Korona śniegu i krwi

Autorka powieści należy do grona tych rodzimych pisarzy, których raczej nie trzeba nikomu przedstawiać. Szczególnie biorąc pod uwagę napisane przez nią serie, które zyskały ogromne uznanie zarówno pośród krytyków jak i zwykłych czytelników, łaknących dobrej i wciągającej lektury. Jedną z takich pozycji jest właśnie wspomniany we występie cykl Odrodzone królestwo, który przez naprawdę spore grono czytelnicze, wychwalany jest na wszystkie możliwe sposoby. Jak jednak doskonale wiadomo, gusta są różne i nie każdy musi podzielać zdanie innych. Najlepiej więc przekonać się o tym, czy seria jest właśnie dla nas, czytając poniższą recenzję.

Autorka przenosi nas do okresu rozbicia dzielnicowego, kiedy to kraj podzielony pomiędzy różnych Piastów, daleko był od swojej wielkiej świetności. Każdy pomniejszy władca nie tylko marzył o tym, aby powiększyć swój stan posiadania, ale również do tego dążył (nie zawsze jednak w dość honorowy sposób). Fabuła powieści rozpoczyna się w 1272 roku, podczas oblężenia Strzelców Krajeńskich. To właśnie tam wielkopolski książę Przemysł II zdobywa swoje pierwsze poważne doświadczenie bojowe, które może przydać mu się w przyszłości. Pod czujnym okiem stryja Bolesława (Pobożnego), młodzian rozwija się na prawdziwego Piastowskiego przywódcę, którego przeznaczeniem jest ponowne zjednoczenie kraju. Zanim jednak to nastąpi, a jego los dokona się w niebyt przyjemnych okolicznościach, na czytelnika czeka spora dawka fabularnej treści, w której znajdziemy dosłownie wszystko.

Autorka w naprawdę ciekawym stylu łączy prawdę historyczną (opierając ją na konsultacjach z wieloma historykami), z pewnymi rozwinięciami niedopowiedzeń i własną interpretacją niektórych faktów. Całość jest na tyle sprawnie napisana, że trudno tutaj odróżnić prawdy i półprawdy. Dodatkowo całość doprawiona jest również solidną porcją mocno fantazyjnych wątków, które mają pobudzić naszą wyobraźnię. W kolejnych rozdziałach autorka przedstawia całą plejadę książąt, pomniejszych władców, biskupów, rycerzy i całą gamę innych mniej lub bardziej ważnych dla historii postaci. Trzynastowieczna Polska podzielona pomiędzy Piastów zaprezentowana jest jako arena walk o władzę (co ma swoje przełożenie na historię). Intrygi, zdrady, potyczki, otwarte wojny, skrytobójstwa, podjudzanie do nieposłuszeństwa prawowitym władcom. Treść fabularna jest na tyle złożona, że próba wymienienia wszystkich ukazanych tutaj postaci czy wątków, zakończyłby się napisaniem kilkudziesięciu stronicowanego elaboratu.

Jeżeli same wątki czysto historyczne to ciągle za mało, to autora dokłada do tego wszystkiego sporą dawkę rodzimych legend i wierzeń. Ziemia, na której chrześcijaństwo stało się religią podstawową, ciągle mocno zakorzeniona jest wierze w dawnych bogów, których wyznawcy przepowiadają powrót ?starej krwi?. Zwierzęta herbowe zaczynają odgrywać coraz większą rolę w całej historii, wspierając swoich panów, nie tylko jako symbol, ale również w bardziej bezpośredniej formie. Spora dawka fantazyjności, która tutaj znajdziemy, wcale nie umniejsza wartości historycznej powieści, a dodatkowo pozwala na zainteresowanie książką nowej grupy odbiorców.

Zarówno zaprezentowana treść, jak i przystępny styl pisania autorki, daje obraz niebywale ciekawej książki, która wydaje się pozbawiona wad. Niestety nie jest tak pięknie. Zarówno ilość poruszonych tutaj wątków, jak i masa przedstawionych postaci, wymusza na nas naprawdę mocne skupienie podczas lektury. Wystarczy jedno małe rozluźnienie i szybko człowiek przekonuje się o tym, że pogrążył się w fabularnym chaosie, w którym trudno się połapać. Odbioru pozycji nie ułatwia również przeskakiwanie przez autorkę pomiędzy różnymi bohaterami, z których perspektyw ukazana jest narracja. To czy taka złożoność powieści i wymóg mocnego skupienia się podczas lektury, uznamy za wadę to już jednak sprawa czysto indywidualna.

Korona śniegu i krwi to naprawdę solidna pozycja (zarówno pod względem jakości historycznej, jak i grubości), która na pewno powinna zaciekawić miłośników powieści osadzonych w minionych czasach. Czy można tytuł nazwać ?rewelacyjnym? i porównywać go do ?Gry o Tron?? Sam osobiście nie skłaniałbym się do takowych porównań, szczególnie że samo dzieło George?a R.R. Martina nie dla każdego musi być pozycją wybitną. Na tytuł (tak jak na cały cykl) najlepiej patrzeć przez pryzmat rodzimego rynku, na którym powieść na pewno zalicza się do grona bardzo udanych.

"A przeciwności tylko służą miłości albowiem, co łatwe, we wzgardzie pogrążone będzie."

