Moje córki krowy

Książka trafiła w moje ręce przypadkiem. Zaczęłam ją czytać, bo nie lubię oddawać pożyczonych książek, nie przeczytawszy. Przez dość obszerny, początkowy fragment zastanawiałam się, po co pisze się takie książki, dla kogo i czy aby nie są one formą leczenia traumy autora. A trauma - w moim odczuciu - wyzierała z każdego zdania. Jestem już w tym wieku, w którym starość i choroba rodziców staje się tematem aktualnym, więc doskonale rozumiałam opisywane zdarzenia oraz uczucia narratorek. Kolejne fragmenty poruszały czułe struny we mnie, przywoływały niedawne wspomnienia zmagań z chorobami i starością rodziców, ze służbą zdrowia, z własną bezradnością, z okrucieństwem choroby atakującej rozum inteligentnego, kochającego i kochanego przez całe życie człowieka. Ta dla dziecka nienaturalna zamiana ról, gdy rodzice przestają być wsparciem, a zaczynają tego wsparcia, a nawet wszechstronnej opieki od dzieci potrzebować. Początkowa niezgoda na ten stan, która w trybie pilnym musi przeistoczyć się w akceptację. Poczucie wspólnoty i solidarności z ludźmi, których życie postawiło w podobnie beznadziejnej sytuacji, izolującej ich od NORMALNEGO życia, zmieniającej świadomość, czasem światopogląd. Mimo dramatycznych przeżyć, nieludzkiego zmęczenia można jednak trwać, a nawet nadal cieszyć się życiem i wciąż dzielącymi je z nami, chociaż tak bardzo przez choroby zmienionymi rodzicami. Ta książka koi żal, osładza gorycz, chroni przed niepotrzebnym, a nawet niszczącym buntem wobec nieuchronnego. Kończąc lekturę nie miałam już wątpliwości, dla kogo została napisana - dla mnie na pewno.