Milczenie chłopców

Janson, który trafił do rodziny zastępczej też miał swoje powody, żeby zachowywać się tak, a nie inaczej. Dzieci często są niegrzeczne, by zwrócić naszą uwagę, rozrabiają, bo na swój sposób poznają świat - nie zawsze jeszcze wiedzą, co jest dobre, a co złe. Dzieci, tak jak my, mają swoje problemy, zmartwienia, które my - dorośli, często bagatelizujemy. Zwykle traktowanie dzieci jak równych sobie, może wiele zmienić!


Osoby, które wcześniej się nie spotkały z zagadnieniem autyzmu mogą być przez to lekko zdezorientowane! Narratorka wspomina, że jej syn (już dorosły) ma Zespół Aspargera, jednak nie tłumaczy, czym się on różni od autyzmu... Zespół Aspargera to spektrum autyzmu, jednak znacznie się od niego różni, gdyż zwykle łączy się z wysokim IQ. Wiele innych cech jest wspólnych, takich jak problemy z komunikacją (wszystko rozumieją dosłownie - mogą się bać, że ktoś naprawdę pęknie ze śmiechu bądź zje konia z kopytami), nie lubią dotyku ani patrzenia w oczy, kochają porządek i schematy - nowe sytuacje są dla nich stresujące i mogą powodować ataki złości... Dodatkowo autorka wprowadza czytelnika w błąd, mówiąc, że dźwięki są dla nich drażniące, a prawda jest taka, że po prostu nie potrafią wyeliminować pewnych bodźców i słyszą wszystko z takim samym natężeniem - telewizor, rozmowy, pralkę, deszcz i fruwającą muchę... Plusem jest zatem to, że książka porusza ważny problem, jakim jest autyzm, ale minusem jest fakt, że niewiele można się z niej dowiedzieć... Ktoś, kogo zainteresuje ten temat (dzięki książce) może jednak po prostu ?pogooglować? i zrozumieć więcej. Zainteresowanym polecam więc na przykład ?Syndrom czerwonej hulajnogi? Miry Jaworskiej, który dokładnie opowiada o Syndromie Aspargera.

Największym atutem książki jest to, że jest pełna ciepła i miłości do dzieci i widzi w nich dobro - bez względu na wszystko. Przecież dzieci nie rodzą się złe! To od rodziców i wychowania zależy to, jakie będą. Właśnie dlatego Casey kocha swoją pracę w rodzinie zastępczej, gdyż pokazuje tym dzieciom, że są wartościowe i ktoś się o nie chce zatroszczyć... Takie spojrzenie na dzieci jest bardzo ważne, bo każdemu daje szansę na zmianę. Przyjmuje pod swój dach nie tylko Jansona, który skrywa mroczną tajemnice, tęskni za nieodpowiedzialną matką (która zostawiła dwójkę dzieci bez opieki i pojechała na wakacje!) i bywa agresywny, ale również Georgia, który jest dzieckiem autystycznym i bardzo zamkniętym we własnym świecie.


Milczenie chłopców jest więc wartościową lekturą, uczącą empatii i szacunku do drugiego człowieka, jednak stanowczo zbyt szybko się kończy i zbyt mało mówi o autyzmie? Mimo wszystko polecam ją każdemu, kto chce się trochę nauczyć zarówno o wychowaniu jak i o dorosłych, którzy swoją bezmyślnością i głupotą krzywdzą własne dzieci.