Moja wojna

To, że polskie wojsko od wielu, wielu lat jest w permanentnym i ciężkim kryzysie wiedzą wszyscy. Problemem niestety jest również to, że oficjalnie nikt o tej sytuacji nie mówi. Wręcz przeciwnie oficjalne komunikaty pełne są superlatyw i pochwał dla naszych żołnierzy, sprzętu wojskowego i systemu obronnego. Oficjalnie żołnierze uśmiechają się do kamer i mówią o wielkiej i wspaniałej misji humanitarnej, szerzeniu dobra, rozpowszechnianiu idei demokracji, budowaniu społeczeństwa obywatelskiego w Iraku i Afganistanie. Nikt nie mówi o nieustannych i bardzo uciążliwych problemach. Nikt nie mówi o głupocie betonowej (umysłowo i mentalnie) administracji. Nikt nie mówi o próżności, braku wiedzy i kiepskich kompetencjach wyższych dowódców wojskowych. Nikt nie mówi o nieustannym braku pieniędzy, o problemach ze sprzętem. Nikt nie mówi o ciągłych i bezwzględnych oraz brutalnych atakach podejmowanych ze strony rebeliantów i terrorystów, nikt nie mówi o nieustannej beznadziejności całej misji, o nie osiąganiu jej podstawowych celów, o braku jakichkolwiek korzyści... Mówi się za to, że wszystko jest jak najbardziej OK. Mówi się, że wszystko funkcjonuje sprawnie, że nasze wojsko jest wspaniale uzbrojone, dobrze zaopatrywane, doskonale wyszkolone. I społeczeństwo wierzy w to wszystko, nie zdając sobie nawet sprawy, że Polska miałaby solidne problemy w wojnie z... Czechami. Na szczęście iluzję tę rozrywa na kawałki gen. Skrzypczak, który w swej książce Moja wojna spowiada się ze wszystkich swoich grzeszków i z grzechów całej armii, dla której wiele lat służył (zresztą podobnie jak i jego ojciec). Nie boi się wygarnąć szczerej prawdy o braku kompetencji Ministra Obrony Narodowej, który jest przecież... pacyfistą. Nie boi się mówić o zastraszaniu na poziomie głównego dowództwa, nie boi się mówić o przekrętach popularnych wśród wielu oficerów, ale i nierzadko zwykłych żołnierzy. Skrzypczak zdradza czytelnikowi wszystko co leży mu na sercu. A serce musi mieć wielkie, bo tych spraw jest naprawdę dużo... Być może nie wszystkim jest to na rękę, ale niestety prawda niekiedy musi zaboleć. A boli po to, by przez ten ból zrozumieć błędy i je naprawić. Niestety wszystko wskazuje na to, że Moja wojna nic nie zmieni, bo beton jakim jest zalane główne dowództwo, Minister Obrony Narodowej i jego pupilkowie, jest na tyle skostniałym betonem, że nie poruszy go chyba nawet najcięższa wojna. To niedobrze. Bo coś ten beton skruszyć musi. Dlatego tym bardziej dobrze, że na rynku wydawniczym pojawiła się taka książka jak właśnie ta bo z jednej strony próbuje naruszyć strukturę betonu, odsłonić iluzję, pokazać prawdę i... zdradzić kilka ciekawostek z życia osobistego gen. Skrzypczaka. To naprawdę bardzo ciekawa książka. Dlatego pozostaje mi jedynie krzyknąć: baczność! Polecam! Spocznij!