Mam na imię Lucy (twarda)

Zakochałam się. Proza Elizabeth Strout skradła moje serce i udowodniła, że niepotrzebne są finezyjne zwroty, by zawrzeć taki ogrom emocji. Wystarczą proste słowa, zwykłe sytuacje, podane tak, że aż coś w środku skręca.

Jak bardzo nasze dzieciństwo ma wpływ na to kim jesteśmy, jak sami się postrzegamy?

Nowy Jork, połowa lat 80-tych. Lucy, matka, żona i początkująca pisarka, przebywa w szpitalu z powikłaniami po usunięciu wyrostka. Odwiedza ją tam matka, co przywodzi wspomnienia o małej miejscowości w Illinois, domu rodzinnym, wychowaniu twardą ręką w biedzie i ostracyzmie.

Tak wyraziście, tak bardzo wprost i trafnie bohaterka mówi o uczuciach, które drążą jej duszę.

To opowieść o zwykłym życiu i zwykłych ludziach kochających, cierpiących, nieidealnych. O próbie zmierzenia się z bolesnymi wspomnieniami z dzieciństwa, zrozumienia własnych emocji.

Mam na imię Lucy... Tytuł przywiódł mi na myśl skojarzenie z grupą wsparcia, której uczestnik po przedstawieniu się zaczyna snuć swoją opowieść. Czy taki był cel? Wylanie wszystkiego co leży na duszy i gniecie? Wszystkiego z czym trudno się pogodzić, co trudno zrozumieć i wybaczyć?

Polecam ogromnie!

PISAĆ BY LUDZIE NIE BYLI SAMOTNI

Taki cel przyświecał bohaterce niniejszej powieści, kiedy odkrywszy uroki literatury sama zaczyna marzyć o pisaniu. I taka jest właśnie ta powieść. Powieść o samotności, ale i z samotnością walce. O byciu między ludźmi, ale nie byciu z nimi. O alienacji, ale także odnowieniu więzi i odnalezieniu się z innymi. Bo w końcu książki są po to, by ludzie nie byli samotni.

Lucy trafia do szpitala. Prosty zabieg usunięcia wyrostka robaczkowego pozornie się udaje, ale ze zdrowiem kobiety zaczyna źle się dziać. Bakteria? Być może, ale nikt nie jest w stanie jej zidentyfikować. Zanim udaje się jej pomóc, Lucy spędza w szpitalu dziewięć tygodni. Z dnia na dzień ułożony pisarka i matka traci siły i kilogramy, a uczucia wypełniające ją i jej bliskich zmieniają się diametralnie. I wtedy przy jej łóżku zjawia się matka. Trudne relacje między nimi dwiema nie odzwierciedlają się w wymianie banalnych plotek i opowieści o znanych im ludziach, ale w Lucy powracają wspomnienia. Wspomnienia ciężkiego dzieciństwa, kiedy mieszkali w domu na kształt garażu, kiedy ogrzewać musiała się w szkole, a nauczycielka potrafiła powiedzieć, że bieda nie tłumaczy braku dbania o higienę. W owych czasach chodziła spać głodna, a chleb z melasą był właściwie jedyną żywnością. Jednakże to w tych trudnych warunkach odkryła miłość do literatury i zahartowała się, i teraz, kiedy trudne chwile wróciły, znów odkrywa dawno zapomniane emocje i uczucia, odbudowując relacje z matką. Czy trwale?

?Mam na imię Lucy? to powieść bardzo stonowana, delikatna wręcz bym rzekł. Skromna. Prosta. A jednak w tym wszystkim tkwi wielka siła, bo życie jest właśnie takie, jak ta książka. Nie ma fajerwerków, nie ma nadmiaru wielkich słów, pozostają tylko małe prywatne tragedie i takie same zwycięstwa. Oraz traumy, które cieniem kładą się na naszej przyszłości. Elizabeth Strout opowiada o tym spokojnie i wyważenie, jakże często między wierszami. Jej styl nie jest kwiecisty, za to czuć w nim wielkość autorki. Tak, jak to często bywa w przypadku klasyki literatury.

Co najważniejsze w ?Lucy?? nie brak także emocji. Początkowe sceny, w których dzieci martwią się o mamę na granicy lęku przed nią, pokazują przejmującą prawdę. I ta prawda pozostaje z nami do samego końca, urzekając, ale ani przez chwilę nie nudząc.

Podsumowując: warto. Nie czytałem wcześniej żadnej z książek Strout, ale po lekturze ?Na imię mam Lucy? wiem jedno - jeszcze nie raz sięgnę po jej powieści, bo warto poświęci na nie swój czas. Dlatego polecam je Waszej uwadze, jeśli macie ochotę na coś ambitnego, a zarazem nieciężkiego.

Bardzo chciałam zachwycić się najnowszą powieścią Elizabeth Strout. I odnalazłam w niej wiele pięknych elementów, które mnie oczarowały, czasem wzruszyły, ale zachwytu, jaki towarzyszył "Olive Kitteridge" - nie było. Niewątpliwie największą zaletą powieści "Mam na imię Lucy" są powściągliwość i niedopowiedzenie. Lucy Barton, dojrzała pisarka, po latach oddalenia, spędza 5 dni z matką u swego boku. To czas na potwierdzenie swej miłości do niej i odnalezienie dowodu, że i matka kocha. Za naszą bohaterką tragiczne dzieciństwo, o którym wiemy zbyt mało, by tak naprawdę je ogarnąć. Lucy tak niewiele nam mówi: trochę opowieści o latach spędzonych w zimnym garażu, wspomnienie biedy i ciężkiej ręki rodziców, jakaś ulotna myśl o nienazwanym, niewypowiedzianym "Tym Czymś". Lucy skupia się na relacji z matką, którą kocha i której miłości tak pragnie. Po drodze kilka słów o pladze AIDS w latach 80., trochę o niemieckich przodkach jej męża i wojennej traumie ojca. Nic, z czego moglibyśmy utkać całość. Ale to nie zarzut. Przeciwne. Sama Lucy mówi na przykład, iż to przecież nie opowieść o jej małżeństwie, więc tego tematu unika. Jednocześnie jednak mam nieodparte wrażenie, że z tych czarujących skrawków powieści, nie wychodzi równie urokliwa całość. Mam poczucie pewnego niedosytu i to nie tego, który czuć, gdy historia "niezamknięta" -a takie przecież lubię - ale zwyczajnie, tego literackiego, czytelniczego... Mimo tego, a może właśnie dlatego - zachęcam do przeczytania! :-)Każdy przecież mierzy swoją miarą :-)