Nethergrim 2. Kostuny

Starcie z Otchłannym jeszcze się nie skończyło, a potwór cierpliwie czeka i składuje pokłady siły, żeby w odpowiednim momencie zadać cios. Do walki dołączają Kostuny. Straszliwe upiory, których złowieszcze duchy zamieszkujące ich ciałach, przenikają i obezwładniają ciała oraz umysły toczących z nimi walki wojowników. Dzieje się tak, gdy tylko jakiś woj unieszkodliwi ciało Kostuna. Między trójką przyjaciół dochodzi do rozłamu i każde z nich rozpoczyna swoją własną przygodę.

Trylogia Nethergim porównywana jest między innymi do serii ?Zawiadowcy?. Może i zarys fabuły wydaje się być łudząco podobny do tego co znamy ze ?Zwiadowców?, to na tym całe podobieństwo się kończy. Myślę, że takie przyrównywanie wpływa krzywdząco na dzieło Matthew Jobin?a. Gdy w końcu, podczas czytania przestałam doszukiwać się ewentualnych podobieństw i tego, co jest mi tak lubiane i znajome z powieści John?a Flanagan?a. Dzięki temu mogłam na spokojnie czerpać przyjemność z poznawania Nethergim.
Nie jest to seria idealna. W całej historii pojawia trochę niespójności, ale jeżeli chodzi o całokształt, to te drobne niedociągnięcia stają się niemal niezauważalne. Akcja początkowo się wlecze, ale gdy już nabierze rozpędu, to całkowicie pochłania. Jestem zauroczona kreacją istot przewijających się na kartach. Szczególnie sam Otchłanny, który jest tajemniczy i bardzo intrygujący. Z miejsca wzbudził moje zaciekawienie i chęć bliższego poznania go. Przygody nastolatków często były mroczne i trudne. Niekiedy wzbudzały nawet poruszenie. Jednak oni nie poddawali się i jak na swój młody wiek, byli dojrzali i zdolni do zaskakujących poświeceń. To dobra lektura, na wieczorny odpoczynek.