Niepokorni (twarda)

ię - zapew­nił pospiesz­nie szef Agen­cji. - To nie­ak­tu­alne, ale pani kapi­tan jesz­cze o tym nie wie - strze­lał sło­wami, jakby miał odli­czony czas, po czym z miną zbi­tego psa zwró­cił się do Sary: - Witam panią ser­decz­nie, Saro. Nie potra­fią użyć innego słowa niż ,,ser­decz­nie"? Prze­cież może być ,,miło" - pomy­ślała Sara. Faceci zawsze tak bez wysił i cią­gle ,,ser­decz­nie" i ,,ser­decz­nie"... Komu­nały. - Miło cię widzieć - dole­ciało z góry i kiedy się odwró­ciła, zoba­czyła gdzieś wysoko nad sobą koń­ską głowę Geo­rgea Gor­dona. - Jak się masz? Wyglą­dasz uro­czo. Trudno uwie­rzyć, że odpo­czy­wasz od szpie­go­wa­nia. A może to Kon­rad? - Geo­rge wyre­cy­to­wał for­mułkę z angiel­ską galan­te­rią. W rze­czy­wi­sto­ści miał na myśli opięty żakiet Sary, który wyjąt­kowo wydat­nie pod­kre­ślał jej kształty. Po chwili dołą­czył do nich Kon­rad i cała trójka dys­kret­nie usu­nęła się na bok. Sara trzy­mała szkla­neczkę, ale nie piła. Whi­sky to była ostat­nia rzecz, na jaką miała teraz ochotę. Za chwilę usiądą do kola­cji i zaczną obo­wią­zy­wać inne zasady. Dla­tego musiała pil­nie usta­lić, o co cho­dzi, co się dzieje, skąd pre­mier, mini­ster i cała ta szopka w pała­cyku MSZ. A przede wszyst­kim dla­czego Kon­rad nic jej nie powie­dział. I wła­ści­wie to było jedyne pyta­nie, na które potrze­bo­wała odpo­wie­dzi. Reszta jest mil­cze­niem - pomy­ślała i od razu zro­biło jej się raź­niej. - Kon­rad! - wyszep­tała przez zaci­śnięte zęby. - Ja cię... Jej spoj­rze­nie mówiło jed­nak znacz­nie wię­cej i Kon­rad dobrze znał ten ton i te oczy, ale tym razem nie czuł stra­chu. - Wra­casz do gry, pani kapi­tan - włą­czył się nie­spo­dzie­wa­nie Gor­don i Sara zdała sobie sprawę, że prze­cież on cały czas jest gdzieś tam w górze. - Mamy poważny pro­blem do roz­wią­za­ wyjąt­kowo - Urwał, bo Sara spoj­rzała na niego takim wzro­kiem, jakby podej­rze­wała pod­stęp, i zmru­żyła oczy w ocze­ki­wa­niu na jedno słowo. - Iran - rzu­cił Kon­rad i wszy­scy zamil­kli. To słowo od lat spę­dzało sen z powiek szpie­gów na całym świe­cie i nikt nie zasta­na­wiał się dla­czego, tak oczy­wi­sta była odpo­wiedź. Sara ze zro­zu­mie­niem poki­wała głową. W tym momen­cie poczuła, że ktoś deli­kat­nie dotknął jej łok­cia. Obej­rzała się przez ramię. Tuż obok, nie­mal za jej ple­cami, stał szef Agen­cji. - Mogę panią naczel­nik pro­sić na chwi­leczkę... - Zro­bił nie­okre­ślony ruch głową. Zdą­żyli odejść led­wie kilka metrów, kiedy mini­ster Tadek uro­czy­ście zapro­sił wszyst­kich na kola­cję. - Pani Saro - zaczął szef z wyraź­nym pośpie­chem - chcia­łem pani oso­bi­ście powie­dzieć... zako­mu­ni­ko­wać, że jest pani odwie­szona, i bar­dzo pro­szę, by jutro rano przy­szła pani do mnie. Wtedy wszystko pani wyja­śnię... bar­dzo dokład­ - Ale prze­cież jutro jest Wigi­lia - prze­rwała mu Sara. - W tym roku, nie­stety, chyba nie będziemy mieli świąt. - Szef zabrzmiał tak auten­tycz­nie jak jesz­cze ni­gdy dotąd i Sara wszystko zro­zu­miała. Spoj­rzała na Kon­rada, który poki­wał głową i przy­gryzł wargę, zupeł­nie jakby sły­szał słowa szefa. - I bar­dzo pro­szę nic nie mówić pre­mie­rowi o spra­ o pani zawie­sze­ o spra­wie Ste­pa­no­wy­cza i Tra­visa. Ja się tym zajmę, to wyjąt­kowo deli­katna kwe­stia. Szef sta­rał się zabrzmieć zde­cy­do­wa­nie i poważ­nie, ale wypadł wyjąt­kowo żało­śnie. Sara od dawna na to cze­kała. Nie była mściwa ani małost­kowa, jedy­nie pamię­tliwa. Przez kilka ostat­nich mie­sięcy oprócz męczą­cych myśli miała też swoje marze­nia. I teraz ta krótka roz­mowa, choć była led­wie namiastką tego, czego potrze­bo­wała, dawała jej wystar­cza­jąco słodką satys­fak­cję. Sara poczuła, że żakiet jesz­cze bar­dziej ją uci­ska, lecz nie było to nie­miłe uczu­cie. Przez moment pomy­ślała, że może zbyt łatwo odpu­ściła, ale usły­szaw­szy magiczne słowo ,,Iran", gotowa była na każdy kom­pro­mis, nawet z samą sobą. W końcu w Tehe­ra­nie byli Igor i Krupa. Kon­rad wziął ją za rękę, tak zwy­czaj­nie jak zawsze, i ruszyli w kie­runku jadalni. - Pani Saro, czy mogę usiąść koło pani? - ode­zwał się z lewej strony miłym, tro­chę śmiesz­nie ści­szo­nym gło­sem pre­mier. - Pan Wol­ski chyba nie będzie miał nic prze­ciwko w końcu jestem pre­mierem. - Uśmiech­nął się, zdra­dza­jąc jed­no­cze­śnie, że jej życie pry­watne jest tema­tem komen­ta­rzy w krę­gach rzą­do­wych, co bar­dziej ją roz­śmie­szyło, niż znie­sma­czyło, bo w rzą­dzi