Wspaniały mariaż elementów fantastyki z bogatymi w szczegóły faktami historycznymi, obejmującymi okres XIII wiecznej Polski. Polski rozbitej na małe księstwa i skłóconej pomiędzy Piastami, nie potrafiącymi dojść do porozumienia. Przez co wciąż trwa walka o koronę, pomiędzy nimi i innymi chętnymi przejęcia władzy. Opowieść ta rozciąga się na przestrzeni dwudziestu lat, w przeciągu których jesteśmy świadkami dorastania księcia wielkopolskiego Przemysła II.

Dzisiaj pili za to, że na obu piastowskich dworach nie będzie żałoby.
? Nie daj Boże zjazd piastowski! ? wzniósł toast Przemysł do Henryka.
? Tak mówi biskup poznański!
? Niewiele brakowało, by twój biskup okazał się nieomylny!
Henryk spełnił kielich.
? A mój stryj, ten nieżyjący, Władysław, powtarzał, że gdzie dwóch Piastów, tam wojna, a gdzie trzech, tam apokalipsa! Napijmy się!
? Ale tylko za spotkanie!

Nadszedł odpowiedni moment na zjednoczenie królestwa czyli Piastowską "grę o tron czas zacząć.
Trzeba dość uważnie czytać, by nie zagubić się w tej mnogości ?święcie nam panujących? książąt i innych postaci występujących w tej książce. Jednak sama historia jest tak intrygująco opowiadana, że to naprawdę nie czyni wielkiego problemu.
Podziwiam warsztat, kunszt i ogrom wiedzy jaki posiada Autorka. Zdecydowanie zasługuje na większe zainteresowanie i nagrodzenie jej talentu pisarskiego i systematyczne powiększanie grona zaciekawionych czytelników historią Polski, a szczególnie tej poświęconej Piastom.
Tę opowieść trzeba sobie dawkować, jak najlepszy deser. Ambrozja dla zmysłów. Zawiera tak wiele informacji i faktów historycznych, że nie sposób nie poświęcić im odpowiednio więcej uwagi. Autorka wyciągnęła z zaistniałych w tamtym okresie, mało znanych okoliczności co tylko się dało i połączyła zgrabnie z nienarzucającymi się elementami słowiańsko ? pogańskich wierzeń w całość, tworząc niezaprzeczalnie dzieło literatury polskiej. Harmonijne połączenie historycznego średniowiecza z fragmentami baśniowymi, jak chociażby poruszającymi się znakami herbowymi szlachty, wplecioną w to legendą o Królu Arturze i świętym Graalu, tworzą unikalny klimat tej książki. Autorka udziela nam wspaniałej lekcji historii, książka zasługuje na to by być lekturą obowiązkową w polskich szkołach.
Jestem niezmiernie ciekawa drugiej części.
Książka ta była tegorocznym prezentem gwiazdkowym od Osoby bliskiej memu sercu. Czytanie jej sprawiło mi wiele radość. Zupełnie inaczej odczytuje się słowa z papierowych kart niźli stron wygenerowanych w formie elektronicznej.
Towarzyszący temu ceremoniał można porównać do aktu duchowej adoracji. To była dla mnie niezaprzeczalnie uczta dla zmysłów i przyjemność w czystej postaci. Dziękuję Mojemu Przyjacielowi oraz Księgarni Gandalf za pięknie zapakowany i dostarczony prezent ;-)

Przeczytawszy wszystkie trzy tomy serii Korony, zauważam że części są nierównomierne. Pierwsza część, niniejsza, jest przegadana, udziwniona na siłę i sztucznie, zaś dopiero pod koniec robi się bardzo ciekawie. Druga i trzecia część są stopniowo coraz lepsze.

Przede wszystkim, mam wątpliwości, co do niektórych zastosowanych w świecie przedstawionym elementów fantasy. Czytelnik musi się przygotować na obcowanie z księciem krakowskim, który ma elfie uszy oraz jego żoną, która jest aniołem. Te dziwne elementy nie są wytłumaczone w dostateczny sposób, jakby wrzucone na siłę, byleby tylko było magiczniej. Jakoś to razi, zabrakło tu wiarygodności, którą Autorka uzyskała na przykład przy przedstawicielach Starszej Krwi. O ile bardziej fascynujące jest to, co wymyśliła sama!
Szczęściem w pozostałych dwóch tomach tych dziwności albo coraz mniej, albo coraz lepszej jakości i narracja znacznie na tym zyskuje.


Poza tym trylogię czyta się dobrze. Czyta się ją też szybko, a im dalej tym lepiej. Ciekawie są opisane postaci, charaktery, wiele zapada w pamięć, np.: Muskata.

Również plus za to, że Autorka dotyka dziejów w historii naszej nielubianych z uwagi na chaos, jaki wówczas panował w królestwie. Wielce chwalebne, że ktoś w ten bezład postanowił wejść i utkać na jego tle alternatywną historię.

Cała trylogia nie jest może dziełem wybitnym, ale na pewno umili czas wielbicielom dynastycznych rozgrywek w ogólności oraz Piastów w szczególności. Czytając, po wielokroć miałam wrażenie, że Autorka wydobyła jakiś potencjał, coś co mogło zostać przedstawione jeszcze lepiej, co samo w sobie jest dobrą rzeczą. Oznacza, że w polskiej historii pozostają tony diamentów do odkopania i wydobycia na światło dzienne.

Korona na pewno jest napisana lepiej (o niebo lepiej!), niż ?Gra w kości?. Co cieszy, bo chociaż wszystko się zmienia, wszak o to chodzi, by zmieniało się na lepsze, nie na gorsze!