczerze (choć szczerość ta może boleć) o Polakach i gnębiących ich Polactwie... To książka smutna i ponura, ale zarazem pocieszająca, że jest ktoś kto zauważył te przywary, odważył się o nich pisać... być może rzetelny czytelnik weźmie to sobie do serca i wraz z autorem ruszą do naprawy gnijącej Rzeczypospolitej. Wspaniała książka! Szczerze ale prawdziwa! Kunsztowna i mistrzowska!

Studium polskiej natury.

W Stanach zwykło się mawiać: ?Jesteś dobry? Ok, będę się z tobą ścigał?. W Polsce najczęściej spotykaną reakcją na to, że ktoś jest w czymś dobry jest szeroko zakrojona akcja zdyskredytowania delikwenta, umniejszenia go, a najlepiej skompromitowania i całkowitego zniszczenia. Innymi słowy ? za łeb i pod wodę? Poza tym mając ku temu możliwość pchamy się ku górze, dbamy o swoich, a całą resztę mamy w d... Dlaczego tak jest? Co takiego jest w naszej polskiej mentalności, że nie potrafimy po prostu inaczej? Dokąd nas to zaprowadziło, ile szans przez to straciliśmy i co takiego (w fatalny wręcz sposób negatywnego) tkwi w nas, Polakach? Autor tej książki ma na to zarówno nazwę, jak również poważa się ten problem zdiagnozować. Ziemkiewicz, o nim bowiem mowa, nazywa nasz iście destrukcyjny zbiór narodowych cech bardzo prosto: ?polactwem?.

Czym jest ?polactwo?? Termin, trzeba przyznać, intryguje. A przy okazji brzmi paskudnie? I jest tak nie bez przyczyny, albowiem ?polactwo? można - według Ziemkiewicza - określić jako paskudne wypaczenie istoty polskości, które jest fatalnym wynikiem wieków niszczenia jej sedna przez zaborcę i okupanta, ze szczególnym uwzględnieniem katastrofalnego w skutkach niemal półwiecza trwania PRL-u i wojenno-powojennych rzezi dokonywanych na kwiecie narodu polskiego. ?Polactwo? jest wypadkową sowieckiego prania mózgu, które przeprowadzono na narodzie pozbawionym elit. Ktoś jednak ową elitą być musi, ale skoro kwiat narodu od dawna gryzie ziemię i nie ma w kim wybierać? Co (i kto) zostaje ? każdy już może sobie dopowiedzieć. To jednak nie wszystko jeśli chodzi o ?polactwo?.

Polactwo (po wstępnym zdefiniowaniu daruję już sobie, pozwolicie mi na to mam nadzieję, cudzysłów) ma także swoje głębokie korzenie w szlacheckim warcholstwie z czasów I RP. Jest w nim także pokaźnych rozmiarów domieszka fornalsko-pańszczyźnianego prostactwa i chamstwa, któremu bliżej jest do ciemnogrodu niźli do świata cywilizowanego (nikogo w tym miejscu nie chcąc urazić). Wspomniane wyżej przetrzebienie elit polityczno-intelektualnych przez Niemców oraz przez sowieckich towarzyszy sprawiło, że owe fornalsko-pańszczyźniane elementy wzięły w narodzie górę. Ktoś wszak musiał tworzyć ?nowe elity?. A elity te ustanawiali Sowieci, z upodobaniem tłumiąc zapędy intelektualistów (tych przedwojennych, będących już i tak na wymarciu) i faworyzując według zasady ?im głupszy, tym lepszy?. Skutki były według Ziemkiewicza fatalne, wydobyły bowiem trzymane wcześniej w ryzach polactwo na sam wierzch naszego codziennego sposobu myślenia i zachowania. Tym samym PRL wyrządził naszemu narodowi szkodę wręcz nieodwracalną.

Opłakane skutki tego stanu rzeczy widać według Ziemkiewicza jak na dłoni w czasach III RP. Niniejszą książkę napisano kilkanaście lat temu, jeszcze przed wejściem Polski do Unii Europejskiej, także realia polityczne w niej opisane są już mocno zdezaktualizowane. To już nie czasy millerowego ?układu trzymającego władzę? i ? cytując autora, choć może nie dosłownie ? już nie ?wystająca Lepperowi słoma z butów?, jednak sformułowane w książce tezy ogólne są zastanawiająco trafne nawet po latach. Żeby tylko była jasność ? mówimy o cechach NARODU, nie o rzeczywistości politycznej widzianej oczami Ziemkiewicza. Nie o niej bowiem jest w swej istocie ta książka (choć i do tego dojdziemy, autor bowiem nie byłby sobą, gdyby swych poglądów nie przemycił do lektury ? i to z całą mocą swych pełnych bluzgów, jadowitych umiejętności publicystycznych).

Co takiego jest w tej pozycji aż tak aktualne? Realia dotyczące oceny ludzi, elit, a także sposobu sprawowania przez nie władzy (czytaj: rozkradania czego się da, dbania o kolesiów, trzymania wszystkiego w stanie permanentnego rozkładu, niezdolność do podejmowania słusznych z narodowego punktu widzenia decyzji, królujący wszędzie nepotyzm, niekompetencja i umożliwiające wszystko wszystkim znajomości). To wszystko według Ziemkiewicza nic innego, jak właśnie polactwo w czystej postaci. W sferze politycznej będzie to zatem postawa, w której króluje zasada ?teraz, kurwa, my!?, po czym zaczyna się kolesiostwo, obdzielanie stołkami, czystki w spółkach skarbu państwa, rozdawnictwo nadwyżek budżetowych w ramach retoryki państwa socjalno-opiekuńczego oraz porażająca bezmyślność w kwestiach wewnętrznych, strategicznych, perspektywicznych, czy wreszcie międzynarodowych. Nie chcę tutaj cytować książki i rozwodzić się nad każdym jej wątkiem z osobna, jednak obiektywnie przyznać trzeba, że żadna z rządzących Polską ekip po 1989 roku nie była ani do gruntu uczciwa (tudzież ?kryształowa?), ani też nie zrobiła dla rozwoju i reform kraju tyle, ile zrobić mogła. Według Ziemkiewicza w tym właśnie przejawia się polityczne polactwo rządzących.

Kawał publicystki w dobrym wydaniu, którą znam, lubię i śledzę regularnie choćby na kanale YT. W "Polactwie" Pan Ziemkiewicz obnaża tematy dla naszego narodu tak samo charakterystyczne, co wstydliwe. Autor bardzo celnie objaśnia, dlaczego w Polsce obecnie jest jak jest. Czyta się lekko ze względu na pisarską sprawność, przejrzystość przekazywania swoich spostrzeżeń i bogaty, momentami ostry język. Podsumowując, książka spodoba się każdemu o poglądach konserwatywnych obyczajowo i liberalnych gospodarczo. Polecam!

Mało kto lubi znać o sobie szczerą i bolesną prawdę. Mimo że warto, bo można wyciągnąć z niej konstruktywne wnioski. No, przynajmniej jeśli chodzi o przywary osobiste, a nie np. narodowe. Ot, takiego polskiego narodu, który od dwudziestu lat próbuje ze swoim niby-demokratycznym państwem dojść do jako-takiego ładu. I dojść nie może. Do takich konkluzji dochodzi fantasta Rafał Ziemkiewicz w swej książce pt. Polactwo - i choćby się chciało, żeby to było tylko kolejne dzieło science-fiction autorstwa tego pana, jakiś alternatywny świat, nierealny absurd, to niestety wraz z każdą przeczytaną stroną nie idzie się nie zgodzić z jego słowami. Prawdziwa polska inteligencja, z całym jej dorobkiem intelektualnym, jest w Polsce gatunkiem zagrożonym wyginięciem. Co gorsza, nie otacza się jej płaszczem ochronnym, jak to jest w przypadku dostojnych orłów, czy bobrów. No ale czego się spodziewać po narodzie, którego znakomita część to tytułowe Polactwo (wszelkie skojarzenia z >>buractwo<<, mam wrażenie, są słusznymi wrażeniami). A cóż to takiego? Polactwo to takie umaszczenie naszego społeczeństwa, które z powodzeniem hodowane było przez komunę i z równym powodzeniem hodowane jest dziś. Przez kogo? Przez władzę, którą zawsze sobie wybiera i równie zawsze na nią narzeka i opluwa społeczeństwo. Tak jakby Polactwo nie zauważało, że jest źródłem owej zepsutej do szczętu władzy. Nie tylko prawnym źródłem, ale i moralnym &#8211; bo czym różnią się ci co kradną u góry, od tych co kradną na dole? Nie, nie sumami. Jedni i drudzy kradną tyle, ile mają dostępne pod ręką. Gdyby ci na dole mieli dostęp do więcej, kradliby więcej. Gdyby ci u góry mieli dostęp do mniej, kradliby mniej. Przepraszam za te żale, ale to właśnie na nich opiera się cała książka Ziemkiewicza. Na żalach do narodu, który niegdyś był narodem wielki, trzęsącym posadami Europy &#8211; a dziś nie potrafi tego zrozumieć, że to jedynie dumna przeszłość, że wielcy już nie są, że ich ojczyzna wcale nie jest tak bogata, żeby ją wiecznie >>doić<< z ogromnych sum pieniędzy, i że Europa wcale nic nam nie jest winna. Zresztą co ma być winna? Kopa? Skoro sami się od wieków nadstawiamy to i nas kopią, bo i czemu nie, w końcu każdy naród musi jakoś podbudować swoje ego... Już dobrze, poskramiam swoje żale. Pragnę tylko zaznaczyć, że wypływają one ze szczerego zgodzenia się z tym co w Polsce dostrzega Ziemkiewicz. Z upadkiem Rzeczypospolitej, która zaczyna się od najszerszych mas społecznych, a kończy na pseudo-elitach wywodzących się z owych mas. A skoro nie ma w Polsce grup, które by mogły to zmienić... tzn. owszem, są (Ziemkiewicz je dostrzega w natłoku Polactwa), lecz są one totalnie wypchane poza margines życia publicznego (i to również dostrzega ze smutkiem autor). Cóż, o Polactwie można gadać, gadać i gadać, i chyba nic z nim nie zrobimy. Można też o nim poczytać, zagłębiając się w ciekawe, błyskotliwe wywody Ziemkiewicza. Cóż, jego książkę czyta się z gorzkim smakiem narodowej porażki, która nas otacza każdego dnia. Tą porażką jest nasze społeczeństwo, nasze państwo, nasze pseudo-elity, nasz system prawny, nasza niby-demokracja... Kurde, czy jest w Polsce coś jeszcze co napawa nadzieją? Hmmm... szczerze? Skoro są tacy ludzie jak Rafał Ziemkiewicz, którzy myślą jasno, szczerze i uczciwie &#8211; to w głębi duszy pozostaje ta nadzieja, że może kiedyś tacy właśnie przejmą stery okrętu zwanego III RP. Oby stało się tak nim utoniemy...