Jak zawsze

Tylko spójrzcie na tę okładkę! To po prostu jedna wielka zapowiedź tego, co znajdziecie w środku - a tam są bardzo intrygujące treści... Zygmunt Miłoszewski poprowadził dwie narracje: Grażyny i Ludwika. Dzięki temu stworzył przezabawne i do bólu prawdziwe portrety przeciętnej kobiety i przeciętnego mężczyzny. Z niesamowitą płynnością przedstawił relację pary staruszków, która ma okazję powrócić do swoich młodych pięknych ciał i przeżyć coś, o czym nawet nie śnili.

Nie da się ukryć, że Miłoszewski otwarcie mówi o seksualności człowieka. Pisze o tym w bardzo zabawny i lekki sposób, bo przecież nie ma żadnego sensu w ukazywaniu zdeformowanej rzeczywistości, w której na pewno nie żyjemy. Prawda jest taka, że każdy człowiek (a przynajmniej znaczna większość!) żartuje sobie ze spraw intymnych. Jednak w "Jak zawsze" sytuacja jest jeszcze zabawniejsza, bo dotyczy pary, która ma spory staż w związku... Czy w ich życiu coś jeszcze może się zmienić, czy znowu z westchnięciem powiedzą: "jak zawsze"?

Grażyna i Ludwik przenoszą się w czasie do lat 60. XX wieku. Niestety, nie mogę zbyt wiele powiedzieć o tym czasie, ponieważ nie było mnie jeszcze wtedy na świecie. Ale z opowieści, które znam dzięki rodzicom, mogę zdecydowanie powiedzieć, że poczułam klimat tamtego okresu.

W "Jak zawsze" znajdziecie mnóstwo pozytywnych emocji. Będą momenty, które Was rozśmieszą, a niektóre być może wzruszą... Jednak nie mogę powiedzieć, że jest to książka idealna. Ma swoje wady. Autor nie wykorzystał do końca wszystkich swoich pomysłów, co skutkowało tym, że w pewnym momencie poczułam niedosyt. Czegoś mi tu zabrakło. Co więcej, mam drobne wątpliwości odnośnie oryginalności całej tej historii. Ale dużo zależy od Waszego podejścia, dystansu do świata i ludzi oraz od tego, czy znacie inne książki Zygmunta Miłoszewskiego. Autor do tej pory pisał kryminały, a "Jak zawsze" jest zupełnie inną formą literacką, co niektórym może przeszkadzać.

Podsumowując, "Jak zawsze" polecam tym osobom, którym historia Polski nie jest obca, lubią dobry humor i szczyptę erotyzmu.

Książka genialna w swojej prostocie, czyta się jednym tchem, mimo że nie ma tam jakiejś niesamowitej akcji. Momentami śmiałam się głośno, ale to nie jest komedia. Myślę że celem autora było głównie zachęcić czytelnika do refleksji nad tym, co tak naprawdę jest w życiu ważne i jak ustawić sobie priorytety. Do tego ciekawie skonstruowane tło w postaci alternatywnej polskiej powojennej rzeczywistości, dodaje tej historii pewnego smaczku z pogranicza fantastyki. Polecam

Jakże inny Miłoszewski. Jestem mile zaskoczona ta pozycją skłaniającą do refleksji i zamyślenia czy warto cos zmieniać czy nie? Polecam wszystkim którzy myślą że coś warto w życiu zmienić. Do tego cena dobra, wysyłka szybka.

Pełna recenzja: http://przymuzyceoksiazkach.pl/2017/11/23/zygmunt-miloszewski-jak-zawsze-recenzja/

Jestem pełen uznania dla Miłoszewskiego, że porwał się na taką powieść. ?Jak zawsze? to naprawdę solidna i zabawna obyczajówka, niepozbawiona rzecz jasna wad, ale pokazująca, że autor ma potencjał by stać się kimś więcej niż ?tym kolesiem od kryminałów?. Ciągle jest głodny nowych wyzwań. Mógłby przecież złamać dane słowo i trzasnąć kolejny tom Szackiego. Kasa by się zgadzała, książka pewnie byłaby dobra. Tym bardziej szacunek, że powstało ?Jak zawsze?.

