MATKA i CÓRKA (twarda)

Maria Nurowska jest jedną z moich ulubionych pisarek, nic więc dziwnego, że z ogromną chęcią przeczytałam tę książkę, która jest wywiadem z nią i z jej córka, Tatianą Raczyńską. Poznajemy dwie kobiety, które całkowicie się od siebie różnią, a jednak łączy je niezwykła, choć też i trudna więź. Nie jest to rozmowa o pisaniu książek, nie jest to też pozycja biograficzna. To po prostu dialog dwóch kobiet, które wiele w swym życiu przeszły. Nurowska ujawnia wiele spraw związanych z jej dzieciństwem, rodzicami, ma się wrażenie, że pozwala zanurzyć się w swoją intymność, by coś w sobie oczyścić. Jest to w pewnym sensie książka psychologiczna, w której możemy odnaleźć siebie lub całkowite siebie przeciwieństwo.

Maria Nurowska to jedna z tych autorek, po których książki sięgam bardzo często. Wspominałam już kiedyś, że cenię ją za wielkie wyczucie, z jakim łączy w swoich powieściach fikcję literacką z prawdą historyczną. Chodź mogłoby się wydawać, że jej utwory to typowa literatura kobieca, w rzeczywistości jest zupełnie inaczej, a sama autorka wzdryga się na dźwięk tego określenia. Nurowska porusza w swoich książkach tematy trudne, niejednokrotnie kontrowersyjne, tematy tabu. Jedni ją za to cenią, a inni niestety ganią. Chociaż nie wszystkie przeczytane do tej pory powieści Nurowskiej do mnie trafiły, to szczerze przyznaję, nie mogę się oprzeć kolejnym pojawiającym się na mojej drodze pozycjom. Matka i córka, Maria Nurowska i Tatiana Raczyńska. Jedna z najbardziej znanych polskich powieściopisarek, której utwory przetłumaczono na szesnaście języków i pedagog szkolny z powołania. Te dwie kobiety zdecydowały się na niezwykle osobistą rozmowę z krytyczką literacką, Martą Mizuro. Opowiadają o swoim życiu, o towarzyszących im wzlotach i upadkach, trudnych wyborach i łączącej je relacji, która niestety nie należy do najłatwiejszych. Cofają się do przeszłości, roztrząsają bolesne dla nich momenty, wspominają dzieciństwo i młodość, a także osoby i sytuacje, które wywarły wpływ na ukształtowanie ich charakterów. Opowiadają o swoich wadach i zaletach, o tym co w sobie lubią i o tym, co najchętniej by w sobie zmieniły. Wspominają o pracy, ulubionych zajęciach, najbliższej rodzinie i planach na przyszłość. Maria Nurowska nie ukrywa, że w swoim życiu przeszła wiele. Trudne dzieciństwo, kolejne przeprowadzki i nieudane związki. To wszystko miało wielki wpływ na jej teraźniejsze życie. Jest niezwykle krytyczną wobec siebie perfekcjonistką, ale też osobą dość chaotyczną, pełną skrajności. Swoimi spostrzeżeniami i doświadczeniem życiowym dzieli się z czytelnikami książek, którzy na kartach kolejnych jej powieści odnajdą sporo wątków biograficznych. Powieściopisarka długo poszukiwała swojego miejsca na ziemi i wydaje się, że wreszcie je odnalazła. Wybudowanie pensjonatu w Bukowinie Tatrzańskiej poza satysfakcją i uczuciem spełnienia, dało jej możliwość odpoczynku i pracy w upragnionej ciszy, w otoczeniu niecodziennych widoków. O relacji łączącej obie panie więcej wspomina Tatiana, pieszczotliwie zwana przez Marię Tanią. Określa swoją matkę jako osobę wspaniałą, ale też trudną i niejednokrotnie męczącą. W oparciu o ich rozmowy sądzę, że więcej je dzieli niż łączy. Tatiana sprawia wrażenie osoby ciepłej, wyrozumiałej i troskliwej, całkowicie oddanej swojej pracy. W wielkim uczuciem mówi o swoich podopiecznych, stara się im za wszelką cenę pomóc i zrozumieć, ułatwić im wejście w dorosłe życie. Książka jest swego rodzaju rozliczeniem się z przeszłością, zamknięciem pewnego rozdziału w życiu bohaterek. Ale nie tylko. To także opis trudnych relacji pomiędzy matką i córką, na przykładzie pań, ale odnoszących się do szerszego grona. To książka o miłości, przebaczeniu i zrozumieniu, tolerancji bez względu na okoliczności. Paniom gratuluję przede wszystkim odwagi. Nie każdego bowiem stać na szczerą opowieść o życiu, o jego cieniach i blaskach. Wielka w tym zasługa Marty Mizuro, która bardzo umiejętnie dobierała pytania, nie pomijając również tych najtrudniejszych, dotyczących przeszłości Marii Nurowskiej. Książka jest prawdziwą kopalnią wiedzy o pisarce, dlatego polecam miłośnikom jej pióra i osobom ciekawskim. http://pozeracz-slow.blogspot.com/2014/01/matka-i-corka-w-rozmowach-z-marta.html

