Krucha jak Lód

"Krucha jak lód" to wspaniała lektura, z silnie zarysowanymi postaciami, ekscytującym procesem w tle i świetnie wykorzystanym wątkiem medycznym. Picoult wykonała kawał dobrej roboty, przywołując jako temat przewodni wrodzoną łamliwość kości we wszystkich jej przejawach. Począwszy od lęku rodziców przed każdym upadkiem dziecka, aż do jego rozpaczliwych próśb o normalne życie, zabawy w piaskownicy i jazdę na łyżwach.

Książa w tematyce bardzo wpisującej się w nurt aktualnej dyskusji o prawie aborcyjnym. Osteogenesis imperfecta - wrodzona łamliwość kości, choroba nieuleczalna, bolesna i brutalna dla każdego, kto się z nią styka. Za sprawą cierpiącej na tę dolegliwość Willow, doświadcza jej cała rodzina OKeefe. Patrząc na codzienne cierpienie dziewczynki, szukają odpowiedzi, czy mogli temu jakoś zapobiec? Razem z bohaterami książki przechodzimy przez brutalny proces, w którym nagrodą jest lepsza opieka, a ceną ? utrata wieloletniej przyjaciółki i przyznanie się do chęci terminacji ciąży, gdyby choroba została odkryta w trakcie ciąży. Smutna i przejmująca opowieść o tym, jak wiele można poświęcić, aby ratować bliskich. Idealna na długie, jesienne wieczory, koniecznie z herbatą i paczką chusteczek.

Każdy rodzic, oczekujący dziecka, marzy o tym, żeby urodziło się ono w pełni zdrowe. Mogło biegać, skakać i bawić się z innymi. Nie musi być piękne, inteligentne, zachwycające, idealne. Nieważne ile by miało wad, rodzice i tak nie będą ich dostrzegać i kochać je ponad życie. Ważne jest tylko jedne- żeby było zdrowe. Jak byście się zachowali, gdyby jednak takie nie było? Czy opiekowalibyście się nim bez słowa skargi i udawali, że wszystko jest w porządku? Jak dużo moglibyście w stanie dla niego poświęcić? A może, gdybyście mieli taką sposobność, zdecydowalibyście się na aborcję?


Jodi Picoult w powieści "Krucha jak lód" poruszyła właśnie ten trudny i kontrowersyjny temat. Trzeba przyznać, że bardzo dobrze sobie z nim poradziła. Willow rodzi się z bardzo rzadką chorobą- osteogenesis imperfecta. Polega ona na tym, że jej kości łamią się znacznie prościej niż u normalnego człowieka. Wystarczy, że się potknie, przewróci, lekko uderzy lub po prostu kichnie.. Jej mama- Charlotte bardzo ją kocha i razem z mężem Seanem starają się nią jak najlepiej opiekować i jak najlepiej ją wychować. Jednak to nie jest takie proste zadanie. Na ich drodze pojawia się bowiem bardzo dużo trudności. Nie mają aż tylu pieniędzy, aby starczyło im na każdą operację i decydują się na pozwanie do sądu lekarki Charlotte, którą była jej najlepsza przyjaciółka Piper. Nawet jeśli tę sprawę wygrają, to czy będzie to wygrana warta zachodu? Czy nie okaże się ona największą życiową porażką dla całej rodziny?

Charlotte, Seana, Willow, a także jej starszą siostrę- Amelię, czeka wielka próba. Charlotte musi podjąć się bardzo ryzykownego zadania, skłamać w dobrej wierze. Jednak przez to, nie wiadomo czy jej rodzina nie ulegnie rozbiciu. W książce możemy poznać emocje każdego z bohaterów, zobaczyć jak myślą, jakie mają problemy. W każdym rozdziale jest pokazany punkt widzenia innej osoby.

Książka Jodi Picoult jest niezwykle poruszająca. Czytając ją nie sposób nie przeżywać wszystkich wydarzeń, razem z bohaterami. Jest to powieść, nad którą można płakać, i której szybko się nie zapomina. Nie należy ona do grupy tych książek, które po przeczytaniu, odkładamy na półkę i od razu rozpoczynamy kolejną. Skłania nas do rozmyślań i refleksji. Mimo tego, autorka pisze lekkim i przyjemnym piórem, przez co czytanie sprawia nam też dużo przyjemności.