Życie w związku to taka prosta sprawa. Przez cały czas jego trwania wystarczy wspólne zrozumienie swoich wad i pójście na kompromis. Również czasem trzeba przyznać się do błędu i przemyśleć kilka słów w odpowiednim momencie. Ogólnie to nie jest nic takiego, co byłoby ponad ludzki wysiłek i jak dwie strony będą przestrzegać tych zasad to wróżę dużo szczęścia. No chyba, że na horyzoncie pojawia się widmo ponownego przeżycia pięćdziesięciu lat z tą samą osobą, w całkowicie nowej rzeczywistości. I przed takim dylematem stają Grażyna i Ludwik, małżeństwo z naprawdę długim stażem. Wtedy szczęściem jest to, że się nie pozabijają.

Zygmunt Miłoszewski swoją powieścią wywołał wstrząs na polskim rynku wydawniczym. O tej książce było głośno zanim trafiła na półki sklepowe, a obecność autora w mediach głównego nurtu tylko utwierdziła mnie w tym, że ludzie od marketingu muszą być pewni tej książki. Po pierwszych recenzjach widziałem już widoczny podział czytelników, na tych zachwyconych i tych którzy by powiesili autora na najwyższym drzewie we wsi. Czy w obu przypadkach słusznie?

Historia Grażyny i Ludwika to kawał dobrze napisanej fabuły. Widać, że autor przyłożył się budując świat w którym przyszło im żyć. Niesamowicie czułem się gdy czytałem jakimi prawami rządzi się owe miejsce, prezentując szeroki wachlarz osobowości w otoczeniu naszych bohaterów. Bardzo mocno można odczuć, że powieść skupia się na relacjach międzyludzkich, a alternatywna rzeczywistość jest tylko tłem. Ale nie byle jakim, bo autor jest wnikliwym obserwatorem, zgrabnie przemyca nasze zalety i wady narodowe do tej rzeczywistości. I robi to w naprawdę zabawny sposób. Od prostych gagów, słownych przytyków, aż po całe wątki min. w którym Grażyna chce zrobić rewolucje seksualną w konserwatywnej szkole. Nienachalny humor naprawdę jest dużym atutem tej powieści.

Książka posiada niewątpliwy urok, ale z drugiej strony akcja jest trochę rozwleczona. To może być największy zarzut największych fanów autora, przyzwyczajonych do dobrze skrojonego kryminału, bądź powieści szpiegowskiej. Ta inność wynika z takiego charakteru książki, ale cały czas miałem z tyłu głowy inny styl. Pewnie przy kolejnej powieści, zdążę się przyzwyczaić do zmiany. Ale mój największy zarzut to zakończenie, które jest bardzo rozczarowujące. Spodziewałem się naprawdę solidnego zakończenia, po tak pieczołowicie budowanym nastroju i otoczce tajemnicy.

Oprócz kontrabandy zabawnych zalet i wad narodowych, znalazło się miejsce na drugie dno. Ono jest bardziej gorzkie i zmusza do refleksji, że nasza tożsamość narodowa zawsze będzie rozdarta, czy to pod okupacją jednokolorowej flagi, czy trójkolorowej. Nie ma znaczenia, co jest dobre dla nas, ale jaki interes ma drugie mocarstwo. To jest smutne, że po tylu latach ciągle nie potrafimy zadbać o swoje interesy, a jak już do tego dochodzi, jest to bardzo nieudolne.