Rozmowy ?Matka i córka? porażają swoją autentycznością. Nikt się tutaj nie kryje z wyrzutami i nie zataja najbardziej skomplikowanych spraw. Alkoholizm w rodzinach, wczesne macierzyństwo, próby samobójcze ? wszystko się pamięta, ale boli już mniej. Na bohaterki wywiad Marty Mizuro patrzy się przez pryzmat okładki ? dwie młode, bardzo podobne do siebie kobiety mają się dziś dobrze. Choć Tatiana wspiera mamę, trzymając ją za ramiona, patrzy gdzieś indziej. To Maria Nurowska, znana przecież i poczytna pisarka, patrzy na czytelnika wzrokiem kobiety, która wiele przeszła i wiele wybaczyła, także sobie. Myślę, że lektura tej książki to niezwykła przygoda. Nie zawsze mamy szansę w ten sposób poznać drugiego człowieka. Polecam.

Książka nie tylko dla miłośników Marii Nurowskiej. Polecam ją wszystkim, którzy chcą lepiej poznać niełatwe relacje jakie łączą matki i córki, mimo ogromnej miłości jaka je łączy. Marta Mizuro zadaje swoim rozmówczyniom trudne i bardzo dociekliwe pytania. Warto zagłebić się w odpowiedzi.

Uwielbiam czytać od kiedy pamiętam. Literatura jest moją największą pasją i to jej staram się poświęcać cały wolny czas. Nie przepadam za książkami łatwymi, płytkimi, które nic nie wnoszą do naszego życia. Na pewno taką książką nie jest "Matka i córka w rozmowach z Martą Mizuro", która została właśnie wydana pod szyldem Znaku.
Przeczytałam ją w jeden wieczór i to bynajmniej nie dlatego, że jest to niewymagające zaanagażowania czytadło.
Maria Nurowska wraz z córką odpowiadając na pytania jednej z moich ulubionych kobiet piszących o literaturze, Marcie Mizuro, wprowadzi nas do swojego życia. Opowie o dorastaniu w pijącej rodzinie. Rodzinne sekrety i intrygujące fakty z życia pisarki sprawią, że czytelnik nie będzie mógł przestać czytać.
Bolesna, szczera, wyjątkowa publikacja idealna dla każdej kobiety.

Nie czytałam jeszcze żadnej książki Marii Nurowskiej a jej życie prywatne jakoś nigdy mnie specjalnie nie obchodziło. Poza tym nie przepadam za książkowymi wywiadami, których na rynku pojawia się coraz więcej. Dostałam książkę w prezencie i aby nie zrobić przykrości przyjaciółce, która mi ją wręczyła zaczęłam czytać. Byłam bardzo zdziwiona, bo niewiedziałam, że historia nieznanej mi pisarki i jej córki poruszy mnie dogłębnie i sprawi, że nie będę mogła odłożyć książki nie doczytawszy jej do końca! Coś pięknego. Książkę polecam każdemu, a dla wszystkich tych, którzy cenią od lat Marię Nurowską jest to pozycja obowiązkowa!

Maria Nurowska zaskakuje mnie przy okazji swoich premier. Zadziwia pomysłami na kolejne, czasem lepsze, czasem mniej atrakcyjne literacko dla mnie książki. Niemniej, zawsze mam ochotę po nią sięgnąć. Tym razem, chęć ta przemienia się w niecierpliwe oczekiwanie, bo o autorce ze strony prywatnej nie wiem kompletnie nic, przy czym szalenie mnie ciekawi jej osoba. Doczekałam się egzemplarza recenzenckiego, na tyle mi na nim zależało, że wyprosiłam go u wydawców! Przeczytałam jednym tchem, bo to, co tam zastałam to sama prawda i wielka szczerość ze strony autorki i jej uroczej córki.