Jedynym minusem, jakiego dopatrzyłam się w "Kruchej jak lód" było to, że jej schemat był niemal identyczny jak w "Bez mojej zgody". Przez to książka nie była dla mnie aż tak zaskakująca i zakończenia sama się domyśliłam.

"Krucha jak lód" jest wspaniałą książkę, dla wrażliwego czytelnika w każdym wieku. Ukazuje nam ogrom miłości, jaką możemy darzyć drugiego człowieka, a także wielkie poświęcenie. Po przeczytaniu, możemy się zastanowić na sobą i nad moralnością wyborów, których dokonujemy. POLECAM.

Czytając drugą w mojej karierze czytelniczej książkę autorstwa Jodi Picoult pt. Krucha jak lód miałam lekkie déjavu. Nie musiałam nawet długo rozmyślać nad przyczynami tego zjawiska. Pisarka bowiem znowu raczyła mnie tym samym schematem powieści co poprzednio. Wybrała kolejny temat przewodni swojej książki, dodała odpowiednich do tego bohaterów w tym po raz kolejny panią prawnik, której życie prywatne rzutuje na przebieg książki.
Zazwyczaj w jakimś sensie współczuje matkom, których dzieci są przewlekle chore, co wiąże się z poświęceniem, dużymi wydatkami finansowymi itp. W większości przypadków nawet je podziwiam. Nie potrafię sobie wyobrazić siebie w takiej sytuacji, dla mnie to czysty heroizm. Jednak w książce postać Charlotte mnie dosłownie irytowała. Miałam wrażenie, że sama wkłada sobie na plecy krzyż i ten fakt sprawia jej pewną przyjemność. Córka służyła jej za usprawiedliwienie wszystkich wyborów życiowych, których dokonywała przede wszystkim dla siebie. Druga córka Amanda była niestety zdrowa, przez co nie spełniała egoizmu swojej matki a na dodatek musiała się dostosowywać do jej męczeńskiego trybu życia. Od małego wpojono jej, że ma być tą starszą, mądrzejszą itp. etc. Mówiąc krótko zabrano jej dzieciństwo do tego stopnia, że w każdym posunięciu widziała swoją winę. Ojciec dziewczynek jest kolejnym składnikiem opracowanego schematu jest policjantem. Być może jest władczy i silny w pracy ( nie opisano tego), ale w domu oddaje prym swojej żonie. To Charlotte mówi mu, co i jak ma robić. Podobało mi się, że jest przykładem ojca i partnera, który kocha mimo wszystko. Kocha, choć Amanda nie jest jego biologiczną córką, kocha, choć Willow jego pierworodna jest chora a to przecież zwykle godzi w dumę policjanta. Kocha również Charlotte i daje tego największy wyraz będąc z nią, gdy robi źle. Jednocześnie jednak jako policjant jest człowiekiem honoru i żyje zgodnie ze swoimi zasadami, które niekoniecznie odpowiadają jego żonie. Żonie, która dla pieniędzy gotowa jest podać własną przyjaciółkę do sądu. Padają pytania: Ile warta jest przyjaźń? Czym jest godność i honor?
Niestety na te pytania Charlotte mogła odpowiedzieć sobie dopiero, gdy było już za późno by cofnąć się. Jodi pokazuje, że tak naprawdę największe konsekwencje naszych wyborów ponosi nikt inny, tylko dzieci.
Zdecydowanie brakowało mi tam radości, żartu, zabaw czegoś oczywistego w przypadku dzieci. Proza pomimo tego, że książka wciąga i czyta się ją błyskawicznie to brakuje dla mnie dawkowania emocji. Moim zdaniem to, co wywołuje uczucia już jest w nas, a Jodi jedynie pisze i pozwala nam myśleć o tym, co my zrobilibyśmy, pozwala wczuwać się w rolę poszkodowanych.
Czy warto przeczytać? Owszem. Styl Jodi to nie jest złote pióro literatury pozwala jednak zatrzymać się i zastanowić nad sobą, nad swoimi wyborami czy zawsze są dobre i moralne( jeśli to dla Was ważne). Jeśli zaś książka Wam się nie spodoba to nie stracicie dużo czasu.