Podsumowując jest to słodko-gorzka powieść, która pod płaczem perypetii Grażyny i Ludwika, przemyca prawdę o Polsce i Polakach. Autor naprawdę dużo zaryzykował wychodząc ze swojej strefy komfortu powieści kryminalnych. U mnie książka nie wzbudziła nadmiernego zachwytu, jest dobra, ale ma kilka wad. Z drugiej strony nie piętnowałbym autora, za to że spróbował czegoś innego. I przy okazji, na długo zanim poznaliśmy książkę, autor pokazał nam jak łatwo nas podzielić. Tak jak zawsze.

Recenzja współautora bloga: https://mowmikate.blogspot.com/2017/11/recenzja-zygmunt-mioszewski-jak-zawsze.html

Historię poznajemy z dwóch perspektyw: jej i jego. Pisarz bezbłędnie wykreował naturę kobiecą i męską z typowym dla nich myśleniem, ich wadami i zaletami oraz odpowiednimi reakcjami zależnie od sytuacji. Nie sposób się nie śmiać lub chwytać za głowę, tym bardziej, że opatrzył to wszystko genialnym humorem. Wspaniale opisał przekomarzania pary staruszków, którzy potrafią żartować ze swoich wad, starości czy związanych z nią przypadłości. Padłam już na początku, gdy starsza pani doskonale świadoma jakości swych wdzięków, poszła do sklepu z bielizną kupić coś, czym mogłaby oczarować męża w trakcie kolejnej rocznicy, a w tym czasie ten kombinował jak tu ?stanąć na wysokości zadania? w ten wyjątkowy wieczór!

Książka pełna miłości niedoskonałej, która dodaje jej cudownie ciepłej otoczki. Nie brakuje też erotycznych elementów, ale wszystko prowadzone w takim guście i smaku, że nie sposób się przy nich nie śmiać i nie sposób ich nie lubić. Grażynę po prostu uwielbiam! Ludwika ciut mniej, ale jako kobieta, tę właśnie kobietę rozumiem i nawet mogę się z nią w jakiś sposób utożsamić.

Zupełnie nie spodziewałam się łez. Były dwa takie momenty, przy których nie wytrzymałam, wzruszenie chwyciło za gardło i się rozkleiłam.

Książkę czytałam dość długo, powoli i w skupieniu, ale oderwać się od niej niezwykle trudno.

Przy okazji powieść brutalnie uświadomiła mi jedno: jak niewiele wiem na temat historii Polski z ostatnich sześćdziesięciu lat. Na szczęście autor zgrabnie kierował dialogami czy rozważaniami bohaterów tak, by wszystko było w miarę jasne i zrozumiałe. Swoją alternatywną rzeczywistość zgrabnie wyjaśniał, wprowadzał nowe ciekawostki powoli i z wyczuciem, by czytelnik zdążył ochłonąć po jednym i dopiero dostał kolejną informację do przetrawienia.

To była podróż w czasie nie tylko dla bohaterów, ale również dla mnie. Udało mi się poczuć klimat lat 60., choć z racji mojego wieku nie znam ich z doświadczenia. Jestem pewna, że wiele osób odnajdzie w powieści własne wspomnienia. Nawet mimo tego, że autor trochę namieszał w opisanej przez siebie historii naszego kraju.

Niestety nie przypadło mi do gustu zaproponowane przez autora zakończenie. Spotkało mnie tu lekkie rozczarowanie, zwłaszcza w kwestii głównych bohaterów. Znów uroniłam łzę, ale z drugiej strony żal mi było, że ta historia się już kończy i czas ich pożegnać.

I okładka. Wydaje mi się, że ktoś chciał tu postawić na jak najprostszy przekaz, ale jak dla mnie jest jakaś taka zbyt prosta i po prostu mi się nie podoba:( Z pewnością nie przykułaby mojej uwagi na półce w księgarni. A szkoda, bo sama powieść jest przecież świetna.

Wachlarz emocji, jakimi mnie pisarz poczęstował, nietypowa historia Polski, element fantastyczny i bardzo dobrze wykreowani bohaterowie rewelacyjnie wprowadzeni w ten dziwny świat sprawiły, że czas spędzony przy tej książce był tego wart. Polecam :)