Krótkie wywiady z paskudnymi ludźmi

Opis produktu:

  Dla Davida Fostera Wallace`a literatura nie miała granic i nie było tematów tabu. Oto niezwykły zbiór opowiadań pisarza, ikony amerykańskiego postmodernizmu, który za życia stał się legendą.

 "Krótkie wywiady z paskudnymi ludźmi" to zbiór rozmaitych historii, gatunkowo niejednorodnych, które łączy jednak jedno: niemal we wszystkich odnajdziemy ten sam błyskotliwy dowcip, ironiczne poczucie humoru, groteskowe postaci lub sytuacje.
  Bohaterami są Amerykanie przełomu XX i XXI wieku - egocentryczni, emocjonalnie płytcy i zagubieni, zapatrzeni w media, rozbudzeni seksualnie, ale niezdolni do zbudowania trwałej i zdrowej relacji. Wallace, który cierpiał przez 20 lat na depresję, w swych opowiadaniach ośmiesza też współczesną kulturę terapeutyczną, tendencję do ciągłego psychologizowania i doszukiwania się traum z dzieciństwa. Pisarz zaskakuje nie tylko treścią, ale i postmodernistyczną formą - ekscentrycznym sposobem opisu, jednostronnymi dialogami i użyciem przypisów jako środka literackiego. Nie sposób oderwać się od tej lektury - każda historia wciąga nas w dziwaczny świat skrzywień - na pierwszy rzut oka absurdalnych i surrealistycznych, a przecież występujących powszechnie w rzeczywistości.
  Dzięki tej zdumiewającej książce polski czytelnik może wreszcie poznać twórczość jednego z najwybitniejszych pisarzy naszych czasów: prozę, która wymyka się wszelkim opisom, porównaniom i jakiemukolwiek zaszufladkowaniu do tego stopnia, że... sam autor "Krótkich wywiadów" miał z tym problem.
David Foster Wallace pisze: Próbujesz stworzyć cykl bardzo krótkich utworów beletrystycznych, utworów, które jednak nie będą ani contes philosophiques, ani skeczami, ani scenariuszami, ani alegoriami, ani bajkami, w ścisłym sensie, chociaż nie kwalifikują się też właściwie jako "opowiadania". Na czym właściwie miałyby polegać, to trudno objaśnić. Może powiedzmy, że mają jakimś sposobem wzbudzić swoisty stan "kwestionowania" u czytającej je osoby - tzn. stan badania palpacyjnego, sięgania subtelnymi czułkami w szczeliny poczucia czegoś, etc... chociaż czym jest owo "coś", to pozostaje szaleńczo trudne do uchwycenia, nawet dla ciebie gdy pracujesz nad tymi utworami...

  Pewnemu mężczyźnie śni się, że jest ślepy i wówczas okropnie płacze: dlaczego? Inny - kowboj sześciopak pistolet, najpospolitsza świnia - próbuje zadowolić damę. Dziewiętnastolatek przypomina sobie, że w dzieciństwie ojciec wymachiwał do niego swym kutasem: czy wstrząśnięty tatuś nie pamięta, czy nie chce tego pamiętać? Artysta-malarz po kursach psychologicznych i doradca prawny odwiedzają ludzi, którzy nie radzą sobie w życiu: czy pomoże im sztuka? Inny ojciec na łożu śmierci wyznaje Bogu, że zawsze nienawidził syna, bo zabrał mu żonę, swoją matkę, która zajęła się tylko dzieckiem, burzącym wszelki dotychczasowy porządek... W tej książce wiele jest takich historii, prowadzących do zupełnie innych wniosków niż z początku nam się zdaje. Wallace analizuje w nich ludzką naturę od pozornie nic nie znaczących śmiesznostek po nasze najmroczniejsze upodobania i fobie. Jak groźne są skutki zbyt wyśrubowanych standardów, nakładanych przez doskonałą matkę na syna? Skąd bierze się potrzeba masochizmu? Dlaczego masturbacja bywa wspanialsza niż sam seks? Czego chcą nowoczesne kobiety, będące zlepkiem sprzeczności, którymi się same faszerują i od których dostają bzika?
  Wallace wprzęga w swe analizy m.in. psychologię, filozofię i logikę matematyczną, socjologię i psychiatrię. No i jak to jest zrobione! A za każdym razem inaczej. Teatralne monologi (doczekały się brawurowych adaptacji scenicznych), iście filmowe dialogi (powstał film), olśniewające pastisze (np. w manierze science-fiction), niby marginalne zapiski, a nawet... plan opowieści zamiast niej samej. Na osobną wzmiankę zasługuje tekst "Osoba w depresji", usiłująca opisać jakie to bolesne i przerażające nie móc wyartykułować rozdzierającego bólu chronicznej depresji i musieć się w zamian uciekać do prezentowania przykładów, które, co zawsze starannie podkreślała, na pewno robią z niej mazgaja, który użala się nad sobą. Sam pisarz cierpiał na depresję, która doprowadziła go do samobójstwa w 2008 roku w wieku zaledwie 46 lat.

  W 1997 za jeden z tekstów z "Krótkich wywiadów z paskudnymi ludźmi" autor został nagrodzony Aga Khan Prize for Fiction, przyznaną przez redaktorów The Paris Review. "Krótkie wywiady z paskudnymi ludźmi" doczekały się także ekranizacji (2009, reżyseria: John Krasinski)


 `Foster Wallace, niebezpiecznie utalentowany autor genialnego opus magnum, powieści amerykańskiej z roku 1996 - Infinite Jest - wyznaczył sobie tym razem podziwu godny cel: stworzyć serię kolących satyr na temat intelektualnej pustki i samozadowolenia współczesnej nam kultury terapeutycznej.`
  Greg Burkman, Seattle Times

 `Uderzająco oryginalny zbiór... ma z założenia stawiać czytelnikowi pytania, budzić świeże reakcje na rzeczy straszne, które straciły swe ostrze w dobie przeładowania informacyjnego... Dowodzi rangi intelektualnej i talentu, jakie niewielu pisarzy posiada, a jeszcze mniej ujawnia.`
  R.Z. Sheppard, Time



David Foster Wallace (1962-2008) - amerykański pisarz i eseista, wykładowca uniwersytecki. Studiował filologię angielską i filozofię. Jego powieść Infinite Jest (1996) została uznana przez magazyn Time za jedną ze 100 najlepszych angielskojęzycznych powieści od założenia czasopisma w 1923. Los Angeles Times nazwał go jednym z najbardziej wpływowych i innowacyjnych pisarzy ostatnich dwudziestu lat. W 2008 roku, po wielu latach walki z depresją, pisarz popełnił samobójstwo. Jego ostatnia, nieukończona powieść - The Pale King, została wydana w 2011 i była nominowana do nagrody Pulitzera w dziedzinie literatury.


tytuł oryginalny Brief Interviews with Hideous Men
Przekład: Jolanta Kozak