NIEWIERNI (twarda)

­terki Jury, choć może i słuszne, nie popchną sprawy. Oczy­wi­ście wzrósł teraz sto­pień zagro­że­nia, ale w tej pro­fe­sji to nie pierw­szy­zna. To, co się przed chwilą stało, wyzwo­liło w Jaga­nie znane mu miłe uczu­cie pod­nie­ce­nia bojo­wego. Poczuł, że dwu­głowy smok na jego ple­cach drży i lekko się poru­sza. Odsu­nął się więc od opar­cia, by dać mu wię­cej miej­sca. - Kazak! Moło­diec Andriej! - Zaricki bez cie­nia dwu­znacz­no­ści sko­men­to­wał decy­zję Jagana i było już oczy­wi­ste, że Jura Kosow jest w mniej­szo­ści. - Czyli co? Zaczy­namy! 13 Kon­rad wró­cił ze spo­tka­nia z sze­fem Agen­cji na Miło­będz­kiej w gor­szym nastroju, niż był rano, kiedy tam jechał. Pro­sił o to spo­tka­nie od kilku dni, bo sprawa pod kryp­to­ni­mem ,,Zaraza" nabie­rała coraz szyb­szego tempa i nie mógł podej­mo­wać wszyst­kich decy­zji sam. Ale szef wciąż był zajęty, jakby Karol Hamond nie­mal nic nie zna­czył dla Agen­cji Wywiadu. Jakby wszystko inne miało pierw­szeń­stwo. Kon­radowi trudno było to zro­zu­mieć, bo po odej­ściu gene­rała Pęka wyda­wało się, że może być już tylko lepiej. Nie była to też kwe­stia oso­bi­stego sto­sunku nowego szefa do Kon­rada, bo znali się od kilku lat i cho­ciaż nie było w tej zna­jo­mo­ści ani krzty sym­pa­tii, to nie było też nie­chęci. Wła­ści­wie ich drogi zawo­dowe ni­gdy się ze sobą nie skrzy­żo­wały. Bie­gły rów­no­le­gle, jak drogi wielu innych. Pod­czas wypro­szo­nego dwu­go­dzin­nego spo­tka­nia szef zadał rap­tem cztery pyta­nia doty­czące Safira, w tym jedno o jakąś datę. Chwi­lami można było pomy­śleć, że ta sprawa po pro­stu go nie obcho­dzi, ale to nie mogło być prawdą. Naj­waż­niej­szą od lat, prze­ło­mową infor­ma­cję, że part­ne­rzy bry­tyj­scy z SIS pozy­skali do współ­pracy wie­deń­skiego łącz­nika Al-Kaidy, który został włą­czony do struk­tur Bazy z reko­men­da­cji Safira i miał być skrzynką kon­tak­tową z Irland­czy­kami, szef skwi­to­wał pyta­niem, kiedy ten czło­wiek został zwer­bo­wany. Mimo że mil­cze­nie szefa draż­niło Kon­rada do żywego, to jed­nak mogło być też uznane za bło­go­sła­wień­stwo. Dawało prak­tycz­nie wolną rękę w dzia­ła­niu. Tak czy ina­czej Kon­rad nie był przy­zwy­cza­jony do takiego pro­wa­dze­nia spraw i odczu­wał silny dys­kom­fort. Ten przy­kry stan pogłę­biła druga część roz­mowy, w któ­rej szef nie­zwy­kle się oży­wił, gdy usły­szał o koniecz­no­ści powo­ła­nia Mię­dzy­wy­dzia­ło­wego Zespołu Ana­li­tycz­nego do spraw Oceny Stanu Zagro­żeń Ter­ro­ry­stycz­nych dla Bez­pie­czeń­stwa Publicz­nego Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej. Nagle się oka­zało, że świet­nie włada języ­kiem pol­skim i jest nawet swo­istym eru­dytą. Wyda­wało się, że to nie uję­cie Safira, lecz ocze­ki­wane przez kie­row­nic­two pań­stwa powo­ła­nie zespołu będzie praw­dzi­wym wkła­dem AW w walkę z mię­dzy­na­ro­do­wym ter­ro­ry­zmem. I tego wła­śnie Kon­rad nie mógł zro­zu­mieć. Podej­rze­wał oczy­wi­ście, co może się za tym kryć, ale ta myśl była tak irra­cjo­nalna, że nie mogła się prze­bić przez jego zawo­dową pro­sto­li­nij­ność. Naj­gor­sza była jed­nak trze­cia część spo­tka­nia. Bo o ile dwie pierw­sze mie­ściły się w sche­ma­cie dys­funk­cji zawo­do­wych, o tyle ostat­nia doty­kała Kon­rada oso­bi­ście. Po raz kolejny zre­fe­ro­wał sze­fowi sytu­ację Sary i Wydziału Q w związku z pro­wa­dzo­nym docho­dze­niem w spra­wie Tra­visa. Wska­zy­wał, że nie może być tak, by trup w sza­fie gene­rała Pęka nisz­czył - przy pomocy dyżur­nych pro­ku­ra­to­rów - naj­lep­szych ofi­ce­rów. Począt­kowo, jak zawsze do tej pory, szef zade­kla­ro­wał soli­dar­ność, pomoc i wszystko, co mie­ściło się w jego moż­li­wo­ściach. Tym razem jed­nak zro­bił poważny błąd. Wyra­ził współ­czu­cie. Słowo to, wzmoc­nione bez­barw­nym spoj­rze­niem, było dla Kon­rada wręcz krwawo czy­telne, bo ozna­czało, że sze­fowi jest obo­jętne, co się dalej sta­nie, i że nie zamie­rza anga­żo­wać się w sprawę. Była za kwa­drans pierw­sza i Kon­rad jechał na dwu­dzie­ste pię­tro. Wyda­wało mu się, że winda poru­sza się wol­niej niż zwy­kle, jakby ją cią­gnęły nie­do­ży­wione osły. Wła­ści­wie nie miał ochoty wra­cać do Wydziału, bo wie­dział, że będzie musiał wszystko opo­wie­dzieć Sarze. A jeśli się z tym spóźni, to Sara będzie miała słuszną pre­ten­sję, że jej nie uprze­dził, i wyj­dzie na to, że jest zbyt miękki. Kon­rad zalo­go­wał się do kamery, która odczy­tała bio­metr