Perełka (twarda)

Dwanaście dni minęło, odkąd nie czytałem już ?Perełki?. Lekturę zakończyłem z poczuciem, że to na pewno nie była ostatnia książka Patricka Modiano, jaką przeczytałem.

Wciąż zastanawiam się, jak zinterpretować historię tytułowej dziewczyny. Autor wplótł w opowieść kilka zagadkowych wątków, które za sprawą jej onirycznego charakteru sprawiają wrażenie symbolicznych. Szczególna wydaje się być w tym przypadku postać małej dziewczynki, która w pewnym stopniu przypomina główną bohaterkę.

Bez względu na wnioski, do jakich dojdę, książkę czytało się bardzo przyjemnie. I to pomimo tego, iż akcja toczy się wolno, z czasem odbiegając od wątku, który - jak zdawało się na początku - będzie stanowił sedno powieści, bezpośrednio determinując kolejne wydarzenia.

Jest faktem, iż mniej więcej do połowy książki myślałem, że cała historia "wyblaknie" i "rozejdzie się po kościach". Modiano zaczął jednak częstować mnie coraz większymi porcjami tajemniczości; z czasem zadbał też o to, bym zaangażował się emocjonalnie w rozwój wypadków, aż wreszcie sprawił, że polubiłem tytułową bohaterkę - mimo jej skrajnego introwertyzmu - i miałem ochotę serdecznie ją przytulić. Starania pisarza były tak skuteczne, że będąc już na ostatniej prostej, przestraszyłem się tego, jakie zakończenie zostanie mi zaserwowane. Po przewróceniu ostatniej strony mogę jednak powiedzieć, że autor zdecydował się chyba na całkiem niezłe rozwiązanie.

"Perełce" wiele wytknąć nie mogę; poza nasuwającymi się wątpliwościami co do słuszności podejmowanych przez bohaterkę decyzji i co do przyjętej przez nią postawy szeroko rozumianej rezygnacji - większych zarzutów wobec książki nie mam. Moje zagubienie w licznych francuskojęzycznych nazwach ulic, dzielnic itp. traktuję jako winę swoją, nie noblisty, a jemu zaś przyznaję bardzo wysoką notę, obiecuję ciepłe słowo u Gandalfa i mówię "do zobaczenia niebawem".

Pozdrawiam