Niebieski autobus

Okres PRL-u zawsze kojarzył mi się z długimi kolejkami w sklepach, big-bitowymi rytmami i marzeniami o życiu jak zza żelaznej kurtyny. Przynajmniej takie historie snuli moi rodzice, ponieważ mi samej nie dane było żyć w tamtych czasach. Taki świat znam jedynie z filmów i seriali. Nie wiem czemu, ale zawsze żałowałam, że nie dane mi było zasmakować w PRL-u osobiście.

Tytułowy niebieski autobus towarzyszył głównej bohaterce - Miśce Pietkiewicz - na każdym etapie życia. Podróżowała nim do szkoły, następnie na studia i wracała nim do rodzinnych miejsc. Dziewczynę poznajemy jako nieśmiałą uczennicę, mieszkającą wraz z rodzicami na jednym z osiedli mieszkaniowych. Ich rzeczywistość wydaje się być szara i zupełnie pozbawiona logiki. Szalonym marzeniem staje się posiadanie kiosku z prasą i papierem toaletowym a pędzenie bimbru - sposobem na życie. Miśka dorasta, przychodzi jej zmierzyć się z problemami, porażkami i rozczarowaniami jakie przynosi życie.

"Niebieski autobus" mówi o dorastaniu. W sposób niesłychanie wyraźny i inteligentny. Miśka zmuszona jest do podejmowania wyborów, które z czasem mogą okazać się największą życiową porażką. Zderza się z rówieśnikami, mającymi inne przepisy na udane życie. Jej głowa zaprzątnięta jest marzeniami i nadzieją na lepsze jutro. Wszystko zdecydowanie wzbogacają opisy życia w PRL-u. Czasami brudnym i okrutnym - zupełnie innym niż dotąd myślałam. Książkę polecam każdemu. Dla nas jest to z pewnością coś nowego, a być może dla naszych rodziców będzie zderzeniem z przeszłością.