Morze ciche (twarda)

Mały Emilio od urodzenia nie słyszy.Z powodu kalectwa spotykają go bez przerwy przykrości i niepowodzenia-ojciec nie umie sobie poradzić z chorobą syna,szykanuje go i upokarza,w końcu odchodzi,a problemy topi w alkoholu.Dzieci uważają Emilia za dziwaka-chłopczyk nie potrafi mówić,wydaje z siebie jedynie nieartykułowane dżwieki,posłguje się tylko językiem migowym.Emilio nie rozumie,dlaczego nie może słyszeć.Dłubie sobie w uszach patyczkami-do krwi.Ma nadzieję,że dzięki temu dżwięki zaczną do niego docierać.Tragedię dziecka rozumial tylko jeden czlowiek.Tylko jeden czlowiek byl jego przyjacielem.Dorosly sasiad,Javier Vasquez.Javier zastepowal gluchemu chlopcu ojca,opiekuna i towarzysza zabaw.Nie traktowal go z wyzszoscia ani z poblazliwoscia ale jak rownego sobie partnera.W dodatku sprobowal wynagrodzic chlopcu brak dzwiekow:nauczyl Emilia,jak slyszec szum morza...
Kiedy Javier zmarl,chlopiec czul w sercu jego obecnosc i opieke-dzieki temu nie byl sam.Seniora Anna ,terapeutka uczyla go mowic,a w krotce-zaopiekowala sie chlopcem.Emilio zas udowodnil jej ,ze naprawde slyszy szum morza...

Opowiesc utrzymana jest w tonie zwyklej relacji-bez upiekszania swiata.Surowy,prosty styl,niewiele wzruszajacych elementow-to podstawuy ksiazki.To ksiazka o probie pogodzenia sie z losem,o wiernosci i oddaniu porusza temat smierci bliskich,niepelnosprawnosci i leku przed obcym swiatem,o zrozumieniu siebie.W ten zwyczajny ,naturalny styl,wpisana jest jednak opowiesc poetycka.

Niderlandzka opowiesc bedzie wazna ksiazka dla dzieci,ale rowniez dla doroslych.W zaleznosci od wieku,kazdy czytelnik odkryje w niej cos dla siebie-od tym wzgledem przypomina raczej "Malego Ksiecia".

"Morze ciche"nie jest lektura latwa ani zabawna.Ale z pewnoscia pomaga w poruszaniu tematow niewygodnych czy przykrych.Nie ukrywa problemow kalectwa,zla,samotnosci-ale jednoczesnie przynosi wiare w sens zycia-wiare na przekor wszystkiemu.

Emilio nie zna dźwięków. Wyobraża je sobie na podstawie opowieści bliskich, którzy znają język migany. Mama, lecz najbardziej Javier, sąsiad potrafią wytłumaczyć mu świat bez słów. Ojciec nie sprawdził się w swojej roli. Gdy na świat przyszedł jego syn i okazało się, że nie będzie słyszał, nie akceptuje tego, mało tego z biegiem lat coraz bardziej dokucza mu, wyśmiewa, a nawet poniża przy innych. Wydawać by się mogło, że zmieni się to wraz z momentem narodzin drugiego dziecka, zdrowej dziewczynki. Lecz czy tak się stanie?
Dla Emilia zachowanie ojca stanowi ogromny problem. Próbuje jak może, zwrócić na siebie jego uwagę, walczy o dobre słowo, jednak wszystkie jego starania kwitowane są jeszcze większą negacją. Jedynym jego przyjacielem jest Javier, który ma dla niego dużo czasu i cierpliwości. Dla niego pewna ułomność chłopca nie stanowi żadnej przeszkody. On ?opowiada? mu świat, uczy rozróżniania dźwięków. W pełni go akceptując pokazuje mu piękno otoczenia, tłumaczy pewne zależności. Zajmuje się nim jak własnym synem, starając się również w jakiś sposób wytłumaczyć zachowanie jego ojca. Lecz czy Emilio potrafi funkcjonować wśród rówieśników i znajdzie wśród nich bratnią duszę?
?Morze Ciche? to niezwykła opowieść. Pełna słyszalnych dźwięków, niewyobrażalnej tęsknoty, smutku. Na pewno nie jest adresowana tylko dla młodego czytelnika, również dorosły znajdzie w niej wiele emocji. Odbiór jej jednak będzie przez nich zupełnie inny. Dzieci zwrócą uwagę na samotność i odosobnienie głównego bohatera. Dorosłych porazi jego wewnętrzny, bardzo dojrzały świat. Emilio jest pełen leków o jutro, nie lubi zmian a równocześnie pragnie poznawać świat. Czy spełnią się jego marzenia?
Można pokusić się o stwierdzenie, że ?Morze Ciche? to ponadczasowa przypowieść, a opowiedziana historia mogłaby zdarzyć się w każdym zakątku świata. Na pewno porusza tematy ogromnie aktualne. Niestety nie zawsze pewna niedoskonałość własnego dziecka, jest akceptowana przez jego rodzica. Bardzo często zachowują się wtedy niedojrzale, nie dając sobie rady z problemem, starają się od niego uciec. Niestety zachowanie tego typu, nigdy nie przyniesie rozwiązań.
Muszę przyznać, że opowieść czytałam z ogromną przyjemnością. Literatura tego typu zawsze zostawia czytelnika z mnóstwem emocji, które długo go nie opuszczają. A przecież właśnie o to chodzi. Zdecydowanie polecam.