Naznaczona

wam okazywanie szacunku. Podszedł do nich Wyatt, zlizujący krew ze swych łap. Kiedy robisz to, gdy masz ludzką postać, przerażasz ich, powiedział Joe, spoglądając na Tobiasa i Trumana. Niedźwiedź popatrzył na niego przeciągle i opuścił łapę. - Pick-up wrócił. Załadujmy go po raz drugi, to będziemy mieć dostatecznie dużo mięsa. - Oprócz tego sprzedamy mięso z jednego bizona - powiedział Joe. Wyatt zaryczał tak głośno, że Tobias i Truman aż podskoczyli. - Chcesz handlować z ludźmi? Zostawili w upale dobre mięso, żeby się zepsuło; na pewno nie będą chcieli go od nas kupić. - Nie chcę handlować z ludźmi. Chcę się dowiedzieć, czy da się wysłać część mięsa do Dziedzińca w Lakeside. Po dłuższej chwili milczenia Wyatt pokiwał głową. - Wrócimy po jeszcze jednego. Gdy już zaciągnęli kolejnego bizona dostatecznie blisko, żeby ludzie dali radę załadować go na pakę samochodu, wprowadzili konie do przyczepy i odwieźli na ranczo. Załadowany samochód powoli odjechał w stronę farmy. Wilki i Kojoty zjadły tyle, ile zdołały, a następnie wskoczyły do pick-upów, zadowolone, że w drodze do domu będą mogły uciąć sobie drzemkę. Tobias włączył silnik i spojrzał na Joego. - Wysadzić cię gdzieś? Joe pokręcił głową. - Muszę porozmawiać z Jesse Walker i skorzystać z telefonu. - Poczekał, aż Tobias wrzuci bieg. - Coś jeszcze? - Starsi. Joe, czy oni chcą nas skrzywdzić? Pytam o to, bo ostatnimi czasy ludzie zrobili dość dużo, żeby ich wkurzyć. Joe ostrożnie dobierał słowa: - Jeśli będziecie przestrzegać umów zawartych z terra indigena, to nie będzie powodów, Starsi po prostu będą żyli swoim życiem. wiesz co, Tobias? Gdyby chcieli wyrządzić krzywdę tobie i twoim ludziom, nawet nie zdążyłbyś zadać tego pytania. Ich kroki wypełniały ziemię wokół Bennett straszliwą ciszą. Chodzili wśród zabitego bydła, wdychając mieszaninę woni Wilków, Kojotów, koni i dwunożnych bestii, zwanych ludźmi. Wyszli na drogę, na której zapachy nie były wymieszane. Tutaj pachniało czymś innym, kwaśnym, nieprzyjemnym - ludzkimi bestiami, które bez pozwolenia weszły na teren ich wzgórz. Bestie te się skradły, jakby dzięki temu miały się ukryć przed terra indigena, i popędziły do jednego ze strumieni, by zabrać trochę żółtych kamieni. Pomyśleli, że może nowy Wilk wydał na to pozwolenie, więc pozwolili, by bestie zebrały kamienie i odeszły. Okazało się jednak, że ten nowy Wilk wcale na to nie pozwolił, zatem następnym razem, gdy bestie przyjdą po żółte kamienie, staną się mięsem, a kamienie wrócą nad strumień, gdzie znajdą je mniejsze terra indigena. W tej części Thaisii ludzie wciąż byli zjawiskiem nowym, które należało obserwować. Należało śledzić również działania nowego Wilka. Był on niezmiernie interesujący - coś go łączyło z Wilkiem żyjącym w pobliżu Etu. Wielu go obserwowało, podczas gdy Starsi ze wschodu zastanawiali się, czy świat w ogóle potrzebował tych małych drapieżników, zwanych ludźmi. Zaczęli rozrywać ciała bizonów i wyjadać ich wnętrzności. Potem wyrwali kawały mięsa i wrócili do wzgórz, by nakarmić nim swoje młode, odpocząć - i dalej obserwować. Rozdział 6 Środa, 6 czerwca Vlad oparł się o framugę drzwi do górnego biura ZDL. - Mógłbyś przestać budzić Meg tak wcześnie rano? Niektórzy z nas chcieliby pospać trochę dłużej. Simon odsłonił zęby. - To nie ja obudziłem ją dzisiaj rano, tylko ona obudziła mnie. Wrócił do pracy na komputerze. Tego ranka wszyscy mieszkańcy Zielonego Kompleksu wstali bardzo wcześnie - i każdy winił za to Simona. A to przecież nie jego wina. W jednej chwili był pogrążony w błogim śnie, a w drugiej usłyszał wrzask Meg, która się na niego rzuciła. Przestraszyła go do tego stopnia, że aż zaskowytał. Naprawdę głośno. A ponieważ zostawił otwarte okna, a terra indigena mieli doskonały słuch, krzyk i skowyt obudziły wszystkich wokół. Po chwili przybiegli, by sprawdzić, co się dzieje. Vlad podszedł do biurka. - To tylko zły sen? Jesteś pewien, że nie została ranna, nawet przez przypadek? - Żadnych nacięć. Ani zranionej skóry. - Jesteś pewien? Simon przytaknął. Zanim Henry Niedźwiedzia Straż zaczął walić do drzwi domu Meg, a Vlad zamienił się w dym i przedostał się przez moskitierę w oknie sypialni, położył łapę na plecach Meg i obwąchał ją szybko, ale dokładnie, by się upewnić, że nie było żadnej krwi. Oczywiście, nie miał zamiaru nikomu o tym wspominać. - Nie zacząłeś dnia dużo wcześniej - warknął Simon. - Poza tym przecież sam kazałeś nam złożyć dziś zamówienia na książki, żeby magazyn był pełen, gdy w przyszłym tygodniu przyjadą Wilki z gór Addirondak. - W porządku. Ja zacznę od tych, a ty moż Wydanie I ISBN 978-83-62577-50-7 e-